γράφει η Σοφία Καυκοπούλου
Σε πόλεις και χωριά, ανά την ελληνική επικράτεια, το φαινόμενο των αδέσποτων κατοικίδιων ζώων, είναι μια θλιβερή πραγματικότητα. Συγκινεί και προβληματίζει, μερικές φορές δε, προκαλεί φόβο, η ύπαρξη μιας αγέλης σκύλων που προσπαθώντας να επιβιώσουν, ίσως επιτεθούν. Κυρίως στην επαρχία, η ανεύθυνη στάση των κηδεμόνων που οδηγεί σε εγκατάλειψη των ζώων στους δρόμους, τείνει να γίνει συνήθης.
Στην περιοχή μας, Πάτρα, Αχαϊα και ευρύτερη Δυτική Ελλάδα, ερχόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά με μεμονωμένα ζώα ή αγέλες. Εκτός λοιπόν από την υπευθυνότητα των κηδεμόνων, οι οποίοι οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι όταν αναλαμβάνουμε τη φροντίδα ενός ζώου, αναλαμβάνουμε μια σοβαρή ευθύνη και δε νοείται να το πετάμε στο δρόμο για κανένα λόγο, η Πολιτεία οφείλει να λάβει μέτρα για να υποχωρήσει το φαινόμενο αυτό.
Μόνη λύση λοιπόν, η στείρωση. Η σωτήρια πρακτική οριοθέτησης του πληθυσμού των αδέσποτων με μεθόδους τήρησης της ευζωίας τους. Και στο σημείο αυτό, η Πολιτεία που πολύ σωστά νομοθετεί, αποδεικνύεται απούσα. Σε δήμους όμορρους των Πατρέων, αυτή τη στιγμή -και εδώ και καιρό μάλιστα-, δεν “τρέχει” πρόγραμμα στειρώσεων. Ακόμη και η περίθαλψη των αδέσποτων είναι ελλειμματική και επαφίεται στην …καλή καρδιά του εκάστοτε κτηνιάτρου, συμβεβλημένου ή και όχι με τον δήμο.
Σε κάθε περίπτωση, ο ευαισθητοποιημένος πολίτης που έρχεται αντιμέτωπος με αυτή την αναλγησία, αναγκάζεται πολλάκις να πληρώσει από την τσέπη του για μια στείρωση, για ένα ζώο που είχε ατύχημα ή κάποιο που αρρώστησε. Οι δήμοι πρέπει να σταθούν στις επάλξεις και οι πολίτες να γνωρίζουν ότι σε περίπτωση που δεν υπάρχει πρόγραμμα για τα αδέσποτα, υπάρχει η τηλεφωνική γραμμή του υπουργείου Εσωτερικών όπου μπορεί να γίνει καταγγελία στον εκάστοτε δήμο.
Μόνο μέσα από τη συνεργατικότητα και την πίστη για το κοινό καλό, αλλά και το αληθινό ενδιαφέρον για τα αδύναμα πλάσματα του ζωικού βασιλείου, μπορούμε να ελπίζουμε σε μία αλλαγή.
