ΟΡετζέπ Ταγίπ Ερντογάν συνεχίζει να παρεμβαίνει καθημερινά και όσο μπορεί πιο ενεργά στη σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων, παίρνοντας το μέρος των δεύτερων και διεκδικώντας ρόλο πρωταγωνιστή. Χθες ο πρόεδρος της Τουρκίας επικοινώνησε με τον ρώσο ομόλογό του Βλαντίμιρ Πούτιν, στον οποίο φέρεται να είπε – σύμφωνα με την τουρκική προεδρία – ότι η διεθνής κοινότητα «πρέπει να δώσει ένα καλό αποτρεπτικό μάθημα» στο Ισραήλ.
Φυσικά, η Μόσχα – παρότι χθες κάλεσε το Ισραήλ να σταματήσει άμεσα τον εποικισμό των παλαιστινιακών εδαφών – είναι μάλλον απίθανο να συμφωνήσει σε κάτι τέτοιο, μια και οι σχέσεις του Πούτιν με τον Μπενιαμίν Νετανιάχου είναι μάλλον καλές και σε πολιτικό επίπεδο. Οπως γνωρίζει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, έστω κι αν στην προεδρία βρίσκεται ο Τζο Μπάιντεν και όχι ο Ντόναλντ Τραμπ, δεν πρόκειται να σταματήσουν να υπερασπίζονται επισήμως το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα» επειδή τις επέκρινε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών στην Αγκυρα.
Αυτό, ωστόσο, δεν πτοεί τον Ερντογάν, ο οποίος έχει άλλο στόχο, τον οποίο περιγράφει εύστοχα ο Ενρίκο Φραντσεσκίνι σε άρθρο του στην ιταλική εφημερίδα «La Repubblica». «Οπως συνέβαινε πάντα στη μεγάλη σκακιέρα της Μέσης Ανατολής, πολλές δυνάμεις κινούνται παράλληλα: όπως η Τουρκία του Ερντογάν, ο οποίος στηρίζει τη Χαμάς φιλοδοξώντας να παίξει τον ρόλο του σουλτάνου της Ανατολής, του ηγέτη του μουσουλμανικού κόσμου και του αυθεντικού υπερασπιστή των ισλαμικών κινημάτων, σε αντίθεση με τα Εμιράτα, τη Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο, που κατά τη γνώμη του έχουν εισέλθει στην τροχιά του Ισραήλ» γράφει χαρακτηριστικά. «Ο Ερντογάν μετατρέπεται στον εκφραστή του οργισμένου κατά της Δύσης Ισλάμ» δήλωσε πρόσφατα και ο ειδικός στο Μεσανατολικό Ζιλ Κεπέλ, μιλώντας στο συντηρητικό μηνιαίο γαλλικό περιοδικό «Causeur».
Με άλλα λόγια: Ο Ερντογάν επιδιώκει να καλύψει πολιτικά το κενό που εκτιμά (όχι άδικα) ότι αφήνουν μια σειρά αραβικά καθεστώτα, τα οποία – όπως έδειξε και η αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων με το Ισραήλ των ΗΑΕ, του Μπαχρέιν και άλλων – θεωρούν ότι το παλαιστινιακό ζήτημα, που κάποτε σφράγιζε κάθε τους ενέργεια, αποτελεί πλέον τροχοπέδη για τα μελλοντικά τους σχέδια.
Φυσικά, δεν πρόκειται για στάση αρχών, αλλά για ψυχρή εξυπηρέτηση συμφερόντων. Και αυτό αποδεικνύεται με δύο τρόπους: αφενός, από το γεγονός ότι την ίδια στιγμή ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ο Χουλουσί Ακάρ και άλλοι κορυφαίοι συνεργάτες του Ερντογάν έχουν εξαπολύσει επίθεση φιλίας προς την Αίγυπτο, τη Σ. Αραβία και άλλες χώρες – ενώ δεν έχουν κρύψει την πρόθεσή τους να τα ξαναβρούν και με το Ισραήλ, εφόσον το επιτρέψουν οι συνθήκες. Και αφετέρου, από την απύθμενη υποκρισία του τούρκου προέδρου, ο οποίος τη στιγμή που διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για τους Παλαιστίνιους συνεχίζει τα εγκλήματα σε βάρος των Κούρδων, τόσο εντός συνόρων όσο και στις γειτονικές χώρες.
Οσο, λοιπόν, στέκονται αλληλέγγυοι στα δίκαια των Παλαιστινίων, ας μην τους μπερδεύουν με τον Ερντογάν…
