Ο επίσημος καμβάς της γαλλικής πολιτικής βαφόταν ανέκαθεν με αδρές πινελιές, σοβαρότητας, καθωσπρεπισμού, σπουδαιοφανούς ευγένειας. Ανάμεσα, όμως, στην τήρηση των τύπων και των προσχημάτων κάπου-κάπου ξεφυτρώνει απρόβλεπτα και ένα δροσερότερο χρωματικό ίχνος έκπληξης. Το βράδυ της Δευτέρας 8 Ιανουαρίου, έπειτα από είκοσι μήνες στην πρωθυπουργία, η αποκαλούμενη και ως «Σιδηρά Κυρία» της Γαλλίας 62χρονη Ελίζαμπεθ Μπορν, υπέβαλε την παραίτησή της στον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Οσοι πολιτικοί παρατηρητές ανέμεναν πολυήμερες και ηλεκτρισμένες παρασκηνιακές μανούβρες διαψεύστηκαν. Την επομένη το πρωί το Μέγαρο των Ηλυσίων ανακοίνωνε τον διάδοχό της.
Ο Εμανουέλ Μακρόν, επιχειρώντας να επανεκκινήσει την τρεκλίζουσα δεύτερη προεδρία του, είχε ήδη τολμηρά επιλέξει να την αντικαταστήσει στο δεύτερο υψηλότερο αξίωμα του κράτους με έναν δημοφιλή στην κοινή γνώμη, άφθαρτο, έμπιστο και πολιτικά προστατευόμενό του. Είχε αποφασίσει να εγγράψει μια ιστορική παρακαταθήκη με έναν δυναμικό και φιλόδοξο νεαρό που θα ενσάρκωνε την ελπίδα και την προοπτική μιας κυβέρνησης που, χωρίς απόλυτη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, παραπατάει μετά τις αμφιλεγόμενες μεταρρυθμίσεις της στο Συνταξιοδοτικό και το Μεταναστευτικό. Ο μπούσουλας του Μακρόν προσανατολιζόταν προς έναν κυβερνητικό Βενιαμίν, που θα της χάριζε διαχειριστικά μια αναζωογονητική πνοή εν όψει των ευρωεκλογών -στις δημοσκοπήσεις των οποίων προηγείται η Μαρίν Λεπέν– κι ένα τονωτικό ρεύμα για την επιτυχημένη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων φέτος το καλοκαίρι στο Παρίσι.
Λίγες ώρες αργότερα, εκείνο το τσουχτερό μεσημέρι της Τρίτης 9 Ιανουαρίου στη γαλλική πρωτεύουσα, ο μόλις 34 ετών Γκαμπριέλ Αττάλ θα αποχωρούσε από το Μέγαρο ντε Ροσεσουάρ, έδρα του υπουργείου Εθνικής Παιδείας, στο όποιο είχε διοριστεί προ εξαμήνου για να μεταβεί αναβαθμισμένος ένα τετράγωνο παραπέρα στο 7ο Διαμέρισμα του Παρισιού. Στο Μέγαρο Ματινιόν, όπου στα σκαλοπάτια της εισόδου του είχε στρωθεί ήδη ο κόκκινος τάπητας, θα αναλάμβανε τα νέα του καθήκοντα ως ο νεότερος πρωθυπουργός της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας και πρώτος ανοιχτά γκέι επικεφαλής της κυβέρνησης στην ιστορία της χώρας.
Να τος λοιπόν ο ταλαντούχος και ελκυστικός στη θέα μεσιέ Αττάλ να πατάει τριζάτα στα λουστραρισμένα πατώματα και ανάλαφρα στα αφράτα χαλιά της γαλλικής πολιτικής εξουσίας. Γοητευτικός, καλαίσθητος, καστανός, με ατίθαση κόμη που αρχίζει να παίρνει μια ασημοσταχτί απόχρωση, ευθυτενής σαν μοντέλο μαθημάτων ευεξίας, διαθέτει ένα πακέτο που ξεχειλίζει ενέργεια μέσα από τα ατσαλάκωτα εφαρμοστά σακάκια, τα slim fit παντελόνια, τα άψογα κατάλευκα πουκάμισα με τις προσεκτικά επιλεγμένες μονόχρωμες γραβάτες του.
