Χρειάστηκε αρκετός χρόνος ώστε να διακρίνω τις διαφορές στη συμπεριφορά που υπάρχουν ανάμεσα στους ανθρώπους του χωριού κ της πόλης. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε πόλη.Έν καιρώ κορονοιού κ άλλων στενάχωρων-πιεστικών καταστάσεων για εμένα, πολλές φορές έθετα το δίλημμα στον εαυτό μου αν θα μπορούσα να εγκαταλείψω την πόλη μου και να μείνω σε ένα χωριό. Στα 39 μου χρόνια λοιπόν μετά από ώριμη και συνειδητοποιημένη σκέψη εγώ και η οικογένειά μου αποφασίσαμε να μετακομίσουμε σε ένα επαρχιακό χωριό, σε ένα μέρος όπου έζησα όλα τα παιδικά ,εφηβικα, ενήλικα καλοκαίρια της ζωής μου. Το χωριό που γεννήθηκε η γιαγιά και ο παππούς μου, ένα μέρος γνώριμο για εμένα.Σ’έναν τόπο που λατρέυω!!
1)Ξεκινώντας από τα θετικά του χωριού: Ο τρόπος ζωής είναι πολύ διαφορετικός δεν υπάρχει άγχος, έρχεσαι πιο κοντά στη φύση, αναπνέεις καθαρό αέρα.Οι άνθρωποι του χωριού κατά κύριο λόγο ασχολούνται με την κτηνοτροφία ,γεωργία, αλιεία,αυτό σημαίνει αγνά τρόφιμα,καθαρό νερό, απέραντο πράσινο,μαθαίνεις να ζεις και να αγαπάς όλα τα ζώα. Όλα αυτά είναι σημαντικά για την υγεία και ψυχική ισορροπία του ανθρώπου πόσο μάλλον του παιδιού μου.
2) Συνεχίζοντας στα αρνητικά: Σημαντικότερος λόγος που γράφω αυτό το κείμενο είναι ότι σε ένα τόσο κλειστό περιβάλλον δεν μπορείς να διατηρήσεις την προσωπική σου ζωή,το να σχολιάζεται συνεχώς η ζωή του άλλου,τις περισσότερες φορές βασιζόμενη σε ψέματα, είναι το πιο σύνηθες φαινόμενο (φυσιολογικό για κάποιους) και γίνεται με τον πιο απρεπή,μειωτικό και κάποιες φορές επικίνδυνο θα τολμούσα να πω τρόπο.Θα μου πεις αυτό γίνεται και στην πόλη και θα συμφωνήσω μαζί σου,η διαφορά είναι όμως ότι οι ρυθμοί της πόλης είναι τόσο γρήγοροι,ο κόσμος περισσότερος και δεν ασχολούνται όλοι κακοπροαίρετα με τη ζωή σου γιατί δεν έχουν χρόνο και δεν τους νοιάζει στη τελική. Στις μικρές κοινωνίες δυστυχώς αυτό παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις και πολλές φορές έχει αρνητικές συνέπειες στην καθημερινότητα κ στην ψυχολογία του ανθρώπου που κατοικεί εκεί. Μιλώ λοιπόν ένα πολύ σοβαρό κοινωνικό ζήτημα που εν έτη 2023 δυστυχώς δεν έχει καταπολεμηθεί ακόμα. – Bulling-εκφοβισμός ή αλλιώς λεκτική, συναισθηματική,σωματική κακοποίηση. Η παγκόσμια οργάνωση υγείας αποκαλεί το bulling μείζον πρόβλημα δημόσιας υγείας στην κοινωνία, ιδιαίτερα εκεί που υπάρχουν μειονότητες ατόμων με διαφορετικούς προσανατολισμούς, πολιτικές, οικονομικές τάξεις,σεξουαλικότητα τρόπος ζωής κλπ.
Τα είδη εκφοβισμού και οι μέθοδοι που εφαρμόζονται είναι πολλοί, από την πιο απλή μορφή μέχρι την πιο σύνθετη όπου ο «Μάγκας» του χωριού ενδέχεται να έχει έναν ή περισσότερους φίλους που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν τις δραστηριότητές του.Οι άνθρωποι που ασκούν εκφοβισμό το κάνουν συνήθως για να τραβήξουν την προσοχή πιστεύοντας ότι έτσι θα γίνουν πιο δημοφιλείς και έχουν ανάγκη να ελέγχουν τους άλλους για να κερδίζουν πάντα. Είναι πολύ καλοί παρατηρητές της ανθρώπινης συμπεριφοράς και πάντα επιλέγουν ως θύμα εκείνους που ξέρουν ότι είναι πιο αδύναμοι ή τους θεωρούν πιο αδύναμους.
Όταν λοιπόν κάποιος δέχεται μια τέτοια συμπεριφορά πρέπει να μιλά και σαφώς σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται να ζητάμε τη βοήθεια του νόμου. Αν θέλω να ζω με αξιοπρέπεια σε μια ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία,σε οποιοδήποτε μέρος χωριό ή πόλη πρέπει να μιλάω , να ακούω , να συμμετέχω, το οφείλω ως μάνα στο παιδι μου γιατί θέλω να μεγαλώσει με αρχές κ αξίες. Κάνω την αρχή και πρέπει να ακολουθήσουν και άλλοι το παράδειγμά μου, γιατί σήμερα μπορεί να είμαι εγώ αυτή που δέχτηκα εκφοβισμό αύριο θα είσαι εσύ το παιδί σου, οι γονείς σου. Αυτό το φαινόμενο πρέπει να καταπολεμηθει και να κοπεί από τη ρίζα. Αυτοί οι άγραφοι κανόνες των χωριών πρέπει να σταματησουν τωρα! Η ζωή του χωριού είναι υπέροχη απλά κάποιοι άνθρωποι χαλάνε τον «παραδεισο…»
