Μία από τις πιο αυθεντικές φωνές της νέας ελληνικής μουσικής σκηνής, η ποντιακής καταγωγής Κλαυδία Παπαδοπούλου, έχει αυτό το κάτι που σε κάνει να θες να ακούσεις περισσότερο, να καταλάβεις τι έχει να πει μέσα από τη μουσική της. Για την ταλαντούχα τραγουδίστρια και καλλιτέχνιδα, που θέλει να εκφραστεί μέσα από τις μελωδίες και τους στίχους της, η μουσική αποτελούσε το σταθερό σημείο αναφοράς της από τα πρώτα χρόνια της ζωής της.
«Η μαμά μου, μου έχει δείξει ένα βίντεο όπου ήμουν 3 χρόνων και τραγουδούσα σε μια βάφτιση. Δεν το έδινα πίσω το μικρόφωνο! Το πρώτο μου κοινό ήταν η οικογένειά μου, οπότε δεν αισθανόμουν αμήχανα, ίσα-ίσα. Με ενθάρρυναν πάντα να τραγουδώ. Ήταν σαν να ένιωθα από τότε ότι εκεί ανήκω, στη σκηνή, στη μουσική, στο τραγούδι. Μου αρέσει να θυμάμαι εκείνη τη στιγμή γιατί καταλαβαίνω ότι αυτό το πάθος υπήρχε μέσα μου από τότε».
«Η συνεργασία μου με τον Διονύση Σαββόπουλο θα είναι πάντα σταθμός για μένα»
Δεν είναι τυχαίο ότι έφτασε τόσο μακριά. Μέσα από το «The Voice of Greece», όπου ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή, έκανε τη μουσική από όνειρο επάγγελμα. Με καθοδήγηση από την Ελενα Παπαρίζου κατάφερε να φτάσει στον τελικό, αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Η πορεία της ήταν συνεχώς ανοδική, με τραγούδια που αγαπήθηκαν από το κοινό και ηχηρές συνεργασίες – από τον Κωνσταντίνο Αργυρό και τον Γιώργο Σαμπάνη μέχρι τον Διονύση Σαββόπουλο. Και μόνο που το αναφέρω, το πρόσωπό της λάμπει. «Μεγάλη μου τιμή είναι η κάθε μου συνεργασία. Εχω το προνόμιο να βρίσκομαι στο πλάι καταξιωμένων καλλιτεχνών – και αυτό από μόνο του είναι τεράστια ευλογία. Αλλά η συνεργασία μου με τον κύριο Σαββόπουλο θα είναι για πάντα ένας σταθμός στην πορεία μου. Ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων με κάλεσε να συνεργαστούμε! Δεν το πίστευα. Ηταν σχεδόν αμέσως μετά το “The Voice”, ήμουν ακόμα 17 ετών και έπρεπε να μοιραστώ μαζί του τη σκηνή. Κάθε του οδηγία ήταν ένα μάθημα, ένα φυλακτό. Μακάρι να ξαναβρεθούμε», αναπολεί. Ομολογεί πως θα ήθελε να συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες: να τραγουδήσει με τον αγαπημένο της Μπρούνο Μαρς, να ραπάρει με τον Κρις Μπράουν, να βγάλει ένα εκρηκτικό χορευτικό τραγούδι με την Ελενα Παπαρίζου, αλλά και μια αισθαντική μπαλάντα με τον Χρήστο Μάστορα. Ιδανικά, θα ήθελε να τα κάνει όλα. Μα, όλα; Μπορεί κάποιος καλλιτέχνης να τα τραγουδάει όλα; «Ναι, αμέ! Αμα τα ερμηνεύει, μπορεί!» λέει με κοριτσίστικη αυθάδεια. Βέβαια, δεν πρόκειται για ένα τυπικό κορίτσι στα 20, από εκείνα που βλέπουμε στο TikTok. «Καταλαβαίνω τι εννοείς. Αισθάνομαι τελείως ως 20χρονη, αλλά με έναν δικό μου τρόπο. Προτιμώ στα social να ανεβάζω διασκευές από τραγούδια παρά αμήχανες selfies από τις διακοπές μου. Μου αρέσει πολύ να μοιράζομαι σκέψεις και στιγμές μου με τον κόσμο, απλώς προτιμώ να τις τραγουδώ». Δίπλα της σε όλο αυτό το ταξίδι, ο σύντροφός της OGE. Αμέσως μετά τον ελληνικό τελικό για τη Eurovision, ήταν εκείνος που τη φυγάδευσε για να βρεθεί στη γειτονιά της στον Ασπρόπυργο, όπου φίλοι και συγγενείς είχαν στήσει ποντιακό γλέντι στους δρόμους. «Ετσι είναι η οικογένειά μου, φασαριόζικη! Γιορτάζουμε όλες τις καλές στιγμές μας και είμαστε μια γροθιά και στις κακές. Παραδοσιακοί άνθρωποι είναι οι γονείς μου, όπως κι εγώ. Ηρθαν για μια καλύτερη ζωή στην Ελλάδα από τη Ρωσία και είναι πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Ετσι φαντάζομαι να είναι και η οικογένεια που εγώ θα δημιουργήσω. Δεμένη, σε ένα σπίτι γεμάτο αγαπημένα πρόσωπα και τραγούδια. Με τον OGE είμαστε μαζί πέντε μήνες και είμαστε αχώριστοι. Είναι κι αυτός καλλιτέχνης και έχουμε πολλά κοινά. Εχουμε συνεργαστεί κιόλας σε ένα τραγούδι και τον θαυμάζω απεριόριστα».
