Η “17 ΝΟΕΜΒΡΗ” ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΟΛΓΑΣ
ΣΕ ΜΙΑ ΠΥΛΗ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΥ ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ
(ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟ ΤΑΝΚ, ΗΤΑΝ Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΚΥΝΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΑΝΕ ΑΠΟΨΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ, Η ΚΑΘΕ ΟΛΓΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙ ….)
ΕΙΚΟΝΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ “ΚΟΙΝΩΝΙΑ” ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΜΟΙΑΣΩ ΠΟΤΕ!!!
(ύστατος (απο)χαιρετισμός σε μιά μικρή δολοφονημένη από τον κυνισμό ,την αποκτήνωση και την αδιαφορία που εκφράζει πλέον απογοητευτικά ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής “κοινωνίας” του Αντικοινωνισμού και του Μισανθρωπισμού…..)
“εχε το νου σου στο παιδι
κλεισε την πορτα με κλειδι
θα σε πουλησουν
και οταν θα ρθουν οι καιροι
που θα χει σβησει το κερι
στην καταιγιδα
υπερασπισου το παιδι
γιατι αν γλιτωσει το παιδι
υπαρχει ελπιδα” (Παύλος Σιδηρόπουλος)
Αλήθεια είναι πως η συχνότητα αυτής της βαρβαρότητας που αρχίζει και γίνεται “στάση ζωής” μας ωθεί δικαιολογημένα σε αισθήματα απογοήτευσης,οργής και γενίκευσης για την πολυεπίπεδη κρίση της κοινωνικής βάσης(που δεν γίνεται ποτέ “επαναστατική” με το “πάτημα ενός κουμπιού” κάπου κάποτε στην περιπέτεια της ιστορίας….)!
Πράγματι ένα μεγάλο μέρος της “κοινωνίας” έχει (συνειδητά ή ασυνείδητα) απολέσει την Ανθρώπινη “ταυτότητα” και έχει γίνει γρανάζι στον τροχό του εκφασισμού και της εξαθλίωσης που “χρωματίζουν” πλέον την Ελλαδική(καί όχι μόνο) ανθρωποφαγική “κανονικότητα”!
Τό Σύστημα άλλωστε αυτό που ευημερεί από τον αλόγιστο καταναλωτισμό,την παροχή ψηφιακής ψευδαίσθησης της δήθεν “ευτυχίας” και “επικοινωνίας”, την ανάδειξη του ατομικισμού ως “ιδανικό”,έχει οργανωμένα και μεθοδευμένα εργασθεί χρόνια για νά προσπερνούν σήμερα αδιάφορα οι “πολίτες” τον αργό θάνατο μιάς μικρής Ολγας ή ενός Ζάκ Κωστόπουλου.Αλλά όπως είπα η “κοινωνία” δέν είναι μόνο αυτή που “χτενίζεται και στολίζεται” για να χορέψει αγκαλιά με το Κτήνος και να παρακολουθήσει μαζί του δολοφονίες ,είναι και η “άλλη” Κοινωνία που αρνιέται να της μοιάσει και ακολουθεί τον αντίθετο δρόμο από εκείνον της Απανθρωπιάς και της απογείωσης του εμφυλίου!
Αλήθεια είναι πώς η εικόνα του παιδικού κορμιού να χάνεται με παρόντες θεατές αδιάφορους μάρτυρες της τραγωδίας επί μια ολόκληρη ώρα ζωντανού βασανιστηρίου,σφηνωμένο σε μιά πόρτα εργοστασίου, εκφράζει τελικά την Συλλογική μας Ντροπή ως “κοινότητα” που έχει κατεβάσει πολύ χαμηλά την Τιμή της ανθρώπινης ζωής(πολύ περισσότερο όταν η κάθε ΄ Ολγα είναι Ρομά ,πρόσφυγας ή μετανάστης…)!
Αλλά η “μοίρα” μας θέλω να πιστεύω(ελπίζοντας πάντα απελπισμένα….)παρά το παγωμένο σημείο “μηδέν” που έχουμε φθάσει, είναι η επιστροφή της Ανθρωπιάς και του τέλους της εποχής της κτηνωδίας.
Ας αφοσιωθούμε σε αυτόν τον στόχο παραμερίζοντας ιδεολογικές “θέσεις κι αντιθέσεις” ,άς ξεκινήσουμε πάνω απ΄όλα πρώτα από μέσα μας,τους κοντινούς μας ανθρώπους,τους δικούς μας συντρόφους,γείτονες,παιδιά….
Μόνο,τότε την κάθε ‘ Ολγα έχουμε σίγουρες πιθανότητες μετά από αιώνες αναζητήσεων να την ξαναβρούμε Ζωντανή! Να την Αναστήσουμε!!!!
υστερόγραφο SOS πρίν το συλλογικό μας Τέλος……
“ΑΠΟΨΕ ,ΑΠΟΨΕ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ….Το σύνθημα της νύχτας της 17ης Νοέμβρη κατά την διάρκεια της εισβολής στο Πολυτεχνείο δεν σταμάτησε ως κραυγή οργής και απόγνωσης,δεν ακούς τις φωνές τους?!….Από τότε τα παιδιά σας συνεχίζουν να σκοτώνονται πίσω από την βιτρίνα της αδιαφορίας σας!Και το παιδί ΣΑΣ όσο δεν το υπερασπίζεστε καθώς δολοφονείται,τελειώνει μαζί του και η Ελπίδα ΜΑΣ”
(καληνύχτα ΄Ολγα)
Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)
μεμονωμένο άτομο από τον Αναρχισμό
Για την Επιστροφή της Ανθρωπιάς και του Τέλους της Εποχής της Κτηνωδίας
