Του Γιάννη Γιαννακόπουλου (πρώην Διοικητή)
Το Καραμανδάνειο νοσοκομείο παίδων είναι το τρίτο παιδιατρικό Νοσοκομείο της χώρας που ξεκίνησε την λειτουργία του περίπου 100 χρόνια πριν σε μια περίοδο η οποία σφραγίζεται από την πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση που οδηγεί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τα χρόνια πέρασαν το Νοσοκομείο πέρασε από διαφορές μορφές (ΝΠΙΔ, ΝΠΔΔ) και τελικά εντάχθηκε στο ΕΣΥ το 1983, ενώ με τις αλλαγές των οργανισμών επιτεύχθηκε το 2011 η διατήρηση της αυτοτέλειας του και η μείωση των κλινών του μόνο κατά τρεις, από 100 σε 97.
Αυτό όμως που πέτυχε το Καραμανδάνειο στις αρχές της δεκαετίας του 2010 στηριζόμενο στην δουλειά του προσωπικού του, ήταν κάτι το οποίο θα έπρεπε να αποτελεί οδηγό και για τις άλλες δομές υγείας τόσο της περιοχής, όσο και γενικότερα. Ακολουθώντας έναν στρατηγικό σχεδιασμό, οι βάσεις του οποίου τέθηκαν στα τέλη του 2010 και ενώ ήταν ορατά τα πρώτα σημάδια της Κρίσης, κατάφερε να μην αντιμετωπίζει πρόβλημα σε προσωπικό, ιατρικό (καλύφθηκαν όλες οι θέσεις των ιατρών που είχε διεκδικήσει η ΟΕΝΓΕ από το ΥΥΚΑ το 2009 με χρόνο ρεκόρ για τους διορισμούς 1,5-2μήνες- 12 ιατροί) και νοσηλευτικό (10 νοσηλευτές)-μια επάρκεια που αποτελούσε παράδειγμα για την αναλογία ασθενών και νοσηλευτικού προσωπικού-για τουλάχιστον μια δεκαετία,
Επίσης πέτυχε να περάσει από ελλειμματικούς ισολογισμούς, το 2009 και το 2010, σε πλεονασματικούς το 2011 το 2012 και 2013 αντίστοιχα.
Τα αίτια της αποδοτικότητας του Νοσοκομείου οφείλονταν σε μια σειρά από ενέργειες εκσυγχρονισμού της δομής του, τότε –πλήρης μηχανοργάνωση, γεννόσημα, αύξηση του κύκλου εργασιών, βεβαίωση όλων των νοσηλίων και είσπραξη τους από τα ταμεία κα-. Το νοσοκομείο επίσης είχε πληρώσει όλες τις οφειλές του μέχρι το τέλος του 2012, ενώ μέχρι τα μέσα του 2013 έχει πληρώσει το 35% των οφειλών του.
Και όλα αυτά ενώ είχε προσθέσει δυο νέες δομές στην λειτουργία του, το ΚΦΙΑ Πάτρας (κτιριακό συγκρότημα στην Παραλία Πάτρας που θα έπρεπε να λειτουργεί από το 2015 και στοιχειώνει 8 χρόνια μετά) και το Ιατροπαιδαγωγικό Κέντρο. Επίσης είχε επιδοθεί στην 6η ΥΠΕ κείμενο στο διάστημα εκείνο, που ανέφερε τις προοπτικές του Νοσοκομείου και πως θα αναβαθμιστεί με την ανέγερση νέου Παιδιατρικού Νοσοκομείου στηριζόμενο αποκλειστικά στη εκμετάλλευση της ατομικής περιουσίας του Ιδρύματος. Ένα Νοσοκομείο που παρέμενε σε όλες τις εκθέσεις του ΥΥΚΑ και της ΕΣΔΥ ανάμεσα στα πιο αποδοτικά και με το χαμηλότερο κόστος λειτουργίας Πανελλαδικά.
Όλα αυτά τα αναφέρω για να δείξω την δυναμική που μπορεί να έχει ένα Δημόσιο Νοσοκομείο του ΕΣΥ, αν λειτουργήσει με στρατηγικό σχεδιασμό απερίσπαστο από ποικίλες παρεμβάσεις.
Τα παραπάνω ήταν αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς και κατανόησης από την πλειοψηφία του προσωπικού, ότι έπρεπε το Νοσοκομείο να λειτουργήσει και να δείξει την δυναμική του μακριά από μικροπολιτικές και κομματικές αντιπαραθέσεις.
