Η απόφαση του ΔΣ του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας να δώσει το όνομα του εκλιπόντος κορυφαίου ηθοποιού Κώστα Καζάκου, στο θεατράκι του κτηρίου των πρώην σταφιδαποθηκών «Μπάρρυ», αποδεικνύεται βιαστική, υπερβολική και μάλλον ανεφάρμοστη. Κυρίως μετά την παρέμβαση του κληροδοτήματος του Καραμανδανείου, ιδιοκτησία του οποίου είναι ο συγκεκριμένος χώρος που έχει παραχωρηθεί στον Δήμο Πατρέων.
Είναι εκτός άλλων μια απόφαση άσχετη με την ιστορία του κτηρίου που αφορά στο πάλαι ποτέ ακμάζον σταφιδεμπόριο και η αβίαστη ανακοίνωσή της, φανερώνει τη στρατηγική της Δημοτικής Αρχής να συνδέει με την κομματική της ταυτότητα ό,τι ή όποιον είναι δυνατόν να συνδεθεί. Ανοίγει όμως μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για το ποιον τιμούμε και γιατί, στην τρίτη μεγαλύτερη κοινωνία της χώρας, που έχει μια ιστορία παράπλευρη και συνδεδεμένη με όλες τις πτυχές της δημόσιας ζωής.
Και ενώ γίνεται τόσος θόρυβος από την καθοδηγούμενη κομματικά απόφαση του ΔΗΠΕΘΕ για την απόδοση υστεροφημίας σε έναν δημοφιλή καλλιτέχνη, δεν έχουμε ακόμη καταφέρει να στήσουμε έναν ανδριάντα στον Κωστή Στεφανόπουλο, ή να δώσουμε το όνομά του σε έναν κεντρικό δημόσιο χώρο, τιμώντας ως οφείλουμε τον πρώτο Πατρινό αρχηγό του Ελληνικού Κράτους και δεύτερο κατά την ιστορία Αχαιό, στο αξίωμα αυτό.
Για τους δικούς μας ανθρώπους δείχνουμε εξαιρετικά απαθείς, ίσως και λίγο αμαθείς. Από τον χώρο της τέχνης, του θεάτρου και του κινηματογράφου ποια τιμή δώσαμε λόγου χάριν στον Σπύρο Φωκά; Έναν ηθοποιό που έπαιξε στον διεθνή κινηματογράφο πλάι στα ιερά τέρατα της έβδομης τέχνης. Στη δημοφιλή Τασσώ Καββαδία, που εκτός από γνωστή «κακιά» του σινεμά, έπαιξε στο θέατρο μέχρι τα ογδόντα της, μεταφράζοντας ταυτόχρονα τόσα λογοτεχνικά έργα, κάτι για το οποίο βραβεύτηκε. Στον Χρήστο Δοξαρά, που εκτός από ταλαντούχος ηθοποιός έγραψε δεκάδες σενάρια θεατρικών και τηλεοπτικών παραγωγών. Στη Μέμα Σταθοπούλου, στη Μπέττυ Μοσχονά, στη Νίτσα Μαρούδα, στη μεγάλη Κούλα Πράτσικα, που υπήρξε η πιο ηγετική μορφή χορού στην Ελλάδα, ή ακόμα στον Τίμο Περλέγκα, που «έφυγε» τόσο νέος. Σε δεκάδες ηθοποιούς, τραγουδιστές και ανθρώπους του θεάματος και της τέχνης, όπως ο Τώνης Μαρούδας, η Πόλυ Πάνου, η Ρένα Ντορ, ο Φώτης Πολυμέρης ή ο μουσικοσυνθέτης Σπύρος Παπαβασιλείου. Και μη σκεφτούμε να βάλουμε στη ζυγαριά πρόσωπα και καριέρες, γιατί θα ήταν κακό και ανώφελο. Όλοι αυτοί ήταν εκτός άλλων Πατρινοί, που έγραψαν ιστορία ο καθένας με την αξία του στην καλλιτεχνική πορεία της χώρας. Ούτε μια τιμητική διάκριση, και ούτε ένα ευρώ δεν ξοδέψαμε για κανέναν από αυτούς. Ίσως επειδή εκτιμάται ότι δεν ωφελεί ιδιαίτερα το γενικότερο κλίμα κομματικής καθοδήγησης, στο οποίο έχει εγκλωβιστεί η πόλη μας…
Ασφαλώς περνώντας ο καιρός, θα ομονοήσουμε και στην Πάτρα σε μία νέα πολύπλευρη ταυτότητα για το μέλλον, που θα έχει λιγότερο κοντόφθαλμους στόχους και το περιεχόμενό της θα το διαχειρίζονται άλλοι άνθρωποι, με όραμα και διορατικότητα. Μέχρι τότε καλό είναι να κρατάμε τη δική μας κρίση και μνήμη, ώστε να ζούμε στην πόλη μας την πραγματικότητα κι όχι την προπαγάνδα…
