Το κυβερνητικό αφήγημα όταν προκύπτουν διαμαρτυρίες για διάφορα ζητήματα εντός της χώρας (όπως για την ακρίβεια ή για θέματα δημοκρατίας, θεσμών και διαφάνειας) είναι… «έξω όμως πάμε καλά».
Ο Πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης με βοήθεια των συστημικών ΜΜΕ εμφανίζεται ως… φωστήρας της εξωτερικής πολιτικής, όπου οι διεθνείς ηγέτες κρεμασμένοι από τα χείλη του περιμένουν τις εμπνευσμένες του προτάσεις για κάθε σοβαρό ζήτημα.
Είναι όμως έτσι; Δυστυχώς όχι. Και -ακόμα πιο δυστυχώς- αυτό μπορεί να εξαχθεί εύκολα από μόλις δύο πρόσφατα παραδείγματα.
Παράδειγμα πρώτο:
Παρά τη φαινομενική ηρεμία στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ο Πρόεδρος Ερντογάν κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης στην Κωνσταντινούπολη επανάλαβε την αναθεωρητική ρητορική του. Σε μία ομιλία που μόνο στόχο είχε να αυτοπαρουσιαστεί ως ο προστάτης των απανταχού μουσουλμάνων, ο Τούρκος Πρόεδρος, αναφερόμενος στην έκταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, περιέλαβε και ελληνικές πόλεις στα εδάφη που, κατά τη γνώμη του, «αφαιρέθηκαν βίαια από την Τουρκία»!!!
Τι έκανε η ελληνική πλευρά; Τίποτα. Ούτε είδε, ούτε άκουσε. Και φυσικά ο Ερντογάν βλέποντας αυτή την παθητική στάση θα γίνεται όλο και πιο προκλητικός.
Και εδώ να ξεκαθαρίσουμε κάτι:
Η διατήρηση και ενίσχυση διαύλων επικοινωνίας με την Τουρκία είναι όχι μόνο επιθυμητή αλλά και επιβεβλημένη, με στόχο την αποκλιμάκωση των σχέσεων και την αποφυγή των προκλήσεων.
Όχι να «τρως σφαλιάρες» και να κάνεις τον αδιάφορο…
Η επιθυμία για διάλογο θα πρέπει να είναι κοινή και στις δύο πλευρές και να έχει στέρεες βάσεις. Η ελληνική Κυβέρνηση οφείλει ΑΜΕΣΑ να ξεκαθαρίσει ότι καμία εμπιστοσύνη δεν μπορεί να οικοδομηθεί και καμία πρόοδος δεν μπορεί να υπάρξει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις χωρίς την οριστική εγκατάλειψη του αναθεωρητισμού και τον έμπρακτο σεβασμό στις διεθνείς συνθήκες και την ιστορική αλήθεια.
Παράδειγμα δεύτερο:
Σημαντικός αριθμός χωρών, δυστυχώς ανάμεσα στις οποίες και η δική μας, απείχαν από το ψήφισμα του ΟΗΕ για άμεση ανθρωπιστική εκεχειρία στην περιοχή, σε αντίθεση προς την πλειοψηφία των κρατών – μελών, ανάμεσα στα οποία η Γαλλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, το Βέλγιο κ.α.
Η καταδίκη της τρομοκρατικής δράσης της Χαμάς οφείλει να είναι ανεπιφύλακτη, το ίδιο όμως ανεπιφύλακτη οφείλει να είναι η περιφρούρηση των ανθρωπιστικών αξιών, η προστασία των αμάχων και των παιδιών.
Ο ανθρωπισμός δεν μπορεί να τίθεται υπό αίρεση ούτε υπό την επιφύλαξη γεωπολιτικών υπολογισμών.
Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη μας «χρεώνει» με μια δυσβάστακτη κληρονομιά που σχετίζεται με την ανοχή μας σε ένα έγκλημα με θύματα αμάχους γυναίκες και παιδιά και μας κατατάσσει -όλους μας δυστυχώς- στη λάθος και στη σκοτεινή πλευρά της Ιστορίας!
