του Αχιλλέα Ροδίτη
Το έχουμε ξαναγράψει βάζοντας τις δύο αυτές εικόνες του ίδιου σιντριβανιού, της ίδιας πλατείας, της πλατείας Γεωργίου, σε δύο διαφορετικές εποχές. Η συγκεκριμένη φωτογραφία που σήμερα ξαναδημοσιεύει η «Πολιτεία» δείχνει τα δύο άκρως αντίθετα όσον αφορά την τελική εμφάνιση. Θα μπορούσε φυσικά να υποθέσει κανείς (αν δεν ήξερε) ότι η πρώτη φωτογραφία είναι από το «σήμερα» και η δεύτερη από το «χθες». Θεωρώντας αυτονόητο πως μια πόλη βελτιώνεται όσο περνά ο χρόνος και δεν χειροτερεύει. Ειδικά μάλιστα όταν διανύουμε μια εποχή που χτίζουμε «έξυπνες» και «πράσινες» πόλεις.
Τελικά όμως εδώ συμβαίνει το αντίστροφο. Τότε ήταν πιο πράσινη η Πάτρα, τώρα είναι πιο γκρίζα. Τότε υπήρχαν λουλούδια γύρω από το σιντριβάνι, τώρα το παρτέρι έχει ξηλωθεί. Τότε υπήρχε νερό, τώρα όχι. Τελικά, τότε ήταν όλα πιο εύκολα και τώρα είναι αδύνατα; Μάλλον κάτι πάει στραβά στην όλη ιστορία και χρειάζεται να αναθεωρήσουμε τις προσεγγίσεις μας.
Η πόλη θα έπρεπε να ήταν σήμερα καλύτερη από το χθες. Αλλά έστω και να πλησιάσει στο πώς ήταν τότε, ακόμα κι αυτό θα αποτελέσει μεγάλη επιτυχία. Έστω αυτό ας είναι λοιπόν το στοίχημά μας. Και το μήνυμα προφανώς δεν αφορά μόνον την πλατεία Γεωργίου και τα σιντριβάνια της, αφορά όλη την πόλη, κάθε σημείο τους που «τότε» ήταν όμορφο κι ελκυστικό, αλλά «τώρα» έγινε άσχημο και αποκρουστικό. Αφορά κάθε έργο που είναι τώρα σε εξέλιξη και κάθε αλλαγή που επιχειρείται.
Όπως, για παράδειγμα, στην πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως (πρώην πλατεία Όλγας) όπου τα έργα αναβάθμισής της είναι σε εξέλιξη εδώ και μερικούς μήνες. Το σημειώνουμε ελπίζοντας πως η νέα πλατεία που θα προκύψει, εκεί και οπουδήποτε αλλού, θα είναι παρασάγγας καλύτερη από αυτήν που επί χρόνια είχαμε συνηθίσει και όχι μια πλατεία που θα μας κάνει να μνημονεύουμε την παλιά…
