Στον απόηχο μιας περιόδου που το θέατρο έχει αναδειχθεί σε σημαντική τάση για υπολογίσιμο κομμάτι του πληθυσμού, τα αθηναϊκά θέατρα φωτίζονται από παραστάσεις που δεν αφηγούνται απλώς ιστορίες, αλλά ενσαρκώνουν την ίδια την ουσία της υψηλής αισθητικής. Με σύγχρονα εκφραστικά μέσα, τεχνολογικές καινοτομίες, κοστούμια που θυμίζουν γλυπτά, σκηνικά που φλερτάρουν με τη ζωγραφική και live μουσική επί σκηνής, δημιουργούν μια μοναδική σύνθεση όπου η παρακολούθηση μιας παράστασης γίνεται μια πολυδιάστατη εμπειρία.
Αυτή την περίοδο, πέντε παραστάσεις ξεχωρίζουν και συγκινούν ακόμη και θεατρικά νεοφώτιστους/ες, όχι μόνο επειδή αποτυπώνουν με τρόπο μοναδικό τη σύνδεση του θεάτρου με τις Καλές Τέχνες, αλλά και επειδή ευτυχούν στα χέρια σκηνοθετών που μαζί με χαρισματικούς ηθοποιούς, μας προσφέρουν στιγμές μέθεξης. Από τα σκηνοθετικά ευρήματα και τις χαρισματικές ερμηνείες μέχρι τα πρωτότυπα σκηνικά και τη ζωντανή μουσική, ιδού πέντε παραγωγές που ξεχωρίζουν -και- για την υψηλή αισθητική τους.
Θέατρο Κνωσός
“Brokeback Mountain“
Το νέο, ριζικά ανακαινισμένο Θέατρο Κνωσός συστήνεται ξανά στο κοινό με ένα σπουδαίο θεατρικό γεγονός: την παράσταση Brokeback Mountain που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, με τους Δημήτρη Καπουράνη και Μιχαήλ Ταμπακάκη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Το γεμάτο ευαισθησία διήγημα της Άννι Πρου για την περίπλοκη αγάπη ανάμεσα σε δύο καουμπόηδες που κράτησε μια ζωή έγινε παγκοσμίως γνωστό από την ομώνυμη κλασική πλέον κινηματογραφική ταινία (2005) του βραβευμένου με Όσκαρ Ανγκ Λι. Ως γνωστόν, η ταινία ύμνος για τη gay κοινότητα είναι ένα σύγχρονο δραματικό γουέστερν που απεικονίζει την περίπλοκη ερωτική σχέση μεταξύ δύο αντρών από το 1963 έως το 1983. Η θεατρική μεταφορά είναι αντάξια του κινηματογραφικού έργου, με προχωρημένη σκηνοθετική ματιά, υποκριτική πλαστικότητα και έντονα συναισθήματα που κατεβαίνουν από τη σκηνή και φτάνουν στους θεατές, υπερβολικά τολμηρή ανά στιγμές αλλά και απόλυτα αυθεντική ως προς την ανθρώπινη κατάσταση και τις αντιξοότητες του μη συμβατικού σεξουαλικού προσανατολισμού. Με φόντο μια βαθιά συντηρητική και υποκριτική Αμερική που είναι γεμάτη τραύματα και με την καουμπόισσα Δωροθέα Μερκούρη να τραγουδάει country επί σκηνής, μαζί με τριμελή μπάντα.