Με νεανική σιλουέτα, φρέσκια ματιά και αίσθηση του στυλ, η οποία συνδυάζει διακριτική κομψότητα και καλόγουστη πρακτικότητα αντανακλά μοντερνισμό αλλά και οξεία επίγνωση της σημασίας της εικόνας στην πολιτική αρένα. Παρότι η υποκριτική ήταν η πρώτη του μεγάλη αγάπη και υποδύθηκε σε ερασιτεχνική θεατρική παράσταση τον ψευτογιατρό στην κωμωδία του Μολιέρου «Ο ιπτάμενος γιατρός», ενώ έπαιξε στα 19 του έναν μικρό ρόλο στη γαλλική νεανική ταινία «Ενας ωραίος άνθρωπος» του σκηνοθέτη Κριστόφ Ονορέ – αφοσιώθηκε από νωρίς στην πολιτική. Ετσι ώστε σήμερα να μην μπορεί κανείς να υπαινιχτεί απειρία στον πολιτικό στίβο και να αμφισβητήσει την πολιτική του τεχνογνωσία.
Εγινε μέλος της νεολαίας του Σοσιαλιστικού Κόμματος στα 17 του, στην οργάνωση που σε ανύποπτο χρόνο ήταν ενταγμένος και ο Μακρόν. Ανακατεύτηκε ενεργά στις κεντροαριστερές διαδικασίες του κόμματος και ενηλικιώθηκε πολιτικά μέσα στις ίντριγκες του μηχανισμού του. Υποστήριξε αρχικά τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ και μετά συντάχθηκε με τον Φρανσουά Ολάντ. Επί της προεδρίας του δεύτερου έγινε στα 23 του σύμβουλος στο υπουργείο Υγείας υπό την υπουργό Μαρισόλ Τουρέν, μητέρα μιας συμμαθήτριάς του, η οποία αναγνώρισε ενθουσιασμένη τα λαμπρά προσόντα του. Αργότερα ο Αττάλ γοητεύτηκε και απογοητεύτηκε από τον Ντομινίκ Στρος-Καν. Ηταν οι εποχές που στριφογύριζε στο Παρίσι για κομματικές αποστολές κυκλοφορώντας με μια βέσπα Piaggio 50 κ.ε. με το πλούσιο μαλλί του να ανεμίζει όπως τα φύλλα των δένδρων στα βόρεια του δάσους του Κλαμάρ, πλάι στην κοινότητα στο νοτιοδυτικό Παρίσι όπου γεννήθηκε.
Η πολιτική του καριέρα
Εως ότου εγκατέλειψε την πολιτική θερμοκοιτίδα της Κεντροαριστεράς και παράτησε το κόμμα στα 27 του χρόνια το 2016 για να στηρίξει την προεδρική υποψηφιότητα του τότε υπουργού Οικονομίας Εμανουέλ Μακρόν. Eκτοτε η καριέρα του γνώρισε ιλιγγιώδη, σχεδόν μετεωρική, άνοδο υπό τις προδιαγραφές ενός νέου ανερχόμενου αστέρα της γαλλικής πολιτικής σκηνής. Μετά τη νίκη του Μακρόν στις προεδρικές εκλογές του 2017 εξελέγη βουλευτής στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση. Κατέκτησε μια έδρα στο O-ντε-Σεν, τη μικρότερη αλλά πιο πυκνοκατοικημένη περιφέρεια της περιοχής του Παρισιού και μπήκε στο Παλέ Μπουρμπόν. Το σημαντικό ήταν ότι στην πρώτη του απόπειρα εκτόπισε από το εκλογικό του προπύργιο έναν βετεράνο βουλευτή που είχε υπηρετήσει υπό τον πρώην πρόεδρο Ζακ Σιράκ.
Ηταν ένας πρώτος μικρός θρίαμβος που του άνοιγε το μονοπάτι των επόμενων πολιτικών σουξέ. Εναν χρόνο αργότερα, στα 29 του, έγινε το νεότερο μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου, με το χαρτοφυλάκιο του αναπληρωτή υπουργού Παιδείας. Υπηρέτησε 10 μήνες το 2018 ως εκπρόσωπος του κινήματος υπέρ του Μακρόν Η Δημοκρατία Μπροστά!, που μετονομάστηκε πλέον σε Αναγέννηση. Κατόπιν, επί δύο χρόνια ανέλαβε χρέη κυβερνητικού εκπροσώπου την περίοδο της πανδημίας, που περιλάμβανε την επανεκλογή του Μακρόν μεταξύ 2020 και 2022.
