Η Μαίρη Λίντα γεννήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 1935. Το πραγματικό της όνομα είναι Μαίρη Δημητροπούλου και η καταγωγή της είναι από τον Πύργο Ηλείας.
Από την ηλειακή πρωτεύουσα, έφυγε μαζί με την οικογένειά της, όταν ήταν μόλις επτά χρονών. Όλοι μαζί, μετακόμισαν στον Κολωνό.
Ξεκίνησε σε μικρή ηλικία από τα ταλέντα του Ορέστη Λάσκου, συνέχισε στα βαριετέ και καμπαρέ της εποχής ώσπου συνάντησε το Μανώλη Χιώτη και δημιούργησαν ένα από τα δημοφιλέστερα ντουέτα της δεκαετίας του ’60. Υπήρξε μάλιστα και σύζυγός του για μια δεκαετία, με τον οποίο εμφανίσθηκαν μαζί σε αρκετές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.
Το 1961 στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης πήρε το Α’ βραβείο με το τραγούδι «Απαγωγή». Πρωτοεμφανίστηκε στη δισκογραφία με το τραγούδι του Κώστα Καπλάνη «Πικρό ποτήρι».
Ο γάμος με τον Μανώλη Χιώτη
Η Μαίρη Λίντα είχε αναφέρει: «Ο Χιώτης είναι ο άνθρωπος της ζωής μου. Το μεγάλο μου λάθος ήταν ότι χώρισα με τον Χιώτη. Δυστυχώς δεν μπορώ να γυρίσω τα χρόνια πίσω. Ακόμα και σήμερα, πονάω».
Για τη γνωριμία τους είχε πει: “Γνωριστήκαμε όταν ήμουν έντεκα ετών. Εκείνη την εποχή ο καλύτερος επιχειρηματίας ήταν ο Κόκκαλης. Είχε το Πίγκαλς. Στην Πατησίων, κάτω από το Ροζικλέρ. Όλη η αριστοκρατία της Αθήνας ερχόταν εκεί. Πήγα να κάνω πρόβα με την ορχήστρα και το μαέστρο. Μαέστρος ήταν ο Χιώτης.
Μια ορχήστρα με τον Μητσάκη, τον Μπίνη, τον Ροζαδίνο, τον Λεμονόπουλο, τη Δερέμπεη που διέπρεψε μετά σαν μεγάλη πιανίστρια στο εξωτερικό. Ο Χιώτης ήθελε πάντα να έχει σπουδαία ορχήστρα. Ήταν και ο ίδιος φοβερός μουσικός. Εκεί που καθόμουν λοιπόν βλέπω και μπαίνει ένας άντρας με μια ρεπούμπλικα μπεζ, ένα παλτό καμηλό… ― Ωραίος; Ένας θεός ήταν, τι ωραίος… Πράσινα μάτια, με κύκλους γκρι. Ήταν σαν να τα έβαφε τα μάτια του. Τον ερωτεύτηκα μόλις τον είδα. Με ξανθό μουστάκι. Τρελάθηκα. Γνωριστήκαμε και άρχισα να λέω τα τραγούδια του.
Εκείνη την εποχή ο Μανώλης Χιώτης δεν ήταν παντρεμένος. Παντρεύτηκε αργότερα τη Ζωή Νάχη. Και έκαναν και δυο παιδιά. Υπέφερα πολύ επειδή ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Στη συνέχεια γίναμε φίλες, ήμασταν σαν οικογένεια όταν παντρεύτηκα το Χιώτη. Ήταν και ο Χιώτης ερωτευμένος μαζί μου, αλλά ήμουνα πολύ μικρή.
