Ο εγκέφαλος των μπαμπάδων και η εν γένει συμπεριφορά τους εμφανίζουν μεγαλύτερη ευαισθησία απέναντι στις κόρες τους από ό,τι στους γιούς τους.
Η μελέτη για πρώτη φορά δείχνει ότι πολλοί πατέρες δεν έχουν τις ίδιες αντιδράσεις στις ανάγκες των κοριτσιών και των αγοριών τους.
Οι πατέρες δέχθηκαν να φορέσουν στη ζώνη τους μια μικρή υπολογιστική συσκευή που κατέγραφε τις αντιδράσεις τους επί δύο μέρες. Επίσης οι εγκέφαλοι των μπαμπάδων μελετήθηκαν με λειτουργική μαγνητική τομογραφία, καθώς κοιτούσαν φωτογραφίες των παιδιών τους με διάφορες εκφράσεις.
Αυτό καταγράφεται τόσο στην καθημερινή συμπεριφορά του μπαμπά (που π.χ. τείνει να τραγουδά συχνότερα στην κόρη του παρά στο γιό του ή μιλάει σε αυτήν πιο ανοιχτά για τα συναισθήματά του), όσο και στα κυκλώματα του εγκεφάλου του, τα οποία ενεργοποιούνται πιο έντονα, όταν βλέπει το χαρούμενο πρόσωπο της κόρης του από ό,τι το χαρούμενο πρόσωπο του γιού του.
«Αν το παιδί φωνάξει ‘μπαμπά’, ο μπαμπάς του κοριτσιού ανταποκρίνεται περισσότερο από ό,τι ο μπαμπάς του αγοριού», δήλωσε η Μασκάρο. Επεσήμανε επίσης ότι αν ένας πατέρας δεν νοιάζεται εξίσου για τις συναισθηματικές ανάγκες ενός αγοριού, τότε αυτό μπορεί να μην αποκτήσει την ίδια ικανότητα ενσυναίσθησης με ένα κορίτσι.
Επίσης διαφορετικού είδους παιγνίδια θα παίξει ο μπαμπάς με το αγόρι (πιο «σκληρά») από ό,τι με το κορίτσι (πιο «μαλακά»).
Οι ερευνητές δεν γνωρίζουν κατά πόσο οι διαφορετικές αντιδράσεις των πατεράδων ανάλογα με το φύλο του παιδιού τους είναι γενετικά και εξελικτικά «καλωδιωμένες» στον εγκέφαλό τους ή είναι απλώς επίκτητες μέσω κοινωνικών επιδράσεων. Η μελέτη εστίασε στους μπαμπάδες, επειδή γενικά ο ρόλος του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών έχει μελετηθεί λιγότερο σε σχέση με τις μητέρες.
