του Χρήστου Γραμμένου, Στέλεχος του ΚΙΝΑΛ Αχαΐας
Η μομφή που ακούμε καθημερινά από ψηφοφόρους, που μάς γύρισαν την πλάτη στις εκλογές, είναι γιατί δεν διεισδύσαμε περισσότερο στην κοινωνία, όταν έπρεπε, για να εξηγήσουμε πόσο μακριά από την πραγματικότητα είναι η σημερινή κυβέρνηση όσο και η προηγούμενη. Για ποιον λόγο απομακρυνθήκαμε από τον πολίτη και τον σπρώξαμε να ψηφίσει ανθρώπους χωρίς εμπειρία στα ευρωπαϊκά κοινά, χωρίς όραμα, με ιδεοληψίες και απωθημένα εποχών που έχουν περάσει.
Οι νέοι άνθρωποι, που δεν προέρχονται από τον κομματικό σωλήνα, που έχουν εργαστεί στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, επιθυμούν να συγκροτήσουν την σύγχρονη κεντροαριστερά στην Ελλάδα και να διεκδικήσουν την εξουσία, προτείνοντας και εφαρμόζοντας εφικτές λύσεις.
Το βασικό πρόβλημα, ή θέμα, που οφείλουμε να αποκαταστήσουμε με τους πολίτες, στους οποίους απευθυνόμαστε, είναι η εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη και η αξιοπιστία μιας κεντροαριστερής παράταξης. Και είναι ένα θέμα δύσκολο για διάφορους λόγους. Κύριος λόγος είναι ποιος εκφράζει αυτή την παράταξη. Επομένως τίθεται αυτόματα θέμα προσώπων. Δικαίως ή αδίκως πολλά πρόσωπα έχουν ταυτιστεί με πολιτικές που εξόργισαν τον κόσμο, που προκάλεσαν με τις πράξεις τους.
Προβάλλοντας τα ήδη φθαρμένα πρόσωπα- ακόμα κι εάν δεν τα βαραίνει καμία πολιτική ευθύνη- οι πολίτες ένα πράγμα μονολογούν και είναι η αλήθεια, όσο λαϊκό κι εάν ακούγεται. «Ξαναζεσταμένο φαΐ». Δεν είναι αυτή η πρόθεσή μας, να τους προσφέρουμε δηλαδή μια από τα ίδια. Επομένως, ο καθένας πρέπει να αναλογιστεί, με γνώμονα το καλό της χώρας, και όχι το προσωπικό του, δίνοντας τη σκυτάλη σε φρέσκιες ιδέες, νέα μυαλά, καινούργια πρόσωπα. Είναι αλήθεια πως ό, τι είχαν να προσφέρουν κάποιοι το προσέφεραν και στη χώρα και στην παράταξή τους.
Ας ξεφύγουμε από τα πολιτικά τοτέμ και ας αντιληφθούμε ότι η κεντροαριστερή ανανέωση οφείλει να γίνει επί της ουσίας και όχι να καταλήξει ένα –έστω και ευρύ- ανακάτεμα της τράπουλας. Το αισθητήριο του κόσμου έχει αποδείξει ότι αντιλαμβάνεται πότε έχει τελειώσει ο πολιτικός χρόνος ενός πολιτικού, μόνο που τότε είναι αργά, διότι μόνο σε εκλογές εκφράζεται. Άρα τα πρόσωπα που θα εκφράζουν την κεντροαριστερά στην Ελλάδα του 2022 θα είναι ο καθοριστικός παράγοντας που θα κρίνει και την μετέπειτα πορεία της. Και θεωρώ ότι μέσα, όχι μόνον στο ευρωπαϊκό, αλλά και στο παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι, ,αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία της.