Για το γάμο της με τον Μανώλη Χιώτη είχε πει: “Εγώ δούλευα τότε στην Κομπαρσίτα. Συναντηθήκαμε μια μέρα και μου λέει: «θα σε πάω εγώ στη δουλειά σου». Ήρθε μαζί μου, τέλειωσε το πρόγραμμα και μου λέει «θα σε πάω εγώ στο σπίτι σου». Τους γονείς μου τους ήξερε. Ξημέρωσε λοιπόν και μου λέει «πάμε να πιούμε ένα γάλα στη “Γαλλία”», ένα γαλατάδικο στη Σταδίου και περιμέναμε να περάσει η ώρα να μη τους ξυπνήσουμε. Μπαίνουμε σπίτι και λέει στον πατέρα μου «Κυρ Αλέκο από σήμερα θα σε λέω πατέρα. Εγώ θα παντρευτώ τη Μαίρη». Αυτό ήτανε. Ξεκάθαρα πράγματα. Εγώ ήμουνα ακόμα ανήλικη. Να μην τα πολυλογώ πήραμε ειδική άδεια και παντρευτήκαμε. ― Φουλ ερωτευμένη; Πολύ. Αλλά δε μπορούσα να σκεφτώ ότι θα ήμασταν μαζί. Το θεωρούσα απίθανο. Μεγάλος έρωτας. Ο πρώτος μου έρωτας.
Μετά το Χιώτη βέβαια έκανα άλλους δυο γάμους”.
Ο χωρισμός της Μαίρης Λίντα για έναν καυγά και η επιστροφή των κοσμημάτων
Η Μαίρη Λίντα είχε πει: “Βρεθήκαμε στην Αμερική χωρίς φίλους, οι φίλοι μας ήταν ελάχιστοι, και όταν τσακωθήκαμε μια δυο φορές –γιατί πάντα τσακωνόμασταν, μια για το τραγούδι, μια με τις ζήλιες, μικροπράγματα δηλαδή ασήμαντα- , δεν είχαμε και πέντε φίλους γύρω – γύρω να μας πουν «άντε βρε παιδιά το βράδυ θα είσαστε αγκαλιά». Μόνη μου έκανα προσπάθειες όπως κι εκείνος. Μαλώσαμε και χωρίσαμε για κάτι ασήμαντο. ― Θα μου πείτε; Για ένα βραχιόλι. Μαλώσαμε μια μέρα και μου λέει «Τελείωσε, χωρίζουμε». Του λέω «να χωρίσουμε, κι εγώ θέλω να χωρίσουμε». «Ωραία» μου λέει, «φέρε μου τα μπιζού μου». Είχε κάποιους σταυρούς, μανικετόκουμπα τα κοσμήματά του. «Και φέρε μου», μου λέει, «και το βραχιόλι μου». Το βραχιόλι ήταν ένα βραχιόλι με μπριγιάν που μου είχε κάνει δώρο στη γιορτή μου”.
Έτρωγα ξύλο κάθε τρεις και λίγο από τον 2ο άνδρα μου
“Δεν άντεχα την πολύ κακή συμπεριφορά και το ξύλο. Έφυγα. Είχα τη δύναμη, όμως, γιατί είχα ένα ”χρυσό βραχιόλι” στο χέρι μου, τη δουλειά μου. Είπα: ”Δεν είναι ανάγκη. Γιατί να κάθομαι να δέχομαι αυτό τον εξευτελισμό; Δεν γίνεται να τρως ξύλο για το τίποτα. Δεν είμαστε ζώα. Με κακοποιούσε κάθε τρεις και λίγο. Έφυγα και μεγάλωσα το παιδί μου με αξιοπρέπεια» είχε πει η Μαίρη Λίντα.
Με τον δεύτερο άντρα, που έκανα και την κόρη μου, δε μπορώ να πω ότι ήμουνα ευτυχισμένη. Απλά έκανα ένα παιδί που το λατρεύω και τον ευχαριστώ γι’ αυτό. Αλλά είχε βαρύ χέρι και στα καλά καθούμενα. Μια φορά στο τελευταίο ξύλο το πήρα απόφαση και τελείωσε. Μου είχε τελειώσει και ερωτικά με αυτή τη συμπεριφορά. Μετά έκανα και τον τρίτο μου γάμο. Είχα την τύχη να έχω τρεις πολύ ωραίους άντρες. Με άσχημο δε θα πήγαινα ποτέ. Και έμεινα με αυτούς τους τρεις. Από τότε δεν ξανακοίταξα κανέναν είχε πει”.
Η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού, ζει τα τελευταία χρόνια στο Γηροκομείο Αθηνών, και αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα υγείας.
