Τις μέρες αυτές, αναμνήσεις, στόχοι, περιπέτειες, επιτυχίες, απογοητεύσεις, κριτική, αυτοκριτική, μες στο μυαλό μου διαδέχεται το ένα μετά το άλλο.
Από την πρώτη μέρα που ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΜΟΥ ως τρίτη γενιά, διαδεχθήκαμε τον Λευτέρη Βαρουξή, τον πατέρα μας, μέχρι σήμερα
ΠΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΜΙΑ μακρά διαδρομή ζωής, μία μοναδική ιστορία προσωπικών βιωμάτων, δοκιμασιών, αγωνίας.
ΆΛΛΟΤΕ με το γλυκό αίσθημα της νίκης, και άλλοτε ΜΕ το πικρό αίσθημα της ήττας.
Ήμασταν μία τάξη στο σχολείο, το Ηλειακό Εκπαιδευτήριο, με πολλούς καλούς μαθητές.
Τελειώνοντας το σχολείο συμμαθητές μου και εγώ πήραμε υποτροφία από το Ίδρυμα Γιάννη Λάτση και πετύχαμε να προσληφθούμε στην Εθνική Τράπεζα.
Ήταν η πρώτη φορά που είπα όχι σε ΜΙΑ επιλογή πορείας ζωής.
Ακολούθησαν τα φοιτητικά χρόνια στο πανεπιστήμιο, η επιστροφή στην Ηλεία…
Κάποια στιγμή με το νόμο Κουτσόγιωργα διορίστηκα, λόγω μορίων, στην πολεοδομία.
Δεύτερη φορά ΠΟΥ δεν αποδέχτηκα τον διορισμό.
Βρέθηκα κάποια στιγμή στο εξωτερικό, στο Λονδίνο συγκεκριμένα, φιλοξενούμενος του Γιάννη Λάτση. Τον συνάντησα – κυκλοφορούσε ΤΟΤΕ με ένα τζιπ – καθίσαμε και κουβεντιάσαμε και μου πρότεινε να εργαστώ στις επιχειρήσεις του .
Με συγκίνησε αυτή η προσφορά του, άλλωστε ο καπετάν Γιάννης στάθηκε δίπλα μας πάντοτε…
Με πολύ ταπεινότητα τον ευχαρίστησα, του είπα ότι σκέφτομαι να αναλάβω την Πατρίδα και τον παρακάλεσα να με βοηθήσει στο πρώτο μου ξεκίνημα, κάτι που ΕΠΡΑΞΕ.
Και ΓΙ ΑΥΤΟ ΘΑ χρωστώ δια βίου ευγνωμοσύνη στον ίδιο και στην οικογένεια του.
Με βασάνιζε η επιλογή του ιδρυτή αυτής της εφημερίδας, ο οποίος άφησε την Αθήνα με σίγουρο μέλλον , όντας δεξί χέρι του Βλάσση Γαβριηλίδη στην εφημερίδα Ακρόπολις, ΗΤΑΝ αρχισυντάκτης με ΛΑΜΠΡΟ μέλλον και καλό μισθό και όμως ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ ΜΙΑ ΣΙΓΟΥΡΗ ΚΑΡΙΕΡΑ ΚΑΙ ήλθε στην ΗΛΕΙΑ, ένα Νομό με 80% αναλφαβητισμό, να ΚΥΝΗΓΗΣΕΙ το όνειρό του.
Σκεφτόμουνα ότι αν διάλεγα το εξωτερικό, ή την Αθήνα, θα τον έβλεπα συνεχώς στον ύπνο μου οργισμένο να με χλευάζει ως ρίψασπι.
Από την άλλη βέβαια, αισθανόμουνα ότι εγώ μπροστά του δεν μπορώ να σταθώ και να συγκριθώ, ότι θα είναι δύσκολο να του μοιάσω. Το φοβόμουν πολύ αυτό.
ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ Τι με έκανε τελικά να πάρω την απόφαση ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ την βοήθεια του αδελφού μου, να συνεχίσουμε το έργο το δικό του και του πατέρα μας.
Ζούσε ακόμα ο Λευτέρης ο Βαρουξής ΚΑΙ ΕΙΧΑ κατέβει στον Πύργο, επειδή αντιμετώπιζε κάποια προβλήματα υγείας.
Ήμουν κάτι σαν γενικών καθηκόντων στην Πατρίδα, ήμουν συντάκτης , ήμουν τεχνικός, ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΟΛΑ.
ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ… Αλλά και πάλι, δεν είχα πάρει οριστική απόφαση.
Η Πατρίδα τότε τεχνολογικά ήταν στην εποχή του Γουτεμβέργιου.
Οι τυπογράφοι έπαιρναν τους τίτλους των κειμένων των συντακτών και γράμμα – γράμμα ( στοιχεία τα λέγαμε) τα έβαζαν το ένα δίπλα στο άλλο και δημιουργούσαν μία λέξη, μία πρόταση, ένα τίτλο.
Είχε αγοράσει ο πατέρας μας και τις πρώτες λινοτυπικές μηχανές, που έβγαζαν καθημερινά μόνο τα κείμενα σε μολυβένιες αράδες, όχι τίτλους.
Την άλλη μέρα στην εφημερίδα, επειδή αυτά τα στοιχεία χρησιμοποιούνταν κάθε μέρα τα ίδια, πολλές φορές χρειαζόταν να λύσεις σταυρόλεξο για να καταλάβεις τη λέξη, την οποία έκρυβαν κάποια γράμματα τίτλων, που δεν πατούσαν καλά στους κυλίνδρους μελανιού του πιεστηρίου.
