Είναι Νοέμβριος του 1992 και οι ΗΠΑ βρίσκονται στο απόγειο της δύναμής τους. Ο κομμουνισμός έχει ηττηθεί.
Το τείχος του Βερολίνου έχει γκρεμιστεί. Η Σοβιετική Ένωση έχει διαλυθεί και η Ρωσία χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο για τη θεραπεία σοκ της ελεύθερης αγοράς.
Η απελευθέρωση της κινεζικής οικονομίας προσφέρει την ευκαιρία στις αμερικανικές πολυεθνικές να αναθέσουν την παραγωγή σε τρίτους.
Μια εποχή παγκοσμιοποίησης με αμερικανική κυριαρχία έχει ανατείλει.
Η υπεροχή των ΗΠΑ δεν είναι πλέον αδιαμφισβήτητη
Δύο φιλελεύθεροι διεθνιστές – ο Τζορτζ Μπους και ο Μπιλ Κλίντον – μάχονται για την προεδρία. Στο τέλος, ο Κλίντον νικά τον Μπους, τον εν ενεργεία Ρεπουμπλικανό πρόεδρο.
Πολλά έχουν αλλάξει στα 32 χρόνια από τότε που ο Κλίντον έγινε ο πρώτος baby boomer που μπήκε στον Λευκό Οίκο.
Καθώς οι Αμερικανοί ετοιμάζονται να πάνε στις κάλπες την Τρίτη, το κάνουν γνωρίζοντας ότι η χώρα τους εξακολουθεί να είναι η μεγαλύτερη οικονομία και η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο.
Αλλά η υπεροχή της δεν είναι πλέον αδιαμφισβήτητη και η μονοπολική νέα παγκόσμια τάξη για την οποία καυχιόταν ο Μπους το 1991 στο τέλος του πρώτου πολέμου του Κόλπου έχει καταρρεύσει.
Στη δεκαετία του 1990, γινόταν λόγος για έναν κόσμο χωρίς κράτη, όπου τα χρήματα, τα αγαθά και οι άνθρωποι θα κινούνται ελεύθερα και χωρίς εμπόδια.
Οι έλεγχοι στο κεφάλαιο καταργήθηκαν. Ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες καθόριζαν τα επιτόκια.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου θα καταργούσε τους εμπορικούς φραγμούς και θα αστυνομεύει το παγκόσμιο εμπορικό σύστημα.
Τα πράγματα δεν πήγαν όπως υπολόγισαν
Αλλά τα πράγματα άρχισαν γρήγορα να πηγαίνουν στραβά και η νεοφιλελεύθερη ουτοπία δεν υλοποιήθηκε ποτέ, αναφέρει σε άρθρο του ο Guardian.
Η ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων σε συνδυασμό με την ελάχιστη δυνατή ρύθμιση οδήγησαν σε μια σειρά από τοπικές καταρρεύσεις που τελικά πήραν παγκόσμια διάσταση με την τραπεζική κρίση του 2008.
Η Κίνα έγινε μια πολύ μεγαλύτερη και ισχυρότερη οικονομία απ’ ό,τι είχαν προβλέψει οι ΗΠΑ. Ο ΠΟΕ αποδείχθηκε ανίκανος να διαπραγματευτεί νέες εμπορικές συμφωνίες. Οι ψηφοφόροι εξέφρασαν την οργή τους για την αργή ανάπτυξη, την αποβιομηχάνιση και τη μαζική μετανάστευση.
Η πανδημία του Κόβιντ αποκάλυψε την ευπάθεια των παγκόσμιων αλυσίδων εφοδιασμού.
Το εθνικό κράτος επανήλθε, μαζί με τις ακτιβιστικές βιομηχανικές πολιτικές και τον προστατευτισμό. Το όραμα του Μπους για τον κόσμο που βαδίζει στο ρυθμό των ΗΠΑ δεν κράτησε περισσότερο από μια δεκαετία.
Η Ρωσία δεν είναι απομονωμένη
Η σύνοδος κορυφής των Brics του περασμένου μήνα, την οποία φιλοξένησε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ήταν σημάδι των καιρών.
Η συνάντηση στο Καζάν, που αρχικά αποτελούσε μια ομάδα πέντε χωρών – Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική – καλωσόρισε τέσσερα νέα μέλη: την Αίγυπτο, την Αιθιοπία, το Ιράν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Τουλάχιστον άλλες δύο δωδεκάδες χώρες – μεταξύ των οποίων η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία και η Ινδονησία – εμφανίστηκαν ως παρατηρητές και ενδιαφέρονται να ενταχθούν στο κλαμπ.
Το ενδιαφέρον του Πούτιν για μια διευρυμένη Brics είναι εύκολο να κατανοηθεί: στέλνει ένα μήνυμα ότι – παρά τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν και αυστηροποιήθηκαν μετά την εισβολή της στην Ουκρανία πριν από δυόμισι χρόνια – η Ρωσία δεν είναι απομονωμένη.
Προς το παρόν, η φιλοδοξία του Πούτιν για τη δημιουργία ενός νομίσματος των Brics ως αντίπαλου δέους του δολαρίου των ΗΠΑ δεν έχει καμία πραγματική πιθανότητα να καταλήξει κάπου.
