Ο κορονοϊός “άνοιξε μπαούλα” γεμάτα αναμνήσεις… Έγιναν καταγγελίες στον καλλιτεχνικό χώρο για διαφόρων μορφών βία.
Βέβαια… Στη δική μου αντίληψη δεν έχει πέσει κάτι, ούτε έχω αντιμετωπίσει κάτι, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μ’ έχει αναστατώσει όλο αυτό που συμβαίνει, είναι μια μορφή βίας, κι είμαι ενάντια. Ό,τι έχει συμβεί κι έχουμε μάθει, είναι πράγματα πολύ άγρια. Οι άνθρωποι πρέπει να μιλούν όταν συμβαίνει κάτι, κι εκείνοι που είναι ένοχοι, να τιμωρηθούν. Η ίδια η κοινωνία τιμωρεί μετά. Θέλω να πιστεύω ότι θα αλλάξει κάτι, καταλάβαμε όλοι ότι δεν υπάρχει λόγος αλαζονείας, δεν είναι κανένας Θεός. Κάποιοι άνθρωποι προκάλεσαν, κι είναι ύβρις αυτό που έγινε, σ’ αυτό που τους δόθηκε. Με την καραντίνα, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να έχω ένα σπίτι έξω από την Αθήνα, να έχω αυλή, κήπο να φυτεύω, να πηγαίνω βόλτες ανάμεσα στα δέντρα. Η καραντίνα, μου δημιούργησε την ανάγκη να μην είμαι στην πόλη.
Αυτό σημαίνει ότι εξετάζεις το ενδεχόμενο να εγκαταλείψεις το κλεινόν άστυ;
Βέβαια, δεν θέλω να μένω πια στο κέντρο, δεν μου αρέσει, θέλω να πάω κάπου εκτός… Δεν θα πάω σε κάποιο ακριτικό μέρος, αλλά κάπου που να είναι πιο χαλαρά, να μπορώ να έχω επαφή με τη φύση. Θέλω να μπορώ να πηγαίνω στο κέντρο, να μην είμαι απομονωμένη.
