– Το διάστημα αυτό η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, περίλυπη και ψυχικά επιβαρυμένη, αγγίζει τα όρια της «συλλογικής κατάθλιψης», βιώνοντας το στάδιο της διασαλευμένης τάξης της καθημερινότητας και κανονικότητάς της.
– Και τούτο εξαιτίας του πολύνεκρου σιδηροδρομικού δυστυχήματος στην κοιλάδα των Τεμπών, στην εκπνοή της 28ης Φεβρουαρίου 2023.
– Ως γνωστόν ο χαρακτηρισμός «τέταρτη εξουσία», έχει αποδοθεί στο λειτούργημα της δημοσιογραφίας.
– Αν θεωρήσουμε ότι ο δημοσιογράφος διερμηνεύει το κοινό αίσθημα, αν δεχτούμε ότι λειτουργεί -ως οφείλει- απολύτως αντικειμενικά στον σχολιασμό των γεγονότων και αν παραδεχτούμε ότι αποτελεί -καλώς ή κακώς- το μοναδικό «φόβητρο» για την αποκάλυψη πολιτικών, οικονομικών και άλλων σκανδάλων ή υπόπτων καθυστερήσεων, προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα: «τώρα είναι η ώρα της τέταρτης εξουσίας»! Τώρα όμως και η τεράστια ευθύνη της!!
– Αφού η πολιτική της εποχής μας δεν εμπεριέχει πια ιδεολογίες, αλλά στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στο επικοινωνιακό παιγνίδι, το χρέος του δημοσιογραφικού κόσμου της χώρας -και λόγω των επερχόμενων εκλογών- έγκειται στο να καταφέρει να παίξει το ίδιο αυτό παιγνίδι, αλλά αντιστρέφοντάς το!
– Που σημαίνει ότι οι Έλληνες δημοσιογράφοι -κυρίως αυτοί των μεγάλων καναλιών- θα προσφέρουν ύψιστη εθνική υπηρεσία αν αποφασίσουν συλλογικά ότι, ναι μεν θα δίνουν βήμα στους εκπροσώπους των κομμάτων, αλλά θα διακόπτουν αμέσως όποιον αρχίζει να ρίχνει στο «ανάθεμα» τον τωρινό (με δεδομένη την βαρύτατη ευθύνη), ώστε ως προηγούμενος να εκμηδενίσει αυτήν του κόμματός του, διεκδικώντας έτσι το «αναμάρτητον».
– Να τους υποχρεώνουν σε σεβασμό και σε διάλογο ουσίας. Επειδή οι διάφορες τακτικές αποφυγής, δεν απευθύνονται ασφαλώς στους έχοντες κριτική ικανότητα και επαρκή νοημοσύνη, αλλά στον «όχλο». Στον κάθε «όχλο», του κάθε κόμματος. Δυστυχώς!
– Το σύνθημα που κάνει πάταγο στις μέρες μας -και όχι τυχαία- είναι το: «Πέστα ….». Αυτό συμβαίνει επειδή ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος και όσοι σαν αυτόν, εκφράζουν με ευθύτητα την πανελλήνια απαίτηση: παραδειγματική τιμωρία παντός υπευθύνου για το ολέθριο δυστύχημα.
– Γι’ αυτό και δεν δικαιούνται να σταματήσουν «να τα λένε».
– Κι ας ξέρουμε πως όλες οι φωνές των Ελλήνων δεν φτάνουν -ποτέ δεν θα φτάσουν- για να εξισωθούν με τούτη την εκκωφαντική, την αβάσταχτη σιωπή: των 57 νεκρών στη σύγκρουση των τρένων… εκεί στα Τέμπη…
(*) Πτυχιούχος Φιλοσοφίας-Συγγραφέας
