Γράφει η Νάντια Κωνσταντινίδη
Πατρινή δοξασία «δαιμονίων», σύμφωνα με την οποία τα πλάσματα αυτά εμφανίζονται από τις 17 Ιανουαρίου και για όλη την διάρκεια του Τριωδίου.
Τις μέρες αυτές οι Καρνιβάντζαροι βγαίνουν από τις κρυψώνες τους για να πειράξουν τους ανθρώπους και να τους ανακατέψουν τις ζωές, διότι είναι άτακτοι και τους αρέσουν τα παιχνίδια. Αυτοί ζουν σε έναν φανταστικό Κόσμο και τρέφονται με σοκολάτες, σερπαντίνες και κομφετί!
Ο λαός τους φαντάζεται με διάφορες μορφές κατά περιοχή με κοινό γνώρισμα την μούρλια τους.
Κατά Πατρινή περιγραφή αυτοί είναι: «τρελοί» και «ανώριμοι», «καθένας τους έχει κι από ένα κουσούρι, άλλοι πίνουν, άλλοι γλεντάνε αδιάκοπα, άλλοι χορεύουν μέχρι το πρωί, φοράνε μουτσούνες, ρούχα παρδαλά, σκαρώνουν φάρσες, κάνουν ντόρους, διοργανώνουν κολασμένα γλέντια, γελούν μέχρι δακρύων, ξενυχτάνε, παίζουν ανώριμα παιχνίδια και κοντολογίς όλα τα ‘κακά’ του κόσμου τα βρίσκεις όλα πάνω τους»!.
«Κυκλοφορούν ντυμένοι μπούλες, με περούκες αντί για μαλλιά, μάτια κόκκινα, ατημέλητοι ή καλοβαλμένοι, με μούρες πιθήκων ή ουρές γαϊδάρων, με ημίψηλο καπέλο και φράκο ή με φουστανέλες και κορδέλες παρδαλές, με φορεσιά πιερότων και μαυροφορεμένα ντόμινο, με μάσκες που από πίσω κρύβουν κάθε λογής μουτσούνες…»
Η «τροφή» τους είναι κυρίως το ποτό, το γλέντι, ο ντόρος, η χαρά και η διασκέδαση, το ξεφάντωμα και η απόδραση από την δύσκολη πραγματικότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποστρέφονται την αλήθεια της ζωής!
Είναι πολύ δραστήριοι, πηδούν από διασκέδαση σε διασκέδαση σπάζοντας τη βουβαμάρα της ζωής και κάνοντας μεγάλη φασαρία. Άμα βρουν ευκαιρία μπαίνουν μες τα σπίτια και ξεσηκώνουν τα πάντα.
Κατά διάφορες τοπικές δοξασίες οι Καρνιβάντζαροι είναι άνθρωποι που είχαν την τύχη να γεννηθούν σε μια μικρή πόλη της Ελλάδας, την Πάτρα.
Στις φλέβες τους ρέει άφθονο κομφετί και έχουν μυηθεί από μικροί στο έθιμο!
Άλλοι πάλι λένε ότι είναι θέμα γενετικού υλικού και ακόμα και στις μέρες μας γίνονται μεγάλες επιστημονικές έρευνες καταγραφής του φαινομένου, καθώς και άλλες πόλης της χώρας μάταια εδώ και χρόνια προσπαθούν να κλωνοποιήσουν το μοναδικό αυτό είδος!
Οι Καρνιβάντζαροι ξεχύνονται στην πόλη ανήμερα τ’Αγιαντωνιού, συνήθη μέρη που εμφανίζονται είναι οι πλατείες, οι δρόμοι, τα μπαρ με πάρτι και τα τρίστρατα (μεγάλα μονοπάτια) όπου παραμονεύουν μόνο κατά τη νύχτα και φεύγουν με το τρίτο λάλημα του πετεινού. Εκτός του Τριωδίου τον υπόλοιπο χρόνο ζουν μια κανονική ζωή, είναι ένας από όλους εμάς και κυκλοφορούν ανάμεσά μας…
Ανήμερα καθαρά Δευτέρα τους ζεματίζουν με το λάδι που παρασκευάζουν οι νοικοκυρές καλαμαράκια, τους αλευρώνουν και αφού πρηστούν από την παπάρα της λαγάνας βουτηγμένη στην ταραμοσαλάτα και μέσα στη ραστώνη του ποτού, της διασκέδασης και του ξεφαντώματος πέφτουν σε λήθαργο μέχρι του χρόνου τ’ Αγιαντωνιού!