«Προτιμώ στα social να ανεβάζω τραγούδια παρά αμήχανες selfies από τις διακοπές μου»
Τη μουσική για το κομμάτι που θα ερμηνεύσει στη μεγάλη διοργάνωση το έγραψαν οι Arcade και η ίδια, ενώ τους στίχους οι Arcade, η δημιουργική ομάδα που συνυπέγραψε τις ελληνικές συμμετοχές στη Eurovision το 2020 και το 2021, με την οποία η Klavdia συνεργάζεται σταθερά σε επιτυχημένα singles. Η «Αστερομάτα» δεν είναι απλώς ένας ακόμα διαγωνιζόμενος ήχος – είναι μια ιστορία, ένα συναίσθημα, μια εμπειρία. Με ελληνικό στίχο και έθνικ στοιχεία, έχει ήδη καταφέρει να ξεχωρίσει ανεβαίνοντας στις πρώτες θέσεις των charts και συγκεντρώνοντας εκατομμύρια προβολές στο YouTube. «Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Οταν κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι τη σκηνή, τα φώτα, τον κόσμο, την ενέργεια του κοινού, νιώθω κάτι μαγικό. Ηταν πάντα ένα όνειρο για μένα η Eurovision. Από τότε που ήμουν παιδί την παρακολουθούσα σαν κάτι φαντασμαγορικό, σαν μια γιορτή της μουσικής. Θυμάμαι τόσο έντονα τη νίκη της Ελενας το 2005! Ημουν 3 ετών και με θυμάμαι να χοροπηδάω στο σαλόνι χορεύοντας το τραγούδι. Υστερα, το 2012, όταν είδα τη Loreen με το “Euphoria”, είπα “εκεί θέλω να φτάσω κι εγώ”. Και τώρα βρίσκομαι εδώ, να κάνω κι εγώ τη δική μου προσπάθεια». Η προετοιμασία της είναι εντατική και απαιτητική. Δεν είναι μόνο το τραγούδι, αλλά και όλα όσα συνεπάγεται μια συμμετοχή στη Eurovision: συνεντεύξεις, φωτογραφήσεις, ακατάπαυστες πρόβες. «Δεν θα πω ψέματα, είναι δύσκολο. Δεν είναι μόνο η σκηνή και η μουσική, είναι και το γύρω-γύρω. Πρέπει να είσαι παντού. Πρέπει να είσαι ενεργός στα social, πρέπει να έχεις άποψη, να μιλήσεις, να δείξεις τον εαυτό σου, να προωθήσεις το τραγούδι σου. Το κομμάτι της προβολής δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Παρ’ όλα αυτά, προσπαθώ γιατί είναι μέρος της δουλειάς μου».
«θέλω μετά από χρόνια να παρακολουθώ τη συμμετοχή μου και να λέω “Ναι, ήμουν καλή”»
Το τραγούδι της «Αστερομάτα» είναι κάτι προσωπικό για εκείνη. «Είναι ένας διάλογος ανάμεσα σε μια μητέρα και την κόρη της που μιλάει για τον αποχωρισμό, για την αγάπη που παραμένει ακόμα κι όταν οι δρόμοι χωρίζουν. Εχω ακούσει τόσες πολλές διαφορετικές ερμηνείες για το τραγούδι, και αυτό είναι το ωραίο στη μουσική: ο καθένας το μεταφράζει με τον δικό του τρόπο. Εγώ κλείνω τα μάτια και με κάθε στίχο ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο». Το γεγονός ότι η Eurovision συχνά προτιμά πιο uptempo τραγούδια και αγαπά τον αγγλικό στίχο δεν την προβληματίζει. «Δεν σκέφτηκα ποτέ αν αυτό το κομμάτι είναι πολύ βαρύ για τον συγκεκριμένο διαγωνισμό. Ηθελα να πάω με κάτι που με εκφράζει απόλυτα. Δεν πήγα να κάνω κάτι που να ταιριάζει, πήγα να κάνω κάτι που να μου μοιάζει, με αντιπροσωπεύει και είμαι εγώ».
Και αυτή η στάση της είναι που την κάνει να ξεχωρίζει. Μοιάζει να ξέρει ακριβώς τι κάνει. Το βλέμμα της πίσω από τα χαρακτηριστικά μαύρα γυαλιά της είναι γαλήνιο αλλά αποφασιστικό. Τώρα μπαίνει στην τελική ευθεία γεμάτη ενέργεια. Γνωρίζει πως η Eurovision είναι μια τεράστια ευκαιρία, αλλά ότι παράλληλα συνοδεύεται και από έντονες αντιδράσεις, διχογνωμίες και διαφωνίες. «Το καλύτερο σενάριο; Να ανοίξει δρόμος για μια διεθνή καριέρα. Αυτό είναι το όνειρό μου. Θέλω η μουσική μου να φτάσει παντού. Το χειρότερο σενάριο; Να νιώσω ότι δεν κατάφερα να δείξω τον πραγματικό μου εαυτό στη σκηνή. Θέλω μετά από χρόνια να παρακολουθώ τη συμμετοχή μου και να λέω “ναι, ήμουν καλή”. Αυτή είναι η νίκη για μένα». Οσο για το πώς φαντάζεται τη βραδιά του διαγωνισμού; «Θέλω κάτι ατμοσφαιρικό. Δεν θέλω υπερβολές, με νοιάζει το συναίσθημα, αυτό θέλω να είναι το κέντρο. Θέλω να παρουσιάσω κάτι που θα συγκινήσει βαθιά, θα αγγίξει το κοινό, θα προκαλέσει ανατριχίλες», περιγράφει πιο αποφασισμένη από ποτέ, και κάτι μου λέει ότι η πορεία της μόλις ξεκινά. Καλή επιτυχία, Ελλάδα! ◆
