Ήταν σαν σήμερα, πριν από 43 χρόνια. Το μεσημέρι της 22ης Ιανουαρίου 1979, αεροσκάφος F-104G της 336 Μοίρας Διώξεως – Βομβαρδισμού που εκτελούσε ειδική διατεταγμένη πτήση οργάνων, ενώ πετούσε πάνω από την Πάτρα ξαφνικά πήρε φωτιά.
Με υπεράνθρωπες προσπάθειες και με τις εξαιρετικές ικανότητές του, ο χειριστής του F-104G, υποσμηναγός Κωνσταντίνος Δαβίλλας, κατάφερε και οδήγησε το φλεγόμενο αεροσκάφος του εκτός κατοικημένης περιοχής.
Δεν διανοήθηκε να το εγκαταλείψει, με αποτέλεσμα την αναπόφευκτη, μοιραία, συντριβή του. Το F-104G κατέπεσε στον Προφήτη Ηλία, στα Μποζαΐτικα, ενώ ο ηρωικός πιλότος του σκοτώθηκε ακαριαία. Αποφεύγοντας την πτώση του αεροπλάνου του στην πόλη, ο Κωνσταντίνος Δαβίλλας θυσιάστηκε για να σώσει πολλές ανθρώπινες ζωές. Ήταν μόλις 26 ετών.
ΜΙΑ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ
Πολλά χρόνια αργότερα, ο Πατρινός Σπυράγγελος Πάτσης έκανε μια κατάθεση ψυχής στο διαδίκτυο για τον ηρωικό υποσμηναγό, γράφοντας τα εξής:
«Ήμουν 13 χρόνων τότε, παιδάκι, το πάθος μου για τα αεροπλάνα και ειδικά για τα F-104, που πετούσαν καθημερινά πάνω από το σπίτι μου, τεράστιο και άσβεστο.
Κάθε μέρα, όλη μέρα, την έβγαζα στην ταράτσα του σπιτιού μου, κοιτώντας τα!
Ακόμα θυμάμαι τον πάταγο που είχε κάνει στην Πάτρα τότε η πτώση του αεροσκάφους του αείμνηστου Δαβίλλα!
Πέρασε πολύ κοντά από το σπίτι μου και χάθηκε στον ορίζοντα. Που να φανταστώ, τι μοίρα περίμενε το παλληκάρι μας! Τα άσχημα μαντάτα δεν άργησαν να φτάσουν στα αυτιά μου!
Ένας θείος μου, ο αδελφός του πατέρα μου, καθόταν με κάτι φίλους σε έναν καφενέ στα Μποζαϊτικα, λίγα μέτρα πιο κάτω από το σημείο συντριβής! Έτρεξε από τους πρώτους, αλλά μάταια, ήταν ήδη αργά για το άτυχο παλικάρι μας! Θυμάμαι, όταν μού έλεγε ο θείος μου τα γεγονότα, ότι έκλαψα!
Έκλαψα για έναν άνθρωπο τον οποίο δεν γνώρισα ποτέ προσωπικά, αλλά ήταν σαν να τον ήξερα χρόνια!
Στα παιδικά μου μάτια, ήταν ένας ΗΡΩΑΣ που έπεσε στον βωμό του καθήκοντος, προστατεύοντας εμάς τους υπόλοιπους.
Σκεφτείτε τι θα γινόταν αν έπεφτε μέσα στην πόλη!
Για ένα διάστημα, είχα φυλαγμένο σπίτι μου ένα μικρό κομμάτι από το αεροσκάφος του αείμνηστου Κώστα, το φύλαγα πώς και πώς, αλλά κάποια μέρα το βρήκε η μάνα μου και χωρίς να ξέρει την αξία που είχε για μένα το πέταξε!
Ακόμα και σήμερα, δεν μπορώ να ξεχάσω τον Κώστα. Στα φωτογραφικά αρχεία μου, υπάρχει μια και μοναδική φωτό του Κώστα, την οποία την έχω πάρει από έναν φίλο του. Την φυλάω ως ενθύμιο, να μού θυμίζει την θυσία αυτού του Έλληνα.
Εν έτει 2008, πήγα με τα φιλαράκια μου στον τόπο του δυστυχήματος, μετά από πάρα πολλά χρόνια, κι εδώ θα γράψω το παράπονο μου. ΔΕΝ υπήρχε κάτι που να λέει στον επισκέπτη, τι είχε γίνει σε αυτό το σημείο πριν από 30 χρόνια. Δεν υπήρχε, έστω ένα εικονοστάσι ρε αδερφέ μου για την ψυχή που πέταξε μακριά!
Θα τολμήσω να πω, ότι έχουμε σκεφτεί με την παρέα μου να μαζέψουμε λεφτά και να φτιάξουμε εμείς ένα, να το τοποθετήσουμε εκεί!
Κώστα, εκεί ψηλά που βρίσκεσαι, να ξέρεις, ότι πέρα από τους δικούς σου ανθρώπους, υπάρχουν και άλλοι που σε σκέφτονται και που γι’ αυτούς είσαι ο ΗΡΩΑΣ των παιδικών τους χρόνων.
Σας ευχαριστώ που διαβάσατε μια κατάθεση ψυχής».
ΕΝΑ ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟ ΧΡΕΟΣ
Δυστυχώς, αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, η Πάτρα δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα για να τιμήσει τη μνήμη του Κωνσταντίνου Δαβίλλα.
Κι όμως, έστω και με καθυστέρηση, η απόδοση τιμής στον ηρωικό υποσμηναγό που θυσιάστηκε για να σώσει τις ζωές άλλων, είναι ένα χρέος που πρέπει να εκπληρωθεί.
Τουλάχιστον με ένα μνημείο, στον τόπο της συντριβής του αεροπλάνου του.
ΓΝΩΜΗ (Διονύσης Ζακυνθινός)
