Το 1968 δεν ήταν μια χρονιά που την προσπέρασε η Ιστορία. Το αντίθετο: είχαμε τον Μάη του ’68, την Άνοιξη της Πράγας, τις δολοφονίες του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Ρόμπερτ Κένεντι.
H Μάγκι Γουίλσον, νοσηλεύτρια σε Ιατρικό Κέντρο της Φιλαδέλφεια, ετοιμάζει με ιδιαίτερη επιμέλεια και προσοχή το γεύμα των ασθενών του νοσοκομείου. Είναι 6 Δεκεμβρίου, ο χειμώνας έχει προλάβει να δείξει τα δόντια του στο βόρειο ημισφαίριο και ο κόσμος παλεύει να τα βγάλει πέρα με ένα ύπουλο γενετικό παράγωγο του ιού της γρίπης Α. Αυτός είναι ο λόγος που η υπομονετική γυναίκα της φωτογραφίας φοράει τη μάσκα και τα γάντια της, υποχρεωτικό μέτρο προστασίας για όλους τους υγειονομικούς υπαλλήλους της χώρας. Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;
Η πανδημία του 1968 έμεινε γνωστή ως «η γρίπη του Χονγκ Κονγκ» για δύο λόγους: εκεί καταγράφηκε στις 13 Ιουλίου του 1968 το πρώτο επίσημο περιστατικό, ενώ η ασιατική μεγαλούπολη πλήρωσε το ακριβότερο τίμημα σε ανθρώπινες ζωές σε όλο τον κόσμο, κοντά στο μισό εκατομμύριο νεκρούς. Χρειάστηκαν τρεις μήνες για να «ταξιδέψει» ο φονικός ιός στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ωστόσο, το δεύτερο κύμα της πανδημίας (τον χειμώνα του 1969) υπήρξε κατά πολύ σφοδρότερο (σας θυμίζει, ξανά, κάτι;).
Αυτό που σίγουρα δεν θα σας θυμίζει απολύτως τίποτα είναι η μηδενική κινητοποίηση, τα ανύπαρκτα κυβερνητικά μέτρα, η παγκόσμια αταραξία εκείνης της εποχής σε σχέση με τα διαδοχικά λοκντάουν, τον οικουμενικό ζόφο και την καταβαράθρωση των οικονομιών του 2020. Τελικά η γρίπη του Χονγκ Κονγκ «έσβησε» σταδιακά ενάμιση χρόνο μετά την εμφάνισή της, αφήνοντας πίσω της 1,5 εκατ. θύματα. Δεν έγινε ποτέ πρώτη είδηση σε καμία εφημερίδα, στην Ελλάδα δεν μάθαμε ποτέ την πραγματική της έκταση. «Με την κρίση του κορωνοϊού οι κοινωνίες επέλεξαν για πρώτη φορά τη ζωή αντί για την οικονομία», υποστηρίζει ο ιστορικός Serge Jaumain, για να μας δείξει ότι αυτό που άλλαξε από το 1968 μέχρι το 2020 είναι ίσως η αξία της ανθρώπινης ζωής.■
