Του Θέμη Μπάκα
Σε μια ακόμα πράξη εκχώρησης του δημόσιου και κοινωνικού πλούτου σε ιδιωτικά συμφέροντα, η κυβέρνηση προχώρησε στην παραχώρηση των ασφαλιστικών οφειλών των ελεύθερων επαγγελματιών, στον ΕΦΚΑ και το ΚΕΑΟ, σε funds και εισπρακτικές εταιρείες!
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΚΕΑΟ, οι συνολικές οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία αγγίζουν τα 45 δισεκατομμύρια ευρώ. Από αυτό το τεράστιο ποσό, ένα μεγάλο μέρος αφορά μικρές, ατομικές, οφειλές, οι οποίες, ωστόσο, έχουν διογκωθεί σε δυσθεώρητα ύψη λόγω των δυσβάστακτων τόκων και των προσαυξήσεων.
Δεν πρόκειται για «κακοπληρωτές». Πρόκειται για επαγγελματίες που βρέθηκαν χωρίς εισόδημα, χωρίς πελατεία, χωρίς ρευστότητα, και το κράτος, αντί να προσφέρει μια ρεαλιστική και βιώσιμη λύση, τούς χρέωσε τόκους σαν να ήταν χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί. Στην πράξη, το μεγαλύτερο μέρος της οφειλής σήμερα δεν είναι η αρχική εισφορά, αλλά οι τόκοι και οι προσαυξήσεις. Αυτοί οι αριθμοί δεν έχουν καμία σχέση με πραγματικές δυνατότητες αποπληρωμής.
Το ελληνικό Δημόσιο γνωρίζει ή τουλάχιστον οφείλει να γνωρίζει, πως αυτά τα χρέη ουδέποτε μπορούν να πληρωθούν. Οι προσαυξήσεις έχουν μετατρέψει χιλιάδες οφειλέτες σε οιονεί «αιχμαλώτους χρέους», καταδικασμένους εφ’ όρου ζωής. Κι όμως, το κράτος δεν επιχειρεί να διαγράψει τα ανεξόφλητα και ουσιαστικά ανείσπρακτα ποσά, γιατί τα χρησιμοποιεί ως εργαλεία βελτίωσης των δημοσιονομικών δεικτών.
Χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες βρίσκονται εγκλωβισμένοι, χωρίς δυνατότητα πρόσβασης στην Υγεία, χωρίς ασφαλιστική ενημερότητα, χωρίς σύνταξη. Με τις οφειλές τους να πωλούνται σε ιδιώτες, χάνουν και το τελευταίο περιθώριο ρύθμισης μέσα από το δημόσιο. Τα funds δεν ενδιαφέρονται για τη διατήρηση της επαγγελματικής τους δραστηριότητας. Ενδιαφέρονται μόνο για την είσπραξη με κάθε μέσο, ακόμα και μέσω κατασχέσεων.
Αγρότες, το νέο «θήραμα»
Την ίδια ώρα, πλήθος αγροτών έχουν οφειλές προς τον ΕΦΚΑ και τον ΟΓΑ (πλέον ενσωματωμένο), με ποσά που πολλές φορές διογκώνονται εξαιτίας των ίδιων επιθετικών τόκων και των ελλείψεων ρευστότητας στην αγορά. Η ανάθεση των χρεών σε εισπρακτικές δεν συνεπάγεται απλώς τηλεφωνική πίεση – σηματοδοτεί την πραγματική απειλή απώλειας γης.
Σε πολλές περιπτώσεις, τα χρέη των αγροτών συνδέονται με υποθήκες σε καλλιεργήσιμη έκταση. Αν περάσουν στα χέρια των funds, υπάρχει υπαρκτός κίνδυνος μαζικής αρπαγής γεωργικής γης – ενός στρατηγικού πόρου για την αυτάρκεια και την εθνική ασφάλεια της χώρας. Μιλάμε για την εκβιομηχάνιση της φτώχειας: τα χωράφια και οι καλλιέργειες της ελληνικής επαρχίας να καταλήγουν σε πολυεθνικά κεφάλαια, ενώ οι αγρότες μετατρέπονται σε εργάτες στα ίδια τους τα κτήματα.