Φέτος, για πρώτη φορά στα χρονικά αυτή η παράξενη φυλή δεν θα μπορέσει βγει στο φως, τα ιδιαίτερα αυτά πλάσματα δεν θα βγουν από τις κρυψώνες τους, θα μείνουν κλεισμένα και φυλακισμένα μέσα.
Μόνο αυτοί ξέρουν πως θα αντέξουν τη στέρηση αυτή, πως οι ντουλάπες με τα καρναβαλικά δεν θα ανοίξουν, πως οι περούκες θα μείνουν στριμωγμένες στα πατάρια και τα παρδαλά γυαλιά θα μείνουν μια ολόκληρη χρονιά σφραγισμένα στα κουτιά.
Μόνο αυτοί ξέρουν πως δεν θα ανταμώσουν στους δρόμους να βρουν ο ένας τον άλλο, πως δεν θα τρέξουν δεξιά κι αριστερά να βρουν και να σκορπίσουν τη χαρά, το γέλιο και τη διασκέδαση.
Φέτος είναι αναγκασμένοι να μείνουν μέσα και θα μείνουν γιατί είναι πλάσματα που όση ανάγκη και να έχουν για να βγουν έξω από την πραγματικότητα, πρωτίστως ξέρουν να σέβονται την πραγματικότητα της ζωής!
Εγκλωβισμένοι λοιπόν της φετινής σκληρής πραγματικότητας θα μείνουν εκεί, ανοίγοντας μια χαραμάδα στη ντουλάπα με τις παλιές στολές για να πάρουν μία τζούρα από αυτή τη χαρακτηριστική μυρωδιά των παλιών στοιβαγμένων καρναβαλικών φορεσιών, τη μυρωδιά από τούλι – σατέν – φόδρα και γουνάκι, θα ρίξουν μια μικρή νοσταλγική ματιά στα συρτάρια με τις παλιές καρναβαλικές φωτογραφίες, θα καταβροχθίσουν τόνους γαλακτομπούρεκου, θα φορέσουν μια περούκα και θα πάνε μέχρι τον καθρέφτη του μπάνιου να κοιταχτούν, άντε να βγάλουν και μια selfie!
Θα ξετυλίξουν ένα πακέτο σερπαντίνες για να νιώσουν στα δάχτυλα τους τη μαγεία αυτής της κορδέλας του χαρτιού (όλο και κάπου θα έχει ξεμείνει ψεκασμένη μαζί με ένα σακουλάκι κομφετί), θα βάλουν στην πρίζα το πιστόλι της σιλικόνης για να κάψουν έστω και λίγο τα δάχτυλα τους, έτσι για το καλό…
Κι έτσι οι κρυψώνες τους θα γίνουν λίγο πιο υποφερτές, γιατί υπάρχει μια κρυφή σκέψη και ελπίδα ταυτόχρονα, ότι ακόμα και μέσα από εκεί θα βρουν τρόπους, τρόπους να σκορπίσουν την ελπίδα που φέρνει πάντα αυτή η γιορτή, τρόπους να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, να διασώσουν το μήνυμα της ‘αναγέννησης’ που σηματοδοτεί η Αποκριά!…
Οι Καρνιβάντζαροι είναι πλάσματα χωρίς ταυτότητα, δεν έχουν όνομα και ζουν πάντα κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία.
Λένε… ότι ποτέ κανένας δεν τους έχει δει, κανείς τους δεν έχει μαρτυρήσει’, κανείς δεν έμαθε τον λόγο και τον τρόπο…
Οι Καρνιβάντζαροι είναι ένας τοπικός μύθος και η μαγεία που αυτή η μικρή κουκκίδα στο χάρτη κρατάει σαν μυστική συνταγή εδώ και αιώνες…