Από τα τέλη όμως του 2013 ξεκίνησαν να φαίνονται στον ορίζοντα τα πρώτα σύννεφα με τις συνεχείς μειώσεις των προυπολογισμών, κάτι που με οδήγησε τότε στην αποστολή εγγράφου που έλεγε ότι θα υπάρξει μελλοντικά σημαντικό πρόβλημα δυσλειτουργίας του Νοσοκομείου.
Τα χρόνια πέρασαν και από φαίνεται εκ του αποτελέσματος, στο προσωπικό δεν προστέθηκαν νέοι μόνιμοι διορισμοί, ούτε αντικαταστάθηκαν οι συνταξιοδοτημένοι με νέο μόνιμο προσωπικό, με αποτέλεσμα να φθάσουμε στην σημερινή κατάσταση που ολόκληροι Τομείς του Νοσοκομείου απειλούνται με αναστολή λειτουργίας τους, όπως ο χειρουργικός.
Εγώ δεν θα μπω στην λογική την μικροπολιτική, ότι κάποιοι θέλουν στο όνομα μιας φιλελεύθερης ιδεολογίας να κλείσουν ή να συγχωνεύσουν το Νοσοκομείο, γιατί μόνο κάποιος που δεν έχει σχέση με την Πάτρα θα το έκανε αυτό, όπως πχ, ο εισηγητής της έκθεσης των σοφών της υγείας το 2011, μια εισήγηση που ανατράπηκε μέσα σε μια ώρα από την δημοσίευσή της , τότε με την παρέμβαση του Περιφερειάρχη Δυτ. Ελλάδος.
Θα μπω στην λογική όμως της έλλειψης, ενδιαφέροντος, της έλλειψης οράματος για το νοσοκομείο, στον ωχαδερφισμό και στην λογική, πάμε κάπου για να συμπληρώσουμε το βιογραφικό μας αποσκοπώντας μελλοντικά σε κάτι άλλο.
Το νοσοκομείο έχει ελλείψεις, όπως έχει όλο το δημόσιο σύστημα υγείας και δεν μπορεί ολόκληροι τομείς να καλύπτονται από επικουρικό προσωπικό, όπως έχει και πρόβλημα στην κτιριακή υποδομή του. Όταν από το το 2010 μιλούσαμε για την δημιουργία ενός νέου Παιδιατρικού Νοσοκομείου στην Δυτική Ελλάδα, αντιλαμβάνεται κανείς την σημερινή επιτακτική ανάγκη ανέγερσής του.
Η σωτηρία λοιπόν του Καραμανδανείου είναι συνυφασμένη με την στήριξη της σε τρεις πυλώνες, Διοίκηση με όραμα, Νέα Κτιριακή Δομή και Πρόσληψη Μόνιμου Προσωπικού. Οτιδήποτε από τα τρία μείνει πίσω θα αποτελεί τροχοπέδη για τα άλλα δύο και δεν θα μπορέσει να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Η πανδημία έδειξε ότι το δημόσιο σύστημα υγείας παρά την εγκατάλειψή του εδώ και μια δεκαετία στα πλαίσια των μνημονιακών υποχρεώσεων, άντεξε και αποτέλεσε το στήριγμα του λαού. Έτσι και το Καραμανδάνειο θα πρέπει να ενισχυθεί και να παραμείνει στον κορμό των Δημόσιων Νοσοκομείων διατηρώντας την αυτοτέλειά του, μακρυά από άλλο τύπου τρόπο λειτουργίας, ικανοποιώντας τις επιταγές του Δωρητή του: «Εάν το κράτος ήθελε παρέμβει ή άλλη τις αρχή είς την διαχείρησην της περιουσίας του Ιδρύματος ή ήθελεν επιχειρήσει ν’ αλλοιώσωσι τον σκοπόν του Ιδρύματος τούτου ή την χρήσιν αυτού ανακαλώ τα κληροδοτούμενα ποσά και αστικά του κτήματα και διατάσσω όπως ολόκληρα τα κληροδοτούμενα ποσά και αστικά του κτήματα επί τω σκοπώ ον ώρισα περιέρχονται αυτοδικαίως και τελεσιδίκως άπαντα εις τους αδιαθέτου κληρονόμους μου».
Είναι ύβρις για τον άνθρωπο που πέθανε πάμπτωχος, πριν 100 σχεδόν χρόνια, δίνοντας όλη την περιουσία του για την υγεία των παιδιών της Πάτρας να κάνουμε άλλες σκέψεις……