Ξεχώρισε για την αυτοπεποίθησή του και το ήρεμο αλλά ετοιμόλογο ύφος του. Μετέπειτα, ως υπουργός Παιδείας, σταθερός στη στόχευση και ικανός στο βόλι, απαγόρευσε θαρραλέα την αμπάγια, τη φαρδιά μακριά ρόμπα που φορούσαν κάθε τόσο οι μουσουλμάνες μαθήτριες στα σχολεία. Παράλληλα, συνεργάστηκε στενά με τη Γαλλίδα πρώτη κυρία Μπριζίτ Μακρόν, δασκάλα στο επάγγελμα, για την εξάλειψη του εκφοβισμού στα σχολεία. Σε όλο αυτό το διάστημα περιγράφηκε ως το «χρυσό αγόρι» της κυβέρνησης. Κέρδισε πόντους στην κοινή γνώμη που εκτόξευσαν την πολιτική του καριέρα. Εγινε ιδιαίτερα αγαπητός τόσο για την από μεριάς του υποστήριξη του κοσμικού κράτους όσο και για την ειλικρίνειά του.
Η ομόφυλη ταυτότητά του
Από το 2018, λίγο μετά την είσοδό του στην κυβέρνηση, είχε κάνει κιόλας το coming out του στη δημόσια τηλεόραση. Είχε απροσποίητα γνωστοποιήσει τον σεξουαλικό του προσανατολισμό και την ομόφυλη ταυτότητά του. Δημοσιοποίησε το πολιτικό σύμφωνο συμβίωσης που είχε συνάψει από το 2017 με τον σύντροφό του, τον 38χρονο σήμερα Στεφάν Σεζουρνέ, έναν πολιτικό που ξεκίνησε κι αυτός την πολιτική του καριέρα στο Σοσιαλιστικό Κόμμα και διετέλεσε σύμβουλος του Εμανουέλ Μακρόν από τότε που ο σημερινός Γάλλος πρόεδρος ήταν υπουργός Οικονομίας. Γεννημένος στο Παρίσι, μεγαλωμένος στη Μαδρίτη και το Μπουένος Αϊρες, ο Σεζουρνέ είναι πλέον ευρωβουλευτής, ηγέτης της φιλελεύθερης, φιλοευρωπαϊκής πολιτικής ομάδας της Renew Europe στο Ευρωκοινοβούλιο, γραμματέας της Αναγέννησης του Μακρόν και προαλειφόμενος επικεφαλής τους κόμματος για τις ευρωεκλογές του 2024. Κορυφαίο πολιτικό στέλεχος δηλαδή που συνδέθηκε με ένα επίσης εξέχον στέλεχος της νέας γενιάς εκ των στενών συνεργατών του Μακρόν.
Το ζευγάρι επέλεξε εξαρχής να ζήσει τη σχέση του με χαμηλό προφίλ, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα. Ηδη οι φήμες για τον χωρισμό του ζευγαριού άρχισαν να εμφανίζονται από πέρυσι το καλοκαίρι στα κουτσομπολίστικα έντυπα και sites. Αιτία η διαπίστωση εκ μέρους τους ότι κανείς από τους δύο δεν φορούσε πλέον στο δάκτυλο του αριστερού χεριού τη χρυσή βέρα που συμβόλιζε την ένωσή τους. Παρ’ όλες, πάντως, τις διαδόσεις, οι δύο άνδρες δεν επιβεβαίωσαν ποτέ δημοσίως τον χωρισμό τους. Τον περασμένο Οκτώβριο, όμως, ο Αττάλ δήλωσε ότι δεν έχει σύντροφο στην Ανώτατη Αρχή για τη Διαφάνεια στη Δημόσια Ζωή.
