Διάβασα εκείνο το μήνυμα του Χρήστου. Το μεσημέρι της Δευτέρας. Εγραφε “Σπουδαίος άνθρωπος . Άφησε μεγάλο αποτύπωμα . Δεν θα σε ξεχάσω . Στο υπόσχομαι”. Ενα δυνατό “σκίρτημα”. Και η αναζήτηση. Μέσα σε λίγα λεπτά μάθαμε το κακό μαντάτο. Ο Σπύρος Συρίμπεης μετά από μάχη που έδωσε στο Νοσοκομείο, “έφυγε” εξαιτίας ενός καρδιακού προβλήματος. Η καρδιά του αν και πολύ μεγάλη και ανοιχτή για όλους, δεν άντεξε. Από τους πλέον έμπειρους επιστήμονες και επί χρόνια Διευθυντής στην Καρδιολογική Κλινική του Νοσοκομείου “Αγιος Ανδρέας” πιθανόν να γνώριζε καλύτερα από όλους το πρόβλημα που αντιμετώπιζε. Σε όλη του την ζωή, δεν ήταν ο Συρίμπεης. Ηταν ο Σπύρος. Πρώτη ξαδέλφη του πατέρα μου παντρεύτηκε. Την Ειρήνη Κανελλή. Η μάνα της Ειρήνης και η γιαγιά μου Μαρία Φλαμή, δίδυμες αδελφές. Οταν γεννήθηκα, είπε στη μάνα μου πως θα ήθελε να με βαπτίσει. Νουνά μου έγινε η Ειρήνη, νονός μου ο Σπύρος. Στο παλιό νεοκλασσικό των οδών Κορίνθου και Ζαϊμη, πριν γίνει η μεγάλη πολυκατοικία, παίζαμε μικρά, με τον Βασίλη, την Σάντη και τον Χρήστο. Τα τρία παιδιά του Σπύρου. Αργότερα στον Λόγγο, το εξοχικό, στην μεγάλη κούνια στο βάθος του κήπου, στο γκαζόν. Μας εφτιαχνε ψωμί με βούτυρο και μέλι η νουνά και ο νονός μου ‘λεγε σαν μεγαλύτερος που ήμουν να “προσέχω τα μικρά”. Εδινε καθημερινές μάχες για τον Βασίλη, την Σάντη, ήταν ο ορατός φρουρός στην καριέρα του Χρήστου. Και μπορεί η ζωή να του στέρησε νωρίς τον Βασίλη, να έχασε και την Σάντη του, όμως μαζί με την νουνά και με το βλέμμα στον Χρήστο, συνέχιζαν. Με μεγάλη καρδιά. “Είσαι ο βαπτισιμιός μου, άρα είσα γιος μου” μου έλεγαν. Ποιος θα μπορούσε να πει κάτι για τον Σπύρο; Ποιος δεν γνώριζε την προσφορά του με ανιδιοτέλεια στο Νοσοκομείο, στη Μέριμνα που ως Πρόεδρος είδε το Ιδρυμα να στέκεται στα “πόδια του”! Δεν φρόντιζε την Μέριμνα, φρόντιζε το δεύτερο σπίτι των δύο παιδιών του. Μπήκα στο Πανεπιστήμιο, ο νονός και η νονά ήταν δίπλα μου. Ξεκίνησα την δημοσιογραφία, ο Σπύρος και η Ειρήνη ήταν εκεί. Εφτιαξαν το Mojo Radio, το πιο πρωτοποριακό ραδιόφωνο της πόλης, βοήθησαν σε μία σειρά συναυλιών του Mojo, παρακολουθούσαν τους James να παίζουν στον “Απόλλωνα”. Ο Σπύρος Συρίμπεης είχε μεγάλη καρδιά, όπως γράφει σήμερα η Μαρίνα Ριζογιάννη στην “Πελοπόννησο”! Αλλωστε την ήξερε αυτή την καρδιά, την είχε σπουδάσει, γνώριζε πως πρέπει να είναι. Και με αυτή την καλοσύνη, την ευγένεια, τον αλτρουισμό, κέρδισε τον άνθρωπο. Διαβάζω τα μηνύματα νουνέ. Σε αποχαιρετούν ο Δήμαρχος, οι πολιτικοί, οι φίλοι σου, όλος ο κόσμος. Σε ευγνωμονούμε για όσα έκανες για μας. Χθες το βράδυ ήμουν με τον Χρήστο στο σπίτι. Τα λέγαμε. Μην ανησυχείς. Είναι καλά και είναι πολύ περήφανος που σε έχει πατέρα…
Κωνσταντίνος Φλαμής
