Ποινή φυλάκισης δυο ετών με αναστολή επέβαλε το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας (δεύτερος βαθμός) στον πρώην βουλευτή και υφυπουργό του ΠΑΣΟΚ Γιάννη Ανθόπουλο, κρίνοντάς τον ένοχο για το αδίκημα του ξεπλύματος μαύρου χρήματος.
Η καταδίκη του πρώην βουλευτή και υφυπουργού, αφορά στη γνωστή υπόθεση τοκογλυφίας και ξεπλύματος μαύρου χρήματος σε βάρος καπνεμπόρου από την Καβάλα, υπόθεση για την οποία το δικαστήριο έκρινε επίσης ενόχους για το ίδιο αδίκημα (ξέπλυμα μαύρου χρήματος) δυο από τους τρεις συγκατηγορούμενους του κ. Ανθόπουλου, επιβάλλοντας τους ποινή φυλάκισης τριών ετών επίσης με αναστολή.
Το δευτεροβάθμιο δικαστήριο οδηγήθηκε και αυτό, όπως και το πρωτοβάθμιο, σε καταδικαστική απόφαση έπειτα από μια μία μαραθώνια αποδεικτική διαδικασία. Συγκεκριμένα, χρειάστηκα 32 συνεδριάσεις για να πέσει η αυλαία της δίκης και το δικαστήριο να εκδώσει την καταδικαστική απόφασή του, η οποία ελήφθη κατά πλειοψηφία 4-1.
Το Εφετείο, καταδίκασε τον πρώην υφυπουργό και δύο εκ των τριών συγκατηγορουμένων του, επιβάλλοντας τους ποινές φυλάκισης 2 και 3 ετών αντίστοιχα με αναστολή, γεγονός, το οποίο, σύμφωνα με νομικούς, οφείλεται στις ενδιάμεσες ευεργετικές για τους κατηγορουμένους νομοθετικές μεταβολές με κυρίαρχη τη μετατροπή της τοκογλυφίας σε πλημμέλημα ανεξαρτήτως ποσού. Η μετατροπή του εν λόγω αδικήματος, οδήγησε σε παραγραφή της συγκεκριμένης κατηγορίας για την οποία πρωτοδίκως είχε επιβληθεί ποινή κάθειρξης δέκα ετών.
Να σημειωθεί ότι το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είχε κηρύξει ομόφωνα ενόχους τους τρεις συγκατηγορούμενους του πρώην πολιτικού και τους είχε καταδικάσει για το αδίκημα της τοκογλυφίας κατ’ επάγγελμα και κατ’ εξακολούθηση. Επίσης, είχε καταδικάσει τον Ιωάννη Ανθόπουλο για συνέργεια σε τοκογλυφία. Ακόμη, με την ίδια πρωτόδικη απόφαση όλοι οι κατηγορούμενοι είχαν κριθεί ένοχοι για νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα και τους είχαν επιβληθεί ποινές 15ετούς κάθειρξης. Σε όλους τους καταδικασθέντες είχε δοθεί αναστέλλουσα δύναμη στην έφεση.
Ωστόσο, μετά την άσκηση της έφεσης από τους κατηγορούμενους και μέχρι τη συζήτηση της υπόθεσης στο Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων, έλαβαν χώρα σημαντικές νομοθετικές αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα και σε ειδικούς Ποινικούς Νόμους, που κατέστησαν το αδίκημα της τοκογλυφίας πλημμέλημα και τροποποίησαν προς το έλασσον τα πλαίσια ποινών του αδικήματος της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομη δραστηριότητα.
Ετσι, το δευτεροβάθμιο δικαστήριο έκρινε ενόχους τους δύο από τους τρεις συγκατηγορούμενους του πρώην υφυπουργού και βουλευτή καθώς και τον ίδιο, μόνον για το αδίκημα της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομη εγκληματική δραστηριότητα καθώς η πράξη της τοκογλυφίας, καίτοι κατά το καταδικαστικό σκεπτικό του δικαστηρίου ήταν τελεσθείσα, υπέπεσε σε παραγραφή.
Μάλιστα, το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων αναγνώρισε στους κατηγορούμενους τρία ελαφρυντικά και συγκεκριμένα του προτέρου σύννομου βίου, της μετέπειτα καλής συμπεριφοράς και της επί μακρό διάστημα διάρκειας της δίκης, με αποτέλεσμα οι ποινές που επιβλήθηκαν, να περιοριστούν στα τρία έτη φυλάκισης με αναστολή για τους συγκατηγορούμενους του πρώην υφυπουργού και σε δυο έτη φυλάκισης με αναστολή για τον Γιάννη Ανθόπουλο.
Κατά τη δικογραφία, ο πρώην υφυπουργός μεσολάβησε την περίοδο 2002-2005 προκειμένου η ιδιοκτήτρια εταιρίας καπνού «Οδέττη Πετρίδη», να λάβει τοκογλυφικό δάνειο από την εταιρία των συγκατηγορουμένων του, συνολικού ποσού 17,6 εκατομμυρίων ευρώ. Τα χρήματα καλύπτονταν με πλαστά παραστατικά αγοραπωλησιών καπνού. Για τη «βοήθεια» που παρείχε ο πρώην βουλευτής φέρεται να λάμβανε για κάθε παραστατικό το δέκα 10% του ποσού του τιμολογίου.
Μιλώντας στο «Law and Order» οι συνήγοροι πολιτικής αγωγής Παύλος Κεσόγλου και Σωτήριος Νάστας, δήλωσαν: «Μένουνε ικανοποιημένοι από την καταδίκη των κατηγορουμένων, ενώ επί της ποινής δε θα μπορούσαμε να περιμένουν κάτι διαφορετικό ύστερα από τις τόσες ενδιάμεσες ευμενείς μεταβολές». Ακόμη, οι κ. κ. Κεσόγλου και Νάστας σημειώνουν πως, «όταν η Δικαιοσύνη αίρεται στο ύψος της καταδίκης σημαινόντων προσώπων της οικονομικής και πολιτικής ζωής της χώρας, εμπεδώνει το κοινό περί δικαίου αίσθημα και την εναπόθεση των ελπίδων της κοινωνίας σ’ αυτή».
