Η παράσταση «Η Γυναίκα της Πάτρας» του Γιώργου Χρονά επέστρεψε δέκα χρόνια μετά και παρουσιάζεται στο θέατρο Πόλη στην Αθήνα, στην οδό Φώκαιας 4, κοντά στην πλατεία Βικτωρίας.
Την ηρωίδα του συγκλονιστικού αυτού μονόλογου ερμηνεύει και πάλι η αξιόλογη ηθοποιός Ελένη Κοκκίδου όπως και στο παλαιότερο ανέβασμα του έργου που μάλιστα είχε παιχθεί και στο Δημοτικό Θέατρο Απόλλων στην Πάτρα.
Μάλιστα, η παράσταση θα έρθει και πάλι στην Πάτρα, μέσα στις γιορτές, στη σκηνή του θεάτρου Πάνθεον, όπου θα παρουσιαστεί για δύο βραδιές, τη Δευτέρα 27 και την Τρίτη 28 Δεκεμβρίου.
Ήδη προπωλούνται εισιτήρια στο viva.gr στην τιμή των 12 ευρώ.
Πρόκειται για μία τολμηρή και εκρηκτική παράσταση με την αληθινή και πραγματικά συνταρακτική ερμηνεία της Ελένης Κοκκίδου, την οποία το ευρύ κοινό έχει αγαπήσει μέσα από το ρόλο της Βούλας στη σειρά «Μην αρχίζεις την μουρμούρα».
Η συγκλονιστική παράσταση «Η Γυναίκα της Πάτρας» που τάραξε τα νερά του θεατρικού κόσμου, προκάλεσε κύματα ενθουσιασμού από τους θεατές και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, επέστρεψε λοιπόν δέκα χρόνια δίνοντας την ευκαιρία σ’ ένα νεότερο κοινό να δει το έργο αλλά και στους παλαιότερους να το απολαύσουν ξανά.
Η Ελένη Κοκκίδου σ’ ένα ρεσιτάλ ερμηνείας «μετουσιώνεται» σε Πανωραία, ερμηνεύοντας τον σπαρακτικό μονόλογο της «Γυναίκας της Πάτρας» του Γιώργου Χρονά, προσφέροντας δυνατές συγκινήσεις και εσωτερικές δονήσεις. Οι συναισθηματικές μεταπτώσεις, από τη λύπη στη χαρά, από τα δάκρυα στο γέλιο, από τον πόνο στην οργή, από την ένταση στη σιωπή, ισορροπούν αρμονικά δημιουργώντας μια πραγματικά ξεχωριστή παράσταση.
Πρόκειται για ιδιαίτερη θεατρική απόδοση των αφηγήσεων της ζωής της πόρνης Πανωραίας από τον ποιητή Γιώργο Χρονά, ο οποίος τις κατέγραψε με σειρά συνεντεύξεων τη δεκαετία του ΄80.
Ο παραληρηματικός μονόλογος μιας παθιασμένης, πονεμένης γυναίκας, που εξομολογείται τη ζωή της και μιλά ανοιχτά χωρίς φόβο για τον πόνο, τη βία, την ηδονή, την αγάπη, τον έρωτα. Ένα πλάσμα πληθωρικό που τραγουδάει, χορεύει, κλαίει γελάει, θυμώνει, προκαλεί…
Ένας «καταρράκτης» λέξεων, ήχων, εκφράσεων και πόνου. Ο χειμαρρώδης λόγος της Πανωραίας γίνεται ποίηση. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι αυτή της λαϊκής ψυχής που απελευθερώνεται. Η ζωή της ακροβατεί ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Μια ζωή ακραία, σκληρή, επικίνδυνη, αλλά με πάθος και ορμή. Η ηρωίδα με τρόπο μοναδικά αυθεντικό, με αμεσότητα και πηγαία λαϊκότητα αφηγείται τη ζωή της με συνταρακτική τραγικότητα, αλλά και κωμικές εξάρσεις. Γεύεται τη ζωή ολόκληρη, την εξαντλεί με όλη της την ύπαρξη, χωρίς κανόνες και περιορισμούς, χωρίς μιζέρια.
Σε σημείωμα του Γιώργου Χρονά, αναφέρεται «τι έχει αυτή η βιογραφία που περικλείει την Πάτρα, την Αθήνα, την Ελλάδα, του ’50, ’60, ’70, κι έκανε τον Μάνο Χατζιδάκι να πει, σ’ ένα βιβλιοπώλη στη στοά Χηρς, στη Θεσσαλονίκη – πώς είναι το καλύτερο βιβλίο που διάβασε στη ζωή του; Ο αναγνώστης θα καταλάβει. Δεν έχει ένα αλλά πολλά παράλληλα θαύματα. Αρετές υψηλού λόγου. Από μια αμόρφωτη γυναίκα. Την Γυναίκα της Πάτρας, που μιλάει χωρίς να ντρέπεται χωρίς να λυπάται. Ελεύθερος και σπάνιος λόγος. […] «Η γυναίκα της Πάτρας», είναι η πιο αληθινή, δηλαδή, γυμνή, ιστορία, που έχετε διαβάσει, στην ελληνική γλώσσα, από την σταύρωση του Χριστού και τα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη».
