Η Τζίνα Πολίτη ανήκε ίασ’ αυτή την κατηγορία ανθρώπων που συνθλίβουν με τη ζωή και το έργο τους τη συμβολική κυριαρχία των στερεοτύπων, είτε αυτά αφορούν τις ταυτότητες είτε έχουν να κάνουν με τις εδραιωμένες κοινωνικές παραδοχές. Το διανοητικό ταξίδι της Τζίνας Πολίτη φέρει το υλικό βάρος της Ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας, μιας Ιστορίας σε κίνηση, μιας Ιστορίας με δίσεκτες μέρες και υπέροχα ξέφωτα. Φέρει το βάρος και όλων εκείνων των ανθρώπων που, όπως και η ίδια, μοιάζει να έχουν μπαρκάρει για ένα διαρκές ταξίδι που δεν θα σταματήσει παρά μόνο αν επιτευχθεί η μεγάλη ουτοπία στην άκρη του ωκεανού: η κοινωνική δικαιοσύνη.
Και μετά ήταν και αυτό το βιογραφικό της. Βαρύ βιογραφικό… Όσοι είχαμε την τύχη να τη γνωρίσουμε, μοιραστήκαμε μαζί της αυτή τη μοναδική εμπειρία της σκέψης ως επείγουσα ανάγκη, της γνώσης ως ενιαίας κατασκευής που επεκτείνει και ανανεώνει το ανθρώπινο βίωμα, μπερδεύεται μαζί του για να το υπηρετήσει και όχι για να το ερμηνεύσει με διδακτισμό και αποστασιοποίηση.
Μια πορεία μεταμορφώσεων η ζωή της, από τότε στην ΕΠΟΝ, στα 12 της. Η πρώτη ενήλικη μεταμόρφωσή της όμως είναι χωρική: από την οδό Ασκληπιού στη Νέα Υόρκη, σε μια δεκαετία μεταπολεμική και πατριαρχική, κάνει την υπέρβαση και δρασκελίζει τη ζωή. Η Τζίνα, μια νέα γυναίκα που φεύγει. Υποτροφία. Σπουδές στην Αγγλική Φιλολογία. Νιάτα. Δύναμη.
Και σε κάθε μεταμόρφωσή της είναι ατίθαση, αεικίνητη και συγχρόνως συγκινητικά αέρινη και στιβαρή. Πολλά χρόνια σπουδών στην άλλη άκρη του κόσμου και τα αφήνει πίσω της και επιστρέφει στον αρχικό της χώρο και περνά το κατώφλι του Μπραζίλιαν της οδού Βαλαωρίτου, για να συναντηθεί με τον Ελύτη που «έσπερνε άστρα στο θόλο της ψυχής της», όπως έλεγε. Και νιώθει και το εξομολογείται πως «έβρισκαν επιτέλους έκφραση ουσιώδη συναισθήματα, αισθητηριακές εικόνες, αδιαμόρφωτες έννοιες και ανομολόγητες επιθυμίες που παρέμεναν εντός μου».
Και κυριαρχεί. Και γίνεται η αφιέρωση του ποιητή στο «Ο αγράμματος και η ωραία» στη συλλογή «Έξι και μία τύψεις για τον ουρανό». «Στην Τζίνα Πολίτη» γράφει ο Ελύτης.
Και μετά έρχονται τα δικά της κείμενα, η γραφή της, η διδασκαλία, η θεωρία της λογοτεχνίας. Μια σύνθετη ερευνητική δουλειά πάνω στους εμβληματικούς ξένους κλασικούς, μια γλωσσική αλυσίδα από τον Σαίξπηρ έως τον Μπέκετ, που έχει τη σφραγίδα της. Μια λαμπρή ακαδημαϊκή πορεία.
Η Τζίνα Πολίτη έφυγε σε μια στιγμή «…που η μέρα ήταν σκληρή και η αύριο άγνωστη». Έφυγε σαν μια γυναίκα που ακόμα και σ’ αυτή την προχωρημένη ηλικία παρέμενε όμορφη. Μια γοητευτική γυναίκα της Αριστεράς που είχε αξίες και τόσες πολλές ζωές σε μια ζωή. Τη δική της ζωή.