Η κυβέρνηση αρνείται να επαναφέρει τις 120 δόσεις
Την ίδια ώρα, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις των επαγγελματικών φορέων, η κυβέρνηση αρνείται να επαναφέρει το μοντέλο των 120 δόσεων, το μοναδικό εργαλείο που έδωσε σε κάποιους μικρομεσαίους την ευκαιρία να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους. Αντ’ αυτού, επιλέγεται η λύση της ιδιωτικοποίησης του χρέους, μέσω της μεταβίβασής του σε εισπρακτικές και funds, χωρίς κανέναν κοινωνικό έλεγχο ή εγγύηση δίκαιης μεταχείρισης.
Αντί να αποδεχθεί ότι το οικονομικό μοντέλο απέτυχε και να προχωρήσει σε γενναίες διαγραφές ή ρεαλιστικές ρυθμίσεις, η κυβέρνηση στοχεύει να μετατρέψει τα κοινωνικά αδιέξοδα σε εργαλεία πλουτισμού για τους «φίλους» της εξουσίας: τους χρηματοπιστωτικούς παίκτες, τις δικηγορικές εταιρείες που χειρίζονται τις αναθέσεις και τους επενδυτές που «αγοράζουν φθηνά» την απόγνωση.
Η ανάθεση της είσπραξης των οφειλών σε ιδιωτικά funds και εισπρακτικές εταιρείες ουσιαστικά αφαιρεί από το Δημόσιο τον έλεγχο πάνω σε ένα κρίσιμο κοινωνικό και οικονομικό θέμα. Οι ιδιώτες αυτοί, με μοναδικό σκοπό την κερδοφορία, εφαρμόζουν σκληρές τακτικές πίεσης, χωρίς κοινωνική ευαισθησία ή πρόβλεψη για πραγματικά βιώσιμες λύσεις.
Οι εμπειρίες από τα κόκκινα δάνεια είναι αποκαλυπτικές. Χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους, χωρίς ποτέ να τους προσφερθεί μια ουσιαστική ρύθμιση. Το ίδιο μονοπάτι φαίνεται πως ακολουθείται τώρα και για τις οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Η «ιδιωτικοποίηση» της είσπραξης μετατρέπει το κοινωνικό δικαίωμα στην ασφάλιση σε προϊόν εκμετάλλευσης.
Κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις
Η συνέπεια αυτής της πολιτικής είναι μια εκτεταμένη αποδόμηση της μικρομεσαίας τάξης, της «ραχοκοκαλιάς» της ελληνικής οικονομίας. Οι επαγγελματίες αυτοαπασχολούμενοι χάνουν την πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αδυνατούν να συνταξιοδοτηθούν, οδηγούνται στο λουκέτο και στην ανεργία.
Επιπλέον, η συνεχής μεταφορά πλούτου και εισοδημάτων από την κοινωνική πλειοψηφία προς μια στενή ομάδα οικονομικά ισχυρών εντείνει τις ανισότητες, διαβρώνει την κοινωνική συνοχή και υπονομεύει την ίδια τη δημοκρατία, καθώς το κράτος παύει να λειτουργεί υπέρ των πολλών και εργάζεται για τα συμφέροντα των λίγων. Αυτό που απαιτείται τώρα είναι ένα νέο πλαίσιο κοινωνικής προστασίας, όχι μια νέα αγορά χρέους.
Ως εκ τούτου, χωρίς ίχνος υπερβολής, η παραχώρηση των ασφαλιστικών οφειλών στα funds, με τόκους που μετατρέπουν το χρέος σε εφιάλτη και χωρίς καμία βούληση για δίκαιες ρυθμίσεις, δεν είναι, απλώς, μια πολιτική επιλογή. Είναι ένα κοινωνικό «έγκλημα» και παράλληλα η επιβεβαίωση πως η οικονομική πολιτική που ακολουθείται δεν στοχεύει στην ανάκαμψη της κοινωνίας, αλλά στην αναπαραγωγή μιας οικονομικής ελίτ εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας.
ΣΣ: Ο Θέμης Μπάκας είναι πολιτευτής Αχαΐας.
