Στο άρθρο αυτό, θα καταθέσω τις απολύτως προσωπικές απόψεις μου, που σχετίζονται και με το θέμα της επικαιρότητας (υπόθεση Γεωργούλη). Ξεκαθαρίζω ότι σέβομαι πάντα τα φερόμενα ως θύματα βιασμού όπως εξίσου και το τεκμήριο αθωότητας των φερόμενων ως δραστών. Προπάντων όμως θεωρώ καταλυτική μόνο την τελεσίδικη απόφαση της Δικαιοσύνης.
Ο ελληνικός λαός ανέκαθεν είχε την τάση να υιοθετεί το ξενόφερτο, να το μιμείται και συχνά να το μεγεθύνει.
Φέρνω ως παράδειγμα το νεοσύστατο στην Ελλάδα κίνημα «κι εγώ επίσης» (me too), το οποίο είναι αμερικανόφερτο. Είδαμε την απόλυτη μίμηση αλλά δυστυχώς και την υπερμεγέθυνση, η οποία αφορά σε καταγγελίες γυναικών για παρενόχληση ακόμα και πριν 23 χρόνια!
Βέβαια σε κάποιο αμερικανικό κανάλι, που αντί για την παθούσα βγήκε ο δικηγόρος της λέγοντας: «Το θέμα έληξε εξωδικαστικά», κανείς εδώ δεν σχολίασε το «πώς», αλλά επειδή η εξέλιξη της αμερικανικής εκπομπής κατέληξε σε φιάσκο, αφού το «εξωδικαστικά» συνυφαίνεται με το «οικονομικά», όλοι σιώπησαν. Το «me too» έπρεπε να σωθεί!!
Κι εδώ αρχίζουν να διαφαίνονται οι σοβαρές επιπτώσεις των εισαγόμενων καινοτομιών που μπορεί και να καταλήξουν σε δυσκολία επαφής των δύο φύλων και σε μοιραία αποξένωσή τους.
Υπάρχει ήδη ένας υποβόσκων πανικός του ανδρικού φύλου στην προσέγγιση με το γυναικείο, μήπως βρεθεί κατηγορούμενο για παρενόχληση.
Υπάρχουν νέοι των 15-16 χρόνων που δεν τολμούν να κάνουν ένα κομπλιμέντο σε κάποια συνομήλική τους, επειδή θα τους αποκλείσει από τα site της κοριτσο-ομάδας της!
Παρεμπιπτόντως, θα αναφερθώ και σε μία ακόμα κατάσταση νοσηρότητας, που έχει καταλάβει και τον εκπαιδευτικό χώρο, με το σχετικά πρόσφατο αλλοπρόσαλλο μήνυμα: «το φύλο είναι επιλογή σου»!!
Ε! λοιπόν όχι! Τα φύλα έχουν τον προαιώνιο καθορισμό τους από την φύση! Εξ αυτού και η ύπαρξη του ανθρώπινου γένους και ασφαλώς της οικογένειας! Τελεία! Και παύλα!
Ως προς το κυρίως θέμα μου, δηλώνω ευθέως ότι με απωθεί αυτή η «θυματοποίηση» των σύγχρονων γυναικών από κραυγάζουσες γυναίκες.
Οι σημερινές γυναίκες είναι στην μεγάλη πλειοψηφία τους εργαζόμενες, ανεξάρτητες, συνειδητοποιημένες και δυναμικές. Θριαμβεύουν σε ανώτερα και ανώτατα αξιώματα.
Πιστεύω ότι δεν χρειάζονται την «νεκρανάσταση» του πάλαι ποτέ φεμινιστικού κινήματος υπό νέα μορφή.
Στο σημείο αυτό θεωρώ ότι πρέπει να αναδειχθούν και οι άλλες γυναίκες, οι μη… παρενοχληθείσες.
Θα αναφερθώ σε υπαρκτό πρόσωπο ως παράδειγμα: είναι μία νέα και καλοβαλμένη κυρία που εργάζεται σε ταξί και συχνά με εξυπηρετεί. Ζήτησα την γνώμη της για το επίκαιρο θέμα των παρενοχλήσεων ή βιασμών ή ό,τι άλλο: «Ακούστε, μου είπε με ύφος που δεν σήκωνε κουβέντα. Εγώ δουλεύω και νύχτα. Έχω αντιμετωπίσει διάφορα και διάφορους. Όταν καταλάβω ότι ο κύριος ξεφεύγει, λέω ένα «ε! ως εδώ!». Το λέω όμως με «τσαμπουκά» και πιάνει πάντα!!
Προς τιμήν της το σημερινό άρθρο μου! Και προς τιμήν όλων αυτών που απεχθάνονται την άκρατη επιθετικότητα εναντίον των ανδρών, επειδή μέσα τους ποτέ δεν αισθάνθηκαν κατώτερες, αλλά, απολύτως, ισάξιες!!
(*) Πτυχιούχος Φιλοσοφίας-Συγγραφέας
