Η προανακριτική επιτροπή της Βουλής για την τραγωδία των Τεμπών ολοκλήρωσε τις εργασίες της, αφήνοντας μια πικρή γεύση. Μετά από μήνες σφοδρής πολιτικής αντιπαράθεσης εντός κι εκτός κοινοβουλίου, τηλεοπτικών δηλώσεων, ένα κλίμα απύθμενης τοξικότητας, η παραπομπή του πρώην υπουργού Μεταφορών Κώστα Καραμανλή για παράβαση καθήκοντος μοιάζει περισσότερο με μια κίνηση θεσμικής διαχείρισης παρά με πράξη ουσιαστικής ανάληψης πολιτικής ευθύνης. Και το χειρότερο; Δεν γίναμε ούτε σοφότεροι, ούτε αισθανόμαστε περισσότερο δικαιωμένοι για το ποιος φταίει και δεν αποφεύχθηκε η εθνική τραγωδία.
Ο πολίτες και ιδίως οι οικογένειες των 57 νεκρών, περίμεναν κάτι πολύ περισσότερο από αυτή τη διαδικασία. Περίμεναν να ακούσουν κάποιον να αναλαμβάνει την ευθύνη. Όχι απλώς να την επικαλείται στα λόγια ή να την αποδίδει σε διαχρονικές παθογένειες, αλλά να τη σηκώνει στους ώμους του με την πολιτική σοβαρότητα που απαιτεί το μέγεθος της τραγωδίας. Αντί γι’ αυτό ακούσαμε πάλι για ευθύνες που διαχέονται στο χρόνο, ευθύνες που γίνονται μπαλάκι σε υπηρεσίες, ευθύνες που επιμερίζονται σε πρόσωπα Ακούσαμε πολιτικούς που ισχυρίζονται με πως «έκαναν ό,τι μπορούσαν». Και ναι, να το δεχτούμε, όμως αυτό το «ό,τι μπορούσαν» σίγουρα δεν ήταν το σωστό.
Βρισκόμουν σε μια παρέα και άκουγα να λένε πως όταν το πολιτικό σύστημα δείχνει ανίκανο να δώσει εξηγήσεις, τότε δεν έχουμε απλώς αποτύχει θεσμικά αλλά και ηθικά. Και σκεφτόμουν όσο τους άκουγα πω αν μετά από ένα τέτοιο σιδηροδρομικό δυστύχημα με 57 νεκρούς δεν μπορούμε να πούμε με σαφήνεια τι πήγε λάθος, τότε πώς μπορούμε να υποσχεθούμε ότι δεν θα ξανασυμβεί στο μέλλον.
Η προανακριτική τελείωσε. Αλλά ο θυμός παραμένει και κυρίως στους συγγενείς των θυμάτων. Η θλίψη τους, ο πόνος τους δεν καταλαγιάζουν. Και σε αυτό που λένε ότι η ανάγκη για αλήθεια είναι πιο επιτακτική από ποτέ όπως και η ανάληψη ευθυνών, νομίζω πως δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε όλοι.