Περισσότερα εδώ
Θέατρο της Οδού Κυκλάδων
“Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί“
Η σαρωτική κωμωδία του Τομ Στόπαρντ σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, που παίζεται για δεύτερη σεζόν, συνεχίζει τις παραστάσεις της για λίγο ακόμη. Μια γλυκόπικρη τραγική φάρσα για τους αντι-ήρωες του περιθωρίου της ξακουστής τραγωδίας του Άμλετ, που τα βάζουν με τα μεγαθήρια της Ιστορίας και καταλήγουν να έχουν το γνωστό, άδοξο, τέλος. Ρομαντισμός, θλίψη και πικρό χιούμορ σε ένα καταιγιστικό έργο που μιλά για τον μοναχικό αγώνα που δίνει ο «μικρός» άνθρωπος για να επιβιώσει, όταν γύρω του επισυμβαίνουν «σημεία και τέρατα». Καλοκουρδισμένη feelgood παράσταση συνόλου που αποθεώνει τη θεατρική Τέχνη, με «θέατρο μέσα στο θέατρο», ζωντανά εκτελεσμένη μουσική από τον Θοδωρή Αμπαζή, με πρωτότυπα σκηνοθετικά ευρήματα και ολοκληρωμένες ερμηνείες τόσο στους πρώτους όσο και στους δεύτερους ρόλους που ακροβατούν αριστοτεχνικά ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό. Μια μαύρη κωμωδία που αποθεώνει τη βαθύτερη ουσία, γλώσσα και μορφή του θεάτρου και αποδρά έξυπνα τόσο από τον διδακτισμό όσο και από την ιστορικότητα, προτάσσοντας τη θεατρική διαχρονία.
Περισσότερα εδώ
Θέατρο Πόρτα
“Περιμένοντας τον Γκοντό”
Το φιλοσοφικό αριστούργημα του Σάμιουελ Μπέκετ αναδεικνύεται από τον Θωμά Μοσχόπουλο σε μια άσκηση «πληθωρικού μινιμαλισμού» όπου καμία λέξη, καμία παύση, κανένα βλέμμα δεν είναι περιττό, μέσα από μια ανάγνωση ακριβείας που πλησιάζει όσο ποτέ το τώρα, ενώ σέβεται απόλυτα την ουσία του έργου. Ταυτόχρονα, μέσα από μια αυθεντική εικαστική προσέγγιση, δημιουργεί αξέχαστες κινούμενες εικόνες, με στοιχεία μοντερνιστικής κλοουνερί και θρησκευτικής παραβολής, οι οποίες έχουν ως φόντο το αποκαλυπτικό σκηνικό ενός ετοιμόρροπου κόσμου. Σε αντίθεση με τη συνήθη πρακτική τού να ανατίθενται οι δύο κεντρικοί ρόλοι σε μεγαλύτερους σε ηλικία ηθοποιούς, εδώ έχουμε νέους σε ηλικία ερμηνευτές -ένα ξεκάθαρο σχόλιο για τα αδιέξοδα της νέας γενιάς που στην εποχή μας βρίσκει τον εαυτό της καθηλωμένο από τις καταστάσεις, πριν καν ξεκινήσει την πορεία της-, με τον Πάνο Παπαδόπουλο να αναδεικνύεται σε ιδανικό πρωταγωνιστή. Ο Βλαδίμηρος του 21ου αιώνα δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός!
Περισσότερα εδώ
Θέατρο του Νέου Κόσμου
“Η Πύλη της Κόλασης“
Το νέο έργο του Γιάννη Καλαβριανού που παρουσιάζεται στη Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου έχει ως αφετηρία δύο θρυλικές ερωτικές ιστορίες, τις οποίες συνδέει με αριστοτεχνικό τρόπο. Η πρώτη συνέβη τον 19ο αιώνα και συντάραξε το Παρίσι. Δύο από τους σημαντικότερους γλύπτες του κόσμου, ο Αύγουστος Ροντέν και η Καμίλ Κλωντέλ ερωτεύονται παράφορα και δημιουργούν μια σχέση σχεδόν ολέθρια. Ο Ροντέν, που διατηρούσε παράλληλα σχέση με άλλη μόνιμη σύντροφο, ανακαλύπτει μέσω ενός πίνακα και εμπνέεται από την ιστορία ενός άλλου παράνομου ζευγαριού Ιταλών ευγενών του 13ου αιώνα που κατακρεουργήθηκαν. Δύο ιστορίες από τον 13ο και τον 19ο αιώνα που είναι τελικώς μία και μάλιστα ξεκίνησαν από το Μουσείο Ορσέ, εκεί ακριβώς όπου γεννήθηκε στον σκηνοθέτη και η ιδέα της παράστασης -μια απίστευτη σύμπτωση! Μια παράσταση που θα λατρέψουν όχι μόνο όσοι αγαπούν τα Eικαστικά και εν γένει τις Καλές Τέχνες, αλλά που κερδίζει ακόμη και τον μέσο θεατή, χάρις στη δαντελένια, συναρπαστική, αφήγηση, τις αψεγάδιαστες ερμηνείες, το εστέτ ύφος και τον έντονο ρυθμό που αναδεικνύει τις ποιότητες που βρίσκονται ανάμεσα στον Έρωτα και τον Θάνατο, το Ωραίο και τη Φθορά, την Επιτυχία και τη Ματαίωση.
