Πατάτες τηγανιτές, μπλανσαρισμένες σε σαμπάνια Dom Perignon και πασπαλισμένες με αλάτι τρούφας, λάδι τρύφας, τυρί τρούφας και φλούδες μαύρης τρούφας.
Εάν λαχταράτε το παραπάνω πιάτο δεν έχει τίποτα άλλο να κάνετε, παρά να επισκεφτείτε το εστιατόριο Serendipity3 στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ. Βέβαια, θα χρειαστεί να έχετε μαζί σας μπόλικη υπομονή, καθώς και τουλάχιστον 200 δολάρια στην τσέπη.
Το υπερπολυτελές εστιατόριο άνοιξε πρόσφατα τις πόρτες του, καλωσορίζοντας τους πρώτους πελάτες, μετά από τουλάχιστον έναν χρόνο, καθώς μεσολάβησε η ανακαίνιση του χώρου και φυσικά, η πανδημία του κορωνοϊού.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η λίστα αναμονής για τις ακριβότερες τηγανιτές πατάτες του κόσμου να ανέρχεται σε τουλάχιστον 10 εβδομάδες.
Όμως, για ποιον λόγο κάποιος να επιλέξει να δώσει 200 δολάρια για μία μερίδα τηγανιτές πατάτες; Ακόμη κι αν αυτό το πιάτο είναι εξαιρετικά νόστιμο και άκρως πρωτότυπο.
Η απάντηση, σύμφωνα με την Anat Keinan, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, ανάγεται σε κοινωνικο-ψυχολογικούς παράγοντες και στην εξής απλή φράση: «Δεν θέλω να χάσω αυτή την εμπειρία».
Επικαλούμενη διάφορες έρευνες, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι είναι πιο πρόθυμοι να προβούν σε σπατάλες και ευχάριστες απολαύσεις, όταν εξετάζουν κάτι με μακροπρόθεσμα κριτήρια.
Ένα μεγάλο τάξιδι ή ένα πρωτφανές γεγονός, όπως η πανδημία, καλλιεργούν τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε οι άνθρωποι να λαμβάνουν αποφάσεις με βάση μια πιο μακροπρόθεσμη προοπτική.
Δεν θέλουν να χάσουν την εμπειρία και να μετανιώσουν που δεν έκαναν κάτι, ενώ είχαν την ευκαιρία, εξηγεί χαρακτηριστικά η Keinan, επιχειρώντας να διερευνήσει γιατί κάποιος να δώσει 200 δολάρια για λίγες τηγανιτές πατάτε.
