Ο γνωστός Πατρινός συγγραφέας Κώστας Λογαράς, έκανε μια υπέροχη ανάρτηση, λίγο πριν την κυκλοφορία του του νέου βιβλίου:
Να το και το εξώφυλλο. Από τις πρώτες σκέψεις τις ριγμένες στο χαρτί (πρόσωπα, εικόνες, δομή, διαμόρφωση χαρακτήρων , ιδέες , η πορεία της αφήγησης, ποιος ο αφηγητής∙ κι ακόμα ατμόσφαιρες και αλλεπάλληλες γλωσσικές επεξεργασίες) ίσαμε εδώ, είναι μια επίπονη διαδικασία. Άπειρες εργατοώρες, μήνες, χρόνια ζωής. Για να το απολαύσει ο αναγνώστης, να το κρίνει, να το αγκαλιάσει ή να το απορρίψει.
Ευχαριστώ τον Θανάση και τον Αργύρη Καστανιώτη (Αργύρης Καστανιώτης ), τον Δημήτρη Ποσάντζη (Dimitris Posantzis), που αγάπησαν αυτό το βιβλίο, την επιμελήτρια Εύα Καλεύρα κι όλους που φρόντισαν την έκδοση. Νοέμβρη μήνα οι ήρωές μου θα βγουν στο φως.
Δυο λόγια για τις δικές μου προθέσεις
Ο ήρωας τού μυθιστορήματος εκφράζει προοδευτικές απόψεις αλλά εφαρμόζει αυταρχικές συμπεριφορές : Στις προσωπικές του σχέσεις, στις «πνευματικές» του δραστηριότητες, στην κοινωνική ζωή. Με αποκορύφωμα την πολιτική σκηνή όπου εμπλέκεται ενεργά αναλαμβάνοντας θέσεις εξουσίας. Ο Ερρίκος Μαλτέζος παρουσιάζεται σαν υπέρμαχος των ανθρώπινων δικαιωμάτων στα λόγια, αλλά στην πράξη, ιδιοτελής και καιροσκόπος, χρησιμοποιεί την ικανότητα του Λόγου ως μέσο επιβολής και χειραγώγησης των άλλων.
Ο χαρακτηριστικός αυτός τύπος ανθρώπου (που διεμβόλισε και το χώρο της διανόησης), καλλιεργήθηκε στη μεταπολίτευση και μετά. Η ανάπτυξή του ευνοήθηκε από ποικίλες πολιτικές τακτικές, κοινωνικές συνθήκες και πολιτιστικά περιβάλλοντα.
Το μυθιστόρημα ήθελα να πάει πολύ πιο πέρα από τη σχέση ενός ζευγαριού. Η επιδίωξή μου ήταν να γίνει, ει δυνατόν, ένας καθρέφτης μέσα στον οποίο μπορεί κανείς να δει κοινωνικές καταστάσεις – αθέατες ή φανερές. Και να θέσει ερωτήματα που απευθύνονται ή αφορούν τον καθένα μας.
Έτσι, απέναντι στον Ερρίκο Μαλτέζο (και σε μια ομάδα ομοειδών προσώπων ) βρίσκεται η Μαρυλλίδα , ένα πλάσμα προσγειωμένο. Λιτό και απέριττο. Της πράξης, όχι της θεωρίας. Μια φυσική οντότητα με στέρεα αντίληψη ζωής. Γειωμένη με το χώμα, τη φύση, με σχέση γονιδιακή και προαιώνια με αυτήν. Η ηρωίδα μου ( καθώς και πρόσωπα ομοειδή με αυτήν) προσπάθησα να αποτελέσουν τον αντίποδα . Από τη δική της οπτική θα γνωρίσει ο αναγνώστης τα γεγονότα, αυτή αφηγείται.
(Έναυσμα για να γραφτεί το πολυπρόσωπο αυτό μυθιστόρημα, μού έδωσε ένα δημοσίευμα σε εφημερίδα για τη σχέση του Μίλλερ με την Μέριλυν Μονρόε : «Άρθουρ Μίλλερ, ο διανοούμενος που διέλυσε ψυχολογικά τη Μέριλυν». Το άρθρο μίλαγε για μια σχέση εξουσίας πάνω στην παρορμητική, θυμική Μέριλυν από τον λογοκρατούμενο Μίλλερ).
Ποιος ήταν ο στόχος μου εξαρχής; Να φέρω σε σύγκρουση δύο κόσμους : Την αλαζονεία του Νου και της Γνώσης απ’ τη μια, και τη γήινη οπτική μιας φυσικής οντότητας απ’ την άλλη. Να θίξω και να δείξω πληγές, να τραβήξω την κουρτίνα και να δούμε. Η φιλοδοξία μου ήταν, μέσα από τους αυτονομημένους δικούς μου ήρωες , έχοντας τη δική τους ζωή και ενταγμένοι στο δικό τους χώρο, να προκύψει μία φωτεινή διέξοδος στο σύγχρονο ζόφο. Πόσο το κατόρθωσε η γραφή μου, θα το κρίνει ο αναγνώστης.