Το δολάριο είναι σταθερό και εύκολα μετατρέψιμο: δεν απειλείται άμεσα. Ούτε χώρες όπως η Ινδία, η Βραζιλία και η Νότια Αφρική είναι πρόθυμες να διακόψουν τις σχέσεις τους με τις ΗΠΑ και άλλες δυτικές χώρες, αλλά αντίθετα θέλουν να παραμείνουν και στα δύο στρατόπεδα.
Γιατί ήταν σημαντικό το Καζάν
Ωστόσο, το Καζάν εξακολουθεί να είναι σημαντικό για τρεις λόγους.
Πρώτον, απέδειξε ότι οι κυρώσεις δεν οδήγησαν στην κατάρρευση της ρωσικής οικονομίας – και πιθανότατα δεν θα οδηγήσουν ποτέ. Η Κίνα και η Ινδία είναι πρόθυμοι πελάτες για το πετρέλαιο του Πούτιν, ενώ η εγχώρια ρωσική οικονομία έχει επίσης αποδειχθεί ανθεκτική. Όσο δύσκολο και αν είναι για τις δυτικές κυβερνήσεις να το αναγνωρίσουν, η Ρωσία μπορεί να συνεχίσει να πολεμά για μεγάλο χρονικό διάστημα και κερδίζει τον πόλεμο.
Το δεύτερο πράγμα που απέδειξε το Καζάν είναι ότι οι μεγαλύτερες αναδυόμενες οικονομίες της αγοράς δεν είναι πρόθυμες να υποκύψουν στις δυτικές πιέσεις. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τη Ρωσία αλλά και για την Κίνα, η οποία φοβάται ότι θα αποκλειστεί από τις δυτικές αγορές με δασμούς και άλλους εμπορικούς περιορισμούς.
Εάν ο Ντόναλντ Τραμπ κερδίσει την Τρίτη, έχει δεσμευτεί να επιβάλει δασμούς 60% σε όλες τις κινεζικές εισαγωγές στις ΗΠΑ – ένα σημαντικό πλήγμα δεδομένου ότι το 2022 η Κίνα είχε εμπορικό πλεόνασμα 400 δισ. δολαρίων (310 δισ. λιρών) με τις ΗΠΑ. Ωστόσο, και οι Δημοκρατικοί έχουν υιοθετήσει σκληρή γραμμή απέναντι στην Κίνα.
Η Καμάλα Χάρις θα ακολουθούσε τη λιγότερο δρακόντεια, αλλά και πάλι ισχυρή προσέγγιση που ακολούθησε ο Τζο Μπάιντεν κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, η οποία περιελάμβανε δασμούς 100% στα κινεζικά ηλεκτρικά οχήματα, απαγορεύσεις επενδύσεων και κυρώσεις κατά εταιρειών τεχνολογίας.
Παρά τις προσπάθειες εξισορρόπησης του μοντέλου ανάπτυξής της προς την κατεύθυνση της εγχώριας κατανάλωσης, η Κίνα παραμένει μια οικονομία εξαρτώμενη από τις εξαγωγές. Πρέπει να βρει αγορές για τα αγαθά που παράγουν τα εργοστάσιά της, και ενώ τα μέλη των Brics δεν υποκαθιστούν τις πολύ πλουσιότερες χώρες της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης, περιλαμβάνουν τα πιο σημαντικά έθνη μεσαίου εισοδήματος.
Ο τελευταίος λόγος για τον οποίο το Καζάν ήταν σημαντικό ήταν ότι κατέδειξε την αυξανόμενη επιρροή και την ανυπομονησία του παγκόσμιου Νότου, ο οποίος αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού και ένα συνεχώς αυξανόμενο μερίδιο της παγκόσμιας οικονομίας.
Το συνδυασμένο ΑΕΠ των χωρών της G7 – ΗΠΑ, Ιαπωνία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Ιταλία και Καναδάς – έχει μειωθεί από 67% το 1994 σε 44% το 2022, ενώ το ΑΕΠ της Κίνας έχει τετραπλασιαστεί σε 20% κατά την ίδια περίοδο.
Η κυριαρχία της Δύσης αμφισβητείται
Η νέα παγκόσμια τάξη υποτίθεται ότι θα παρήγαγε ευημερία για όλους, αλλά απέτυχε να το επιτύχει. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, η πρόοδος στον αγώνα κατά της παγκόσμιας φτώχειας έχει σταματήσει ως αποτέλεσμα των πολέμων, της αύξησης του χρέους, της πανδημίας και της κλιματικής αλλαγής.
Οι πλούσιες χώρες είναι ανίκανες ή απρόθυμες να ανταποκριθούν σε αυτή την πολυκρίση.
Η G7 και η Δύση γενικότερα συμπεριφέρονται σαν να είναι ακόμα τόσο ισχυροί όσο ήταν το 1944, όταν δημιουργήθηκαν η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από τη διάσκεψη του Bretton Woods.
Όμως η παγκόσμια οικονομία είναι πλέον διαφορετική. Ανεξάρτητα από το ποιος θα κερδίσει την κούρσα για τον Λευκό Οίκο, η κυριαρχία της Δύσης αμφισβητείται όπως δεν έχει συμβεί τα τελευταία 500 χρόνια.
