Δημοσιεύθηκε στο indymedia:
Σε καμία περίπτωση, από μια αναρχική/αντιεξουσιαστική οπτική δεν αρνούμαστε τη βία. Θα ήταν σα να παραδινόμασταν εθελοντικά. Θα αποσυρόμασταν από τη βία όταν θα αποσυρόντουσαν όλοι, όχι για χάριν του μονοπωλίου της βίας των κυρίαρχων τάξεων.
Όμως, πρέπει να σκεφτόμαστε έξυπνα. Να χρησιμοποιούμε τη βία με σύνεση, μέτρο και κυρίως αποτελεσματικότητα. Η συγκέντρωση των Τεμπών είναι μια τέτοια στιγμή. Χρειάζεται να είμαστε έξυπνοι.
Η πλειοψηφία των συμμετεχόντων, μέρος των οποίων έχει πολύ μεγάλη άγνοια του τι σημαίνει αστυνομία, βία, ποιος είναι ο ρόλος του κράτους κτλ, δεν θέλει τη βία. Ο Σύλλογος των συγγενών των θυμάτων ζητάει ειρηνικές συγκεντρώσεις. Και τι σημαίνει αυτό, θα ρωτήσει κάποιος; Επειδή το λένε αυτοί πάει να πει ότι πρέπει να το σεβαστούμε. Όχι φυσικά. Όποιος έχει το βίωμα, όποιος είναι το θύμα έχει λόγο μέχρι ένα σημείο. Και φυσικά πρέπει μέχρι εκείνο το σημείο να τον σεβόμαστε. Αλλά πλέον τα Τέμπη συγκεντρώνουν πολύ περισσότερα βιώματα, εγκλήματα, αδικίες, διεκδικήσεις και αιτήματα. Γίνεται ένα λαϊκό κίνημα – με ότι αυτό συνεπάγεται.
Αυτή τη φορά, όμως, έχουν δίκιο. Δεν πρέπει να υπάρξει βία από τη μεριά των διαδηλωτών. Δεν πρέπει να δοθεί η αφορμή από τον δικό μας χώρο για να διαλυθούν οι συγκεντρώσεις. Και αυτό για λόγους τακτικής.
Πρώτον, μεγάλος αριθμός συμμετεχόντων θεωρεί ότι η βία από τις διαδηλώσεις προκύπτει από παρακρατικούς. Κινδυνεύουμε να ταυτίζεται η δικιά μας βία με την παρακρατική βία – η οποία φυσικά και υπάρχει και η οποία πάρα πολύ εύκολα μπλέκεται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Δεύτερον και σημαντικότερο, μια ογκοδέστατη συγκέντρωση που θα έχει το τρόπο να παραμείνει στο δημόσιο χώρο για όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μπορεί είναι το χειρότερο σενάριο για το κράτος και το καλύτερο για την κοινωνία. Φανταστείτε 250 χιλιάδες κόσμου να μη φεύγει από το Σύνταγμα. Φανταστείτε αυτό να πάρει το χαρακτήρα καθιερωμένης, διαρκούς και περιοδικής συγκέντρωσης. Κάθε Κυριακή στο Σύνταγμα, κάθε Κυριακή στις πλατείες. Αυτό είναι το χειρότερο σενάριο για το κράτος. Αυτό πρέπει να ενισχύσουμε. Το κράτος θα αναγκαστεί να καταστείλει δια της ωμής βίας ένα τέτοιο κίνημα. Και τότε είναι η ώρα για την αντι-βία, αυτοάμυνα και αντεπίθεση αυτού του κινήματος. Τότε είναι η καταλληλότερη στιγμή για να την κοινωνικοποίησεις, να μην είναι στα χέρια κάποιας ελίτ ειδικών της βίας, απομονωμένη, αποξενωμένη και απονομιμοποιημένη από την πλειοψηφία των συμμετεχόντων. Και αυτή είναι η πιο επικίνδυνη βία για το κράτος. Η πλατιά, κοινωνικά νομιμοποιημένη, επιθυμητή και συμμετοχική βία.
Το να ξέρεις πότε να χτυπήσεις είναι πολύ πιο κρίσιμο από το να ξέρεις απλά να χτυπάς. Να μη χτυπάς μόνο με το θυμικό και την οργή…να χτυπάς με το μυαλό και τη καρδιά μαζί …