Εκ των υστέρων η δήλωσή του κρίθηκε σκόπιμη, μια και ο «πρώην» σύντροφός του ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Εξωτερικών στη νέα κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αττάλ. Με την εκ μέρους του προηγούμενη άρνηση της σχέσης τους ακύρωνε οποιαδήποτε εικασία περί σύγκρουσης συμφερόντων με τη συνύπαρξη ενός ζευγαριού στην ίδια κυβερνητική σύνθεση. Ωστόσο η καχυποψία στα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ είναι διάχυτη. Οι ισχυρισμοί τους εντοπίζονται στην υποτιθεμένη γνώση του Αττάλ ότι ο Μακρόν θα τον έκανε πρωθυπουργό. Ετσι ώστε αυτός φρόντισε προκαταβολικά να «καθαρίσει» όλα τα κωλύματα που θα εμπόδιζαν την υπουργοποίηση του Σεζουρνέ όταν ο Αττάλ θα καθόταν στον πρωθυπουργικό θώκο. Λίγο πολύ τον κατηγορούν για νεποτισμό. Μια επίκριση που θίγει νωρίς-νωρίς την αξιοπιστία του.
Από την άλλη ο Αττάλ είναι διαθέσιμος σε κάθε ευκαιρία να συζητήσει την ομοφυλοφιλία του. Να εξομολογηθεί ανοιχτά ότι βίωσε άγριο bullying, πλημμύρα προσβολών και τσουνάμι επιθέσεων στο σχολείο του προτού καλά-καλά συνειδητοποιήσει ως μαθητής τη σεξουαλική κλίση του. Δεν ταλαντεύεται να αναφερθεί δημόσια στις ιδιαίτερα οξυμένες εντάσεις με τον πατέρα του καθώς δυσκολευόταν, ως ο ίδιος θερμόαιμος οπαδός της Παρί Σεν Ζερμέν, να του αποκαλύψει τη σεξουαλική του τάση και επιλογή. Απομακρύνθηκαν.
Με τον γονιό του συμφιλιώθηκε λίγο πριν αυτός πεθάνει το 2015, σε ηλικία 66 ετών, αφήνοντας τον ίδιο ορφανό καθώς και τις τρεις μικρότερες αδελφές του. Αλλά η ζωή συνεχίζεται, με τον Γκαμπριέλ Αττάλ να μη διστάζει και να αξιοποιεί την επικοινωνιακή του δεξιότητα για να παραδεχτεί την ενεργητικά θετική του τοποθέτηση στην αναγνώριση της τεκνοθεσίας μέσω παρένθετης μητέρας, εφόσον αυτή νομιμοποιηθεί στη Γαλλία, πράγμα για το οποίο ο Μακρόν διατηρεί σοβαρές επιφυλάξεις, αν δεν είναι πλήρως αρνητικός, εκφράζοντας κατηγορηματικά την αντίθεσή του. Ως εκ τούτου ο Αττάλ μετριάζει τις τολμηρές δημόσιες προσεγγίσεις του στην υπόθεση.
H έμφυτη ή η επίκτητη ικανότητά του να ελίσσεσαι πολιτικά δεν αφαιρεί από τους αντίπαλους του δεξιά και αριστερά, από συντηρητικούς και ριζοσπάστες, το δικαίωμα να τον περιγράφουν ως πολιτικό χαμαιλέοντα με λίγες σταθερές θέσεις. Οι εναπομείναντες σοσιαλιστές παλιοί σύντροφοί του τον κατηγορούν ότι ξεπουλήθηκε τυχοδιωκτικά στη Δεξιά. Ειδικότερα, όταν στις απεργίες του προσωπικού της Εθνικής Εταιρείας Σιδηροδρόμων, διακήρυξε ότι η Γαλλία πρέπει «να βγει από τη συνδικαλιστική κουλτούρα της απεργίας» και κατηγόρησε τους φοιτητές που διαμαρτύρονταν για τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα ως «εγωιστές αστούς».
