Η ρεπόρτερ του ΑΝΤ1, Λίλιαν Τσουρλή γράφει για τις “ένοχες σιωπές” και τις καταγγελίες που δεν γίνονται, για τα αίτια και τις συνέπειες συμπεριφορών που θα μπορούσαν να αποτρέψουν ακόμη και δολοφονίες, αλλά…
========================================
Έβλεπαν το φονικό και δεν μίλησαν!
Άκουγαν τις φωνές στο σπίτι και δεν κάλεσαν την αστυνομία!
Έπρεπε μέχρι να δικαστεί να κρατηθεί στα κρατητήρια και δεν τον κράτησαν!
Και στο τέλος, ξαφνικά όλοι έπεσαν από τα σύννεφα. Όλοι έσπασαν τη σιωπή τους. Μίλησαν, αλλά με γυρισμένη την πλάτη και κλαίνε… κλαίνε για τον άδικο χαμό της κοπέλας, κλαίνε για τα παιδιά της, κλαίνε για το μαύρο χάλι της κοινωνίας μας.
Όχι, δεν μας φταίει το κράτος, φταίει η ανικανότητά μας να λειτουργήσουμε ως άνθρωποι. Φταίει ότι βλέπουμε τα τέρατα δίπλα μας, ακούμε τις κραυγές τους, αλλά κλείνουμε τις μπαλκονόπορτες, γιατί θέλουμε την ησυχία μας, γιατί θα βρούμε το μπελά μας, γιατί θα μας διαταράξει την ηρεμία μας!
Της κατάφερε δεκάδες μαχαιριές, σε όλο της το σώμα και αυτή να κλαίει και να τον παρακαλά να σταματήσει… και; Κάποιος από την περιοχή δήλωσε ότι είδε, άκουσε, αλλά έτρεξε σ’ ένα μαγαζί για να σωθεί και ζήτησε να κλείσουν την πόρτα να μην κινδυνεύσουν. Είχε καλέσει την αστυνομία, είπε. Κανένας δεν έκανε μια κίνηση για να τον σταματήσει μέχρι να έρθει η Αστυνομία…Την θέρισε, την κούρσεψε ανενόχλητος…
Πέντε ώρες η κατακρεουργημένη σορός της 40χρονης ήταν σε μια λίμνη αίματος, με το μαχαίρι στην κοιλιά, μεσα στη μέση του δρόμου, με το παιδί της, την κόρη της, πιο πέρα να συνταράσσεται από τους λυγμούς. Γιατί; Ποιος φταίει;
Δέκα ώρες μετά το φονικό ξαφνικά έρχονται στη δημοσιότητα βίντεο με τους ομηρικούς καβγάδες του ζευγαριού. Ακούγεται το θύμα να ουρλιάζει. Ακούγεται το τέρας να της λέει ότι θα την σκοτώσει. Ακούγεται να σπάει μπουκάλια. Γιατί τώρα αυτά; Είχαν φτάσει στις Αρχές αυτά τα ντοκουμέντα, όταν είχαν γίνει; Και αν ναι… γιατί και πάλι γιατί ήταν ελεύθερος; Και αν όχι… γιατί; Γιατί να κρατάει κάποιος ένα τέτοιο υλικό;
Ποιος φταίει όμως;
Όλα ξεκινούν από την παιδική ηλικία. Από τους γονείς που κλείνουν τα μάτια στην βιαιότητα των παιδιών τους. Από τους γονείς που δεν βλέπουν. Από τους ανθρώπους που θεωρούν ότι το αγόρι πρέπει να φωνάζει, έχει δικαίωμα να σηκώνει το χέρι του, είναι ο «άρχοντας» του σπιτιού, λένε οι ψυχολόγοι.
Υπεύθυνο είναι και το σχολείο είτε ιδιωτικό είτε δημόσιο. Οι αποβολές, ναι, μπορούν ίσως να λειτουργήσουν ανασταλτικά, αλλά όχι κατασταλτικά. Από μικρά πλέον τα παιδιά πρέπει να διδάσκονται στα σχολεία τι σημαίνει σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή, υποστηρίζουν οι παιδοψυχολόγοι.
Φταίνε και οι νόμοι μας. Αυτός που απλώνει χέρι σε άλλον άνθρωπο, αυτός που απειλεί να αφαιρέσει τη ζωή του άλλου, αυτός που έχει «κακό» ποινικό μητρώο, πρέπει να κρατείται μέχρι να δικαστεί, γιατί είναι απειλή για την κοινωνία, λένε οι δικηγόροι.
Τελικά ναι, όλα μπορούν να συμβούν, αφού δεν κινδυνεύει το σπίτι μας… λένε τελικά όλοι στο τέλος.
Θα ασχοληθούμε κάποιες μέρες και με αυτή την γυναικοκτονία, θα ρίξουμε όλες τις ευθύνες στο κράτος, θα δακρύσουμε, θα κουτσομπολέψουμε, θα κρύψουμε πίσω από το δάχτυλο μας τις ευθύνες μας και μετά θα συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με την πολιτική, με το ποιος και ποια έκανε unfollow και με τις καλοκαιρινές διακοπές που πλησιάζουν…
Καμία δολοφονία δεν είναι ίδια με κάποια προηγούμενη ή επόμενη. Καμία γυναικοκτονία δεν μπορεί να συγκριθεί με κάποια άλλη, γιατί ως άνθρωποι είμαστε μοναδικοί και ο θάνατος είναι θάνατος… τελεία και παύλα.
Όταν καταφέρουμε να προλάβουμε τη δολοφονία της γειτόνισσας μας, της διπλανής μας, της καταγγέλλουσας, της περαστικής, όταν μαλώσουμε και καταγγείλουμε τον φίλο μας, τον άντρα μας, τον γιο μας, τον μαθητή μας για επιθετική και επικίνδυνη συμπεριφορά, όταν βάλουμε χειροπέδες στους καταγγελλόμενους ως επικίνδυνους, τότε ναι, ίσως καταφέρουμε κάτι…
