Από το DeBop
Η Μαίρη Βούλγαρη μίλησε για την πολύπλευρη συμμετοχή της στην παράσταση «Αίθουσα Αναμονής», σε σκηνοθεσία Δήμητρας Τάμπαση, που παίζεται στο Σωματείο Οδηγών Ταξί Αττικής.
Ποιά ήταν η αρχική ιδέα που ώθησε στην ιδέα της «Αίθουσας Αναμονής»;
Η ιδέα γεννήθηκε από την σκηνοθέτιδα, Δήμητρα Τάμπαση. Στη συνέχεια, προστέθηκαν η Ελένη Μολφετα (η οποία συμμετείχε στην αρχική σύνθεση της ομάδας), η Ειρήνη Καραόγλου, η Μυρτω Στραμπη και κάποιους μήνες μετά, εγώ. Η αρχική ανάγκη των κοριτσιών ήταν να μιλήσουν για εμάς τις γυναίκες και όλα όσα βιώνουμε. Όταν η Δήμητρα με κάλεσε να συμμετέχω στην ομάδα της «Αίθουσας», χάρηκα πολύ καθώς, είχα και εγω την ίδια ανάγκη. Θέλαμε να μιλήσουμε για οσα βιωνουμε οι ίδιες αλλά και όλες οι γυναίκες γύρω μας. Μοιραστήκαμε προσωπικές εμπειρίες, προβληματισμούς, τραύματα που κουβαλάμε και σταδιακά η «Αίθουσα Αναμονής» πήρε την μορφή της.
Είναι ένα “γυναικείο” έργο, με την έννοια της έμφυλης προσέγγισης. Τι μπορεί να δώσει σε όσες το δουν και σε όσους θέλουν να αναιρέσουν τα στερεότυπα που κουβαλάνε θεωρείτε;
Θεωρώ πως, η καθε γυναίκα που έρχεται στην παράσταση, θα «δει» τον εαυτό της σε κάποια ηρωίδα ή ακόμα και στοιχεία της, σε όλες. Οι τέσσερις πρωταγωνίστριες της παράστασης, φαινομενικά μοιάζουν τοσο διαφορετικές αλλά ουσιαστικά έχουν κοινά τραύματα και δαίμονες με τους οποίους παλεύουν. Εστιάζουμε στη δική μας ευθύνη ως γυναίκες να πετάξουμε από πάνω μας τα πατριαρχικά κατάλοιπα που εχουν ριζώσει μέσα μας και μας κανουν να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Θελω να πιστευω πως η καθε γυναίκα που φεύγει από την «Αίθουσα αναμονής», θα μπει στην διαδικασία να σκεφτεί ποσο δυνατές μπορούμε να είμαστε, αν είμαστε ενωμένες και συμφιλιωμένες. Όσον αφορά τους άνδρες θεατές, δεν φεύγουν ασυγκίνητοι. Με συγκινεί πάντα να βλέπω άνδρες και ειδικότερα μπαμπάδες με κόρες, να αγγίζονται από αυτό που είδαν και να συνειδητοποιούν πραγματικά τι βιώνει μια γυναίκα. Επίσης, μην ξεχνάμε πως και οι άνδρες δεν μένουν ανεπηρέαστοι από τα πατριαρχικά πρότυπα με τα οποία δεν συμφωνούν όλοι.
Η επιλογή του χώρου τι σηματοδοτεί; Βλέπουμε μια διπλή σημασία, τόσο με την εμπλοκή του ΣΟΤΑ όσο και με την φρικώδη ιστορία γυναικοκτονίας; Οι συνδηλώσεις προέκυψαν ή το είχατε σχεδιάσει;
Η σκηνοθέτιδα της παράστασης, Δημητρα Τάμπαση, ήθελε να ανεβάσει το έργο αυτό σε μια πραγματική αίθουσα αναμονής και όχι σε μια θεατρική σκηνή. Το Σ.Ο.Τ.Α τυγχάνει να βρίσκεται ακριβώς πάνω από το μπαρ όπου η ίδια διατηρεί και για τον λόγο αυτό υπήρξε ήδη επαφή με τους ανθρώπους του. Τα μέλη του σωματείου, δέχτηκαν να φιλοξενήσουν εμάς και την «Αίθουσα» μας και μας έδωσαν μεγάλη ελευθερία στον χώρο τους. Η αγκαλιά τους ήταν μεγάλη και δεν θα πάψουμε να τους ευχαριστούμε για αυτό. Όσον αφορά το καμένο κτίριο δίπλα μας, θα ηθελα να μιλησω για κατι που θα με σημαδεύει. Αρχικά δεν γνωρίζαμε την τραγική ιστορία του και κατά συνέπεια δεν είχε κάποια επιρροή στην πλοκή του έργου. Μάθαμε για το τραγικό αυτό εγκλημα, τον Δεκέμβριο του 2023, έναν μήνα πριν την πρεμιέρα μας. Θα σας πω για τον χαρακτήρα όπου υποδυόμαι, αυτόν της Μαγδαληνής. Η Μαγδαληνή, πάσχει από ναρκοληψία, μια νευρολογική πάθηση, η οποία συχνά περιλαμβάνει παραισθήσεις. Κατα την διάρκεια των αυτοσχεδιασμών για το στήσιμο του έργου, η Δήμητρα μου είχε ζητήσει να εισάγω μια παραίσθηση την ώρα που ξυπνάω στην πρώτη σκηνή του έργου. Η πρώτη αυθόρμητη σκέψη μου ήταν ένας φλεγόμενος άνδρας να έρχεται προς το μέρος μου. Η Μαγδαληνή ξυπνάει έντρομη φωνάζοντας «φωτιά» και «σε παρακαλώ φύγε». Ανατρίχιασα όταν μετά απο μήνες έμαθα πως ο γυναικοκτόνος/παιδοκτόνος έκαψε ζωντανές τις τρεις κόρες του μαζί με την μητέρα τους. Επιπλέον, συμβολικά, οι ηρωίδες του έργου παρουσιάζονται ως τρεις κόρες και μια μάνα. Πιστεύω πως τόσο ο συμβολισμός όσο η παραίσθηση της Μαγδαληνής δεν ήταν τυχαίοι. Οι ψυχές μιλάνε και δεν θα πάψουν μέχρι να ακουστούν.
Ποιο ήταν το πιο γοητευτικό και το οιο δύσβατο σκέλος της παράστασης;
Το πιο γοητευτικό κομμάτι για εμένα, ήταν το είχα τη δυνατότητα να δημιουργήσω έναν χαρακτήρα από την αρχή, ο οποίος θα μιλήσει για όλα αυτά που θέλω να ακουστούν να προβληματίσουν το κοινό. Θεωρώ πως ένας ηθοποιός πάντα δένεται με τον χαρακτήρα που υποδύεται ποσό μάλλον αν τον έχει δημιουργήσει ο ίδιος. Τώρα, όσον αφορά το πιο δύσβατο, θα έλεγα πως ηταν η αναζήτηση του τέλους του έργου. Δουλεύαμε την «Αίθουσα Αναμονής» για 17 μήνες. 17 μήνες γεμάτοι πολύωρες πρόβες, συζητήσεις, συγγραφή κειμένου. Το τέλος μας δυσκόλεψε και δεν μπορούσαμε να «κλείσουμε» το κείμενο για καιρό. Ωστόσο, το ίδιο το έργο μας οδήγησε στο πως έπρεπε να κλείσει και όταν το νιώσαμε αυτό, μπορέσαμε να ολοκληρώσουμε τη δουλειά μας και στη συνέχεια να σας την παρουσιάσουμε.
Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση εδώ.