Ευνοημένος από τις μοίρες
Από τα γεννοφάσκια του, άλλωστε, ως ευνοημένο από τις Μοίρες τέκνο μιας εύπορης παριζιάνικης οικογενείας δικαιολογεί, όσο να ’ναι, την εντυπωσιακή ανέλιξη και τη θεαματική τροχιά του στο πολιτικό στερέωμα. Το προνομιούχο οικονομικό και κοινωνικό υπόβαθρο και η υψηλή μορφωτική του καλλιέργεια κρίνονται ως η καύσιμη ύλη για την εκτόξευσή του. Εξηγεί επίσης και την ενίοτε έπαρσή του, παρότι ο ίδιος παραδέχεται ότι ούτε τους γονείς του διάλεξε, ούτε το εξαιρετικό σχολείο της αριστείας όπου μαθήτευσε. Οι γονείς του, ασχολούμενοι αμφότεροι με τον κινηματογράφο, γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν το 1984 στην εξωτική Γουαδελούπη, την υπερπόντια κτήση της Γαλλίας στην ανατολική Καραϊβική. Απέκτησαν τέσσερα παιδιά και εγκαταστάθηκαν στο 13ο και το 14ο Διαμέρισμα του Παρισιού, στην αριστερή όχθη που Σηκουάνα. Ο ίδιος αναγνωρίζει ότι χάρη στους ευκατάστατους γονείς του είχε την τύχη να σπουδάσει στους ελιτίστικους ιδιωτικούς τόπους κατάρτισης. Σε ένα βίντεο που γυρίστηκε το 1998, στην περίφημη αριστοκρατική, αλλά όχι σνομπ, Αλσατική Σχολή, στο λουσάτο και πανάκριβο 6ο Διαμέρισμα του Παρισιού όπου φοιτούσε, ο εννιάχρονος Αττάλ διακήρυσσε στην κάμερα ότι οι συμμαθητές του τον ζηλεύουν γιατί προοριζόταν να διαπρέψει στη ζωή του. Τότε, βέβαια, ονειρευόταν να γίνει ηθοποιός.
Δείτε το video: Ο 9χρονος Γκαμπριέλ Ατάλ ονειρεύεται να γίνει διάσημος ηθοποιός
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια μιας τηλεοπτικής συνέντευξης συμφοιτητών του στο μεταπτυχιακό του διάσημου Sciences Po, το Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού και ανεπίσημο σχολείο για πολιτική καριέρα, αυτοί περιέγραφαν τον παθιασμένο με την πολιτική Αττάλ, απόφοιτο της κορυφαίας Nομικής Σχολής του Πανεπιστήμιου Pantheon-Assas της Σορβόννης ως τον μελλοντικό πρόεδρο της χώρας. Εξάλλου, η βαθμιαία μετακίνησή του από τους Σοσιαλιστές προς το πολιτικό Κέντρο και το άριστο βιογραφικό του φαίνεται να εξυπηρετεί αυτόν τον δρόμο προς το ύπατο αξίωμα. Διαθέτει, άλλωστε, και το μοναδικό ατού να συμπυκνώνει σε ένα ασυνήθιστο για γνήσιο Γάλλο κράμα από διαφορετικές κουλτούρες και θρησκείες. Εθιμικά μεν, αλλά όχι τυχαία, ο ίδιος ενσωμάτωσε στο επίθετό του, εκτός από το επώνυμο του πάτερα του, κι εκείνο της μητέρας του. Αποκαλούμενος επίσημα ως Γκαμπριέλ Νισισίμ -όπως είναι το μεσαίο του όνομα- Αττάλ ντε Κουρίς.
Οπως και να ’χει, ο πατέρας του Γάλλου πρωθυπουργού Ιβ Αττάλ, Εβραίος στο θρήσκευμα, γεννημένος στο Παρίσι, ήταν γνωστός δικηγόρος, αρθρογράφος για αρκετά χρόνια της εφημερίδας «Le Monde» και κατόπιν παραγωγός κινηματογραφικών ταινιών. Ανάμεσα στις επιτυχημένες παράγωγες που υπέγραψε συγκαταλέγονται τα «Ψηλά τακούνια» του Πέδρο Αλμοδόβαρ, το «Τέρας» του Ρομπέρτο Μπενίνι και την «Κλεμμένη ομορφιά» του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Ο δικός του πατέρας, ο παιδίατρος σε δημόσιο νοσοκομείο του Παρισιού Χαΐμ Ζιλμπέρ «Κλοντ» Αττάλ, υπήρξε δραστήριος μαχητής της Γαλλικής Αντίστασης κατά της ναζιστικής κατοχής στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αντλούσε την καταγωγή του από σεφαραδίτικη εβραϊκή οικογένεια που ήταν εγκατεστημένη επί αιώνες στη μεσογειακή παραθαλάσσια Μάρσα της Τυνησίας. Το επώνυμό του, άλλωστε, προέρχεται από το αραβικό attal, που προσδιορίζει τον αχθοφόρο και χρησιμοποιούνταν ως επώνυμο στις εβραϊκές κοινότητες της Ισπανίας του 15ου αιώνα. Παντρεύτηκε στη Γαλλία την Παριζιάνα Τζανίν Βέιλ από πανάρχαιη ασκεναζίτικη οικογένεια της Αλσατίας και της Λορένης, που εξολοθρεύτηκε σχεδόν ολοκληρωτικά στα κρεματόρια του ναζιστικού ολοκαυτώματος. Η Τζανίν ήταν εξαδέλφη των κληρονόμων των Galeries Lafayette, της μεγαλύτερης αλυσίδας πολυκαταστημάτων στην Ευρώπη.