Για εμάς που οραματιζόμαστε την κεντροαριστερά σε ρόλο ρυθμιστή των ελληνικών πραγμάτων είναι αδιανόητο να συμφωνήσουμε και να συναινέσουμε σε πρακτικές του παρελθόντος, που συλλήβδην ο κόσμος κατηγόρησε και τιμώρησε. Η γενναία αυτοκριτική και η σχέση ειλικρίνειας που επιδιώκουμε με τους πολίτες, δεν μας επιτρέπει να επαναλάβουμε λάθη του παρελθόντος.
Χρειάζεται γενναιότητα να πούμε όχι στο πελατειακό κράτος, να επιβάλλουμε την αξιοκρατία σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου, να κλείσουμε την πόρτα σε οικονομικά συμφέροντα, να πούμε όχι στους πολιτικούς τυχοδιώκτες και στους πολιτικούς καριέρας. Και αυτή η βούληση οφείλει να είναι ειλικρινής, διότι θα κληθούμε να μάς κρίνει ο κόσμος. Η αξιοπιστία μας θα κριθεί εν τοις πράγμασι. Η κεντροαριστερά επιτέλους οφείλει να κάνει πράξη και να οδηγήσει μπροστά τους αρίστους, έναντι των αρεστών, όσο κι εάν αυτό στεναχωρήσει τα «δικά της παιδιά».
Ο αντίλογος θα μπορούσε να είναι πού βρίσκονται όλοι αυτοί –πλην των φθαρμένων πολιτικών- που θα μπορούσαν ν’ αναλάβουν τα ηνία της κεντροαριστεράς. Είναι πολλοί οι νέοι που ενδιαφέρονται για την πολιτική, που πιστεύουν στην αναγκαιότητα της κεντροαριστεράς, που κατέχουν θέση σε κεντρικές επιτροπές, αλλά δεν έχουν την προβολή που έχουν άλλα πολιτικά πρόσωπα.
Δεν «πουλάνε» στα μεγάλα πάνελ, δεν χρησιμοποιούν κορώνες στον διάλογο με τους πολιτικούς αντιπάλους, εργάζονται και έχουν καθημερινή επαφή με τους πολίτες. Είναι πρόσωπα με προσόντα, με επιστημονική κατάρτιση, με ευρωπαϊκή εμπειρία, που μπορούν να αρθρώσουν πολιτικό λόγο και να προωθήσουν τα συμφέροντα της χώρας στο εξωτερικό.
Δεν προέρχονται από πολιτικά τζάκια, είναι οι νέοι άνθρωποι που θέλουν την εμπειρία της κρίσης να την κάνουν ευκαιρία για τη χώρα. Χωρίς κεκτημένα, επιθυμούν να βοηθήσουν, να συμμετάσχουν, να συνδράμουν στον δημόσιο διάλογο με κατάθεση προτάσεων και λύσεων. Αρκεί να τους δοθεί η ευκαιρία. Μια ευκαιρία που θα αποδείξει ότι η σύγχρονη κεντροαριστερά δεν έχει βαρίδια, δεν είναι προσκολλημένη σε παλαιοκομματικές πρακτικές, δεν επιθυμεί να διεκδικήσει ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή για ίδιον όφελος.
Η εκκίνηση αυτής της μεγάλης αλλαγής μπορεί να είναι οι εκλογές στις 5 Δεκέμβρη για την ανάδειξη αρχηγού και πορείας της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα. Είναι ίσως η τελευταία μας ευκαιρία να δείξουμε στον κόσμο ότι μάθαμε, αλλάξαμε και είμαστε άξιοι της εμπιστοσύνης του. Στο πλαίσιο αυτό, στηρίζω τον Νίκο Ανδρουλάκη καθώς συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά που χρειάζεται η παράταξη για να εκφράσει την «γενιά της κρίσης», την ανατροπή των πολιτικών «βαρωνιών», μία σύγχρονη Ελληνική Σοασιαλδημοκρατία με το βλέμμα στο μέλλον της χώρας. Της Ελλάδας που θέλουμε και μπορούμε!