Ένα πιεστήριο που έβγαζε ένα τετρασέλιδο, με δυο τυπώματα…
Και κυκλοφορεί μία εφημερίδα (θα την πω την κακία μου με το overlap μιας εργολαβίας) με όφσετ πιεστήριο, Computers, έγχρωμες εκτυπώσεις, 100 χρόνια μπροστά από εμάς.
Τις πρώτες ώρες, σκέφτηκα όπως ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΚΑΘΕ ΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ότι μέχρι εδώ ήταν…
Και όμως συνέβη ένα θαύμα…
Δεν χάσαμε ούτε ένα συνδρομητή, παρόλη την τεχνολογική διαφορά μας στη γενική εικόνα μας.
Συνειδητοποίησα λοιπόν και με κυρίευσαν ρίγη συγκίνησης τότε, ότι αυτή η εφημερίδα είναι συνώνυμο της Ηλείας.
Η ΠΑΤΡΙΣ ΕΙΧΕ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ριζώσει στην ψυχή του κάθε Ηλείου …
Οφείλαμε λοιπόν και εγώ και ο αδερφός μου να συνεχίσουμε ως τρίτη γενιά
Δεν χαοθήκαμε ζυγίζοντας πολλές εναλλακτικές.
Με πίστη στις παρακαταθήκες του ιδρυτή,
με σεβασμό στον αναγνώστη
και με εν τούτω Νίκα «Πάνω από όλα η Ηλεια»
αφιερώσαμε όλο μας το είναι,
κάθε ικμάδα των δυνάμεών μας, στην εφημερίδα αυτή.
Κάποιοι φίλοι μου, στην πάροδο των ετών, μου έχουν πει το εξής «Δεν χρησιμοποιείς τη δύναμη της Πατρίδας για να πετύχεις ισχυρά ανταλλάγματα για σένα, την οικογένεια τη δική σου και του αδερφού σου»
Πράγματι αυτό είναι το τίμημα να βρίσκεσαι στο τιμόνι μιας εφημερίδας που δεν είναι δικιά σου, αλλά ανήκει στην Ηλεία.
Έπραξα σωστά;
δεν είμαι εγώ αρμόδιος να το κρίνω..
Εκείνο που ξέρω είναι ότι τα 120 χρόνια που γιορτάζουμε σήμερα και μάλιστα έχοντας αδράξει και την κορυφή της αναγνωσιμότητας των περιφερειακών εφημερίδων, σε ένα Νομό που δεν είναι ούτε Αχαΐα, ούτε Λάρισα, ούτε Ηράκλειο Κρήτης, ούτε Χανιά, ούτε Καλαμάτα, δείχνουν ότι η Πατρίδα βγήκε σίγουρα ωφελημένη.
Γιατί ως οικογένεια θέσαμε τις δυνάμεις μας στην υπηρεσία της και όχι την υπηρεσία της για το δικό μας συμφέρον..
Ζωή δίνουν ο ήλιος και το νερό. Για μένα ήλιος και νερό είναι τα δυό παιδιά μου. Ο Λευτέρης και ο Σάκης που μου δίνουν ζωή και με στήριξαν σε δύσκολες προσωπικές στιγμές. Δεν με εγκατέλειψαν ποτέ.
Είναι ευλογία Θεού που βρίσκονται στη ζωή μου και μου δίνουν το κίνητρο να προσπαθώ καθημερινά να γίνομαι καλύτερος από το χθες.
Σ’ αυτούς τους δύο οφείλεται η μετεξέλιξη των δραστηριοτήτων του ομίλου μας σε νέους τομείς που επιβάλλει η νέα εποχή που διανύουμε.
Ευχαριστώ τον αδελφό μου Κώστα και τη σύζυγό του Τζέλλα, τα ανίψια μου Κατερίνα και Λευτέρη που μου δίνουν τη σιγουριά της συντροφικότητος σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Τελευταία άφησα τη Σοφία τη σύζυγό μου, που δεν της αρέσει να τη λέω σύζυγό μου, αλλά γυναίκα μου, που είναι δίπλα μου από την τετάρτη Γυμνασίου και αυτό λέει πολλά. Δεν λέω κάτι περισσότερο παρά μόνο ότι ακόμα προσπαθώ επί ματέω να της αλλάξω γνώμη σε κάποια πράγματα αλλά δυστυχώς μόνο ήττα συγκεντρώνω σε αυτό.
Θέλω να ευχαριστήσω έναν προς έναν κάθε ανώνυμο αναγνώστη για τη στήριξη που μας παρέχει τόσα χρόνια.
Θέλω σταθώ ιδιαίτερα στη μεγάλη προσφορά προς αυτή την εφημερίδα όλων των γενιών των συνεργατών μας και ιδιαίτερα όσων συνεργάστηκαν μαζί μου.
Για μένα αποτελούν τα μέλη μιας μεγάλης οικογένειας.
Γιατί το έχω πει και άλλες φορές, το λέω και ενώπιον σας σήμερα..
Η πατρίδα είναι οι άνθρωποι της, αυτοί δημιουργούν το μύθο, αυτοί δημιουργούν το αποτέλεσμα, αυτοί την έφεραν στην κορυφή, αυτοί αξίζουν το χειροκρότημά σας