Οι ελληνικές ρίζες
Ο νεότατος Γάλλος πρωθυπουργός έχει επίσης εκτεταμένα πολύριζο γενεαλογικό δένδρο από τη μεριά της μητέρας του Μαρί ντε Κουρίς. Ο δικός της πατέρας ήταν ο Αλεξάντερ Αλεξάντροβιτς ντε Κουρίς, γιος Ρώσων εμιγκρέδων από την Οδησσό, ο οποίος γεννήθηκε στις Κάννες, στο σπίτι του ζωγράφου Λισιέν Μονό και παντρεύτηκε την Αν-Μαρί Φρανσουάζ, επίσης από τις Κάννες, κόρη του Γάλλου κόμη Αμεντέ ντε Λα Φορέστ-Ντιβονέ, απόγονο της μετά οικοσήμων οικογενείας των ευγενών και ιπποτών της Σαβοΐας από τον Μεσαίωνα κιόλας. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι από πλευράς της προέλευσης και του καταγωγικού ίχνους των παππούδων και των γιαγιάδων του ο νεαρός Γάλλος πολιτικός συνδυάζει ποικιλία διασταυρώσεων, θρησκειών, φυλών και τόπων. Σε ένα πολιτιστικό μωσαϊκό, αποτελούμενο από διάσπαρτες ψηφίδες από Εβραίους, Καθολικούς, Ορθόδοξους, συνδέονται το αφρικανικό Μαγκρέμπ, η Κεντρική Ευρώπη, τα ιταλογαλλικά σύνορα, η Εγγύς Ανατολή, η ρωσική στέπα, η Μαύρη Θάλασσα. Και ακόμη συναρθρώνονται σε μια ιστορική συλλογή Φράγκοι, Γραικοί, Λατίνοι, Σλάβοι, Ιουδαίοι και πάει λέγοντας.
Λογικά, σε μια τέτοια αταξινόμητη γενεαλογική πληθώρα η φράση «από πού κρατεί η σκουφιά του» είναι χωρίς νόημα. Το ενδιαφέρον στην περίπτωση του Αττάλ είναι ότι επέλεξε, αν και δεν είναι βαπτισμένος, να διαφυλάσσει το δόγμα της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης, όπως και η μητέρα του. Η τελευταία, έξαλλου, έλκει την καταγωγή της από έναν μακρινό προγονό της ονόματι Κουρής από την Κεφαλονιά ή την Κέρκυρα, ο οποίος εγκατέλειψε τα ενετοκρατούμενα Επτάνησα στις αρχές του 17ου αιώνα με κατεύθυνση τη Μικρά Ρωσία, γεωγραφικό όρο που περιέγραφε εκείνα τα χρόνια την Ουκρανία.
Ταξίδεψε από νησί του Ιονίου ως την ουκρανική πόλη Νιζίν, κατά μήκος του ποταμού Οστερ, όπου είχε εγκατασταθεί μια ελληνική αδελφότητα από διάφορες περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με τα χρόνια η οικογένεια των Κουρήδων αυγάτισε, πλούτισε και εξαπλώθηκε στην Κριμαία και τη Χερσώνα. Υπάρχουν ακόμα τα ερείπια του μεγαλοπρεπούς παλατιού μαυριτανικής αρχιτεκτονικής με κορινθιακούς κίονες στο χωριό Πέτροβκα, περίπου 50 χιλιόμετρα βόρεια της Οδησσού. Μια κτιριακή κληρονομιά του αντισυνταγματάρχη του τσαρικού στρατού Ιβάν Ονουφρίεβιτς ντε Κουρίς. Από το ίδιο σόι προέκυψε μια σειρά στρατιωτικών στην υπηρεσία των τσάρων, στους οποίους απονεμήθηκαν τίτλοι ευγενείας και τους χαρίστηκαν καλλιεργήσιμες γαίες από τους γαλαντόμους ομόδοξους αυτοκράτορες πασών των Ρωσιών.
