Δημιουργώντας Εμείς το νόημα της Ζωής μας.
Ο άνθρωπος είναι αυτό που θέλει ο ίδιος να είναι έλεγε ο Γάλλος φιλόσοφος
Ζαν -Πωλ Σαρτρ.
Αναρωτιέμαι λοιπόν εάν εμείς οι άνθρωποι έχουμε στην πραγματικότητα τον έλεγχο της ζωής μας ή συμβιβαζόμαστε με όλους και με όλα, χάνοντας τα όνειρα μας, ξεχνώντας τις επιθυμίες μας ,πνίγοντας τα συναισθήματά μας καταπατώντας την αξιοπρέπειά μας και διανύουμε έτσι τον δρόμο της ζωής μας χωρίς να ξέρουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ζούμε μία επιβεβλημένη και πολλές φορές οδυνηρή πραγματικότητα παρασύροντάς μας σε μία τοξικότητα σχέσεων και καταστάσεων με αποτέλεσμα την ψυχολογική – συναισθηματική και σωματική μας φθορά. Το να συμβιβαζόμαστε με όλους και με όλα προκειμένου να έχουμε την αποδοχή της οικογένειάς μας των, φίλων, των συνεργατών μας, συμμορφούμενοι με τον έξωθεν επιβεβλημένο δήθεν καθωσπρεπισμό του κοινωνικού μας ενίοτε περίγυρου ώστε να μην μείνουμε ‘’μόνοι’’ αλλά πορευμένοι σε συγκεκριμένες νόρμες συγκρουόμενοι έτσι με τα πρέπει και τα θέλω μας ζούμε με τους φόβους που μας έχουν επιβάλει ξεκινώντας από τους ίδιους μας τους γονείς οι οποίοι τις περισσότερες φορές δεν έχουν ξεφύγει από το δικές τους σκιές, αγκυλώσεις και ζουν συμβιβασμένοι ,τρομαγμένοι και ανήμποροι μεταφέροντας έτσι την δυστυχία τους στις επόμενες γενιές.
Πορευόμαστε έτσι σε ένα ξόδεμα ψυχής, σε μία διαστρέβλωση των αληθινών αναγκών μας και στερούμε την ουσιαστικά αληθινή αγάπη στον εαυτό μας η οποία μόνο φως θα φέρει στην ψυχή μας γιατί φοβόμαστε την απώλεια του τόσο οικείου αλλά και τόσο τοξικού περιβάλλοντος μας.
Αναλαμβάνουμε λοιπόν την ευθύνη της ζωής μας που έχει να κάνει με τις πράξεις μας και την ευτυχία μας με μία υγιή μορφή αυτοεκτίμησης που προάγει την ψυχική και σωματική υγεία αναγνωρίζοντας τα συναισθήματα μας ,τις αξίες μας, τις ανάγκες μας χωρίς κριτική αλλά με αλήθειες αποδεχόμενοι τα αδύνατα αλλά και τα δυνατά σημεία του χαρακτήρα μας χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει έλλειψη υπευθυνότητας και λογοδοσίας τα οποία αποτελούν μέρος της ανθρώπινης ύπαρξής μας.
Θέτουμε τα όριά μας λέγοντας “όχι” σε απαιτήσεις, δραστηριότητες ή σχέσεις που μας εξαντλούν και μας φθείρουν καθώς δεν πορεύονται με τις πραγματικές ανάγκες μας κάνοντας έτσι μια πράξη αυτοσεβασμού, παλεύοντας παράλληλα με τα τυφλά σημεία μας και τις αδυναμίες. Περιβάλλουμε τον εαυτό μας με θετικούς και υποστηρικτικούς ανθρώπους ενισχύοντας έτσι την αυτοεκτίμησή μας και αποσυνδεόμαστε συναισθηματικά με όλους αυτούς που με οποιοδήποτε ρόλο δρουν χειριστικά με τοξικότητα και κυρίως από αυτούς που μπορεί να γίνουν ΄’θυσία΄’ για εμάς, γιατί όποιος θεωρεί πως θυσιάζεται για ‘’εμάς’’ σίγουρα κάποια στιγμή θα ζητήσει ανταλλάγματα με σκοπό την μόνιμη εξάρτησή μας από αυτούς.
Η αγάπη λοιπόν για τον εαυτό μας είναι ένα συνεχές ταξίδι που απαιτεί συνεχή πρακτική και προσπάθεια με την έννοια του συμβιβασμού να κατέχει μικρό χώρο στην ζωή μας καταλαβαίνοντας ότι το να ζούμε ασυμβίβαστα, κόντρα σε ’’νόμους και κανόνες‘’ που απλά τους επιβάλλουν οι άλλοι ως τα ζητούμενα της ‘’κοινωνίας’’, αποτελεί τις περισσότερες φορές σημάδι υγείας και δείχνοντας τελικά ότι εμείς οι Άνθρωποι είμαστε οι Επιλογές μας, οι οποίες μας οδηγούν ή στην ελευθερία ή στην φυλακή μας.
Μανουσάκη-Μαλλιώρη Μαρία
Εκπαιδευτικός-Κοινωνική Λειτουργός Συντονίστρια Καλλιπάτειρας Πάτρας