Περισσότερα εδώ
Θέατρο Κιβωτός
“Η καρδιά του Σκύλου”
H αλληγορική νουβέλα του Ρώσου Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, που έζησε μόλις 49 δύσκολα χρόνια (1891-1940) και όλα μέσα σε επαναστατικές ζυμώσεις που μετουσιώθηκαν σε ένα απολυταρχικό σοβιετικό καθεστώς, γράφτηκε το 1925, αλλά δημοσιεύτηκε στη Σοβιετική Ένωση μόλις το 1987. Ανάλογη τύχη είχαν και πολλά άλλα έργα του, θεατρικά και μη, που δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά πολλά χρόνια μετά τον θάνατό του, εξαιτίας της λογοκρισίας. Στην Καρδιά του σκύλου, ο Μπουλγκάκοφ σατιρίζει τη σοβιετική οίηση, ότι δήθεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο σε κάθε επίπεδο, παρεμβαίνοντας ακόμη και στη βιολογία των έμβιων ειδών. Ένας σκύλος, ο πιο πιστός και πειθήνιος φίλος του ανθρώπου δηλαδή, μετατρέπεται εργαστηριακά σε ένα υβριδικό πλάσμα, μια επιστημονική ανακάλυψη που θα φέρει -άλλη μία- επανάσταση. Μπροστά στην πρόκληση της θεατρικής μεταφοράς, η Έφη Μπίρμπα, μια σκηνοθέτις που έχει κατοχυρώσει μια ιδιαίτερη, υπερβατική ατμοσφαιρική αποτύπωση που αποσυμπιέζει και σε κάνει να ρίχνεις παλμούς, παρουσιάζει το έργο δαντελένια, συνθέτοντας λεπτομέρειες ελαφρώς σουρεαλιστικές αλλά και απόκοσμες, με το γκροτέσκο και το γκόθικ στοιχείο να κυριαρχούν, με κοστούμια, σκηνικά και ύφος μεσαιωνικού παραμυθιού, αλλά ούτε και αυτά να μπορούν να επιβληθούν πλήρως στο χάρμα ιδέσθαι ιδιοσυγκρασιακό σύμπαν της δημιουργού. Στο ρόλο του σκύλου, ο Άρης Σερβετάλης, αδιαμφισβήτητα ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς της γενιάς του, δίνει σάρκα και οστά αρχικώς σε έναν σκύλο και μετά στο νέο είδος που προκύπτει, κάνοντας τη μεταμόρφωση αυτή να μοιάζει τόσο φυσική, χαρτογραφώντας μια περσόνα που μένει αξέχαστη. Χρησιμοποιεί το σώμα και τη φωνή του, ίπταται και ορμάει, σκορπώντας το γέλιο αλλά και το αινιγματικό μειδίαμα στους θεατές, σε μία ακόμη εμβληματική ερμηνεία στην καριέρα του.
Περισσότερα εδώ
Εξωτερική Φωτογραφία: Brokeback Mountain
[email protected]