Ανάμεσά τους και ο προ-προπάππους του Γάλλου πρωθυπουργού, ο με ελληνική ρίζα στρατάρχης της περιφέρειας της Οδησσού Ιβάν Ηρακλίεβιτς ντε Κουρίς, γεννημένος το 1841. Μετά το ξέσπασμα και την επικράτηση της μπολσεβίκικης επανάστασης του 1917, όσοι από τους απογόνους του δεν άφησαν τα κόκαλά τους στις στέπες, συντασσόμενοι ενόπλως με την αντικομμουνιστική Λευκή Φρουρά, την κοπάνησαν ξοφλημένοι για τη Δυτική Ευρώπη. Για καλή του τύχη ο προπάππος από την πλευρά της μητέρας του Αττάλ, Αλεξάντερ ντε Κουρίς μαζί με τη σύζυγό του, την εκλεπτυσμένη βαρόνη του πριγκιπικού οίκου των Ντολγκορούκοφ, Μαρία Γιούριεβνα ντε Μέγιεντορφ από το Κίεβο, διέφυγαν στη νότια Γαλλία. Εκεί όπου άλλοτε ξεσάλωνε μέσα στη χλιδή η ρωσική αριστοκρατία. Μόνο που πια οι δόξες, τα μεγαλεία και τα λούσα της είχαν σχολάσει ανεπιστρεπτί. Ο καταφρονεμένος και απένταρος Αλεξάντερ ντε Κουρίς αποκόμιζε πλέον τα προς το ζην ως πλανόδιος μουσικός και δάσκαλος της ρωσικής γλώσσας. Ανέλπιστα στον γιο του -παππού του Αττάλ- «κλήρωσε» ένας καλός γάμος με Γαλλίδα αριστοκράτισσα.
Αγνωστο τώρα ποιο τεταρτημόριο του κληρονομικού του DNA ωθεί τον νεαρό Γάλλο πρωθυπουργό. Το σίγουρο είναι ότι προσέγγισε το τελετουργικό της Ορθοδοξίας για να αποτίσει φόρο τιμής στη μητέρα του. Αποκρούοντας τη σύσταση του πάτερα του ότι «μπορεί να είσαι Ορθόδοξος, αλλά θα νιώθεις Εβραίος όλη σου τη ζωή, ειδικά επειδή θα υποφέρεις από τον αντισημιτισμό λόγω του ονόματός σου».
Το βέβαιο είναι ότι σταδιακά οι ύβρεις εναντίον του θα ελαττωθούν, μια και η μεγαλύτερη ισχύς έλκει τους δόλιους κόλακες. Αλλά δεν θα εκλείψουν οι προσβολές με την ανάληψη των πρωθυπουργικών καθηκόντων του, ενόσω μάλιστα θα έχει τακτικές διαβουλεύσεις με τον «άλλοτε;» σύντροφό του Στεφάν Σεζουρνέ και νέο πλέον υπουργό Εξωτερικών της χώρας.
Συναντήσεις που είναι αναπόφευκτες. Σύμφωνα, άλλωστε, με το γαλλικό σύστημα, ο πρόεδρος καθορίζει τις γενικές πολιτικές και ο ίδιος ως πρωθυπουργός είναι υπεύθυνος για την καθημερινή διαχείριση της κυβέρνησης. Εκεί είναι πια προσηλωμένος ο 34χρονος Αττάλ με το μικρό παρελθόν αλλά με το μπόλικο μπροστά του πολιτικό μέλλον. Πρώτα απ’ όλα αναμένεται να επιδιώξει να φανεί αντάξιος της εμπιστοσύνης του Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος μοιάζει να τον εκλαμβάνει ως «mini me», μια μικρογραφία του εαυτού του. Αν όχι σαν τον γιο που δεν είχε ποτέ.
