Ένας από τους πιο εμβληματικούς αριστερούς μπακ της σύγχρονης εποχής, ο Βραζιλιάνος άσος άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στη Ρεάλ Μαδρίτης και στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, προσφέροντας θέαμα και αποδεικνύοντας ότι η θέση του ακραίου αμυντικού μπορεί να συνδυάζει ουσία και μαγεία. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο 36χρονος Βραζιλιάνος έπαιξε 721 αγώνες, σημείωσε 58 γκολ, έδωσε 117 ασίστ και κέρδισε 28 τρόπαια τόσο σε συλλογικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Γεννημένος στις 12 Μαΐου 1988 στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ο Μαρσέλο ξεκίνησε το ποδοσφαιρικό του ταξίδι από τις ακαδημίες της Φλουμινένσε. Το ταλέντο του ξεχώρισε γρήγορα και το 2006, σε ηλικία μόλις 18 ετών, έκανε το μεγάλο άλμα για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Οι συγκρίσεις με τον μεγάλο Ρομπέρτο Κάρλος ξεκίνησαν άμεσα, αλλά ο Μαρσέλο δεν έμεινε στη σκιά του συμπατριώτη του. Δημιούργησε το δικό του όνομα, εξελίσσοντας την τέχνη του επιθετικού μπακ και γράφοντας τη δική του ιστορία.
Από το Ρίο στη δόξα της Μαδρίτης
Ο Μαρσέλο προερχόταν από μια πολύ φτωχή οικογένεια, που ζούσε στη γειτονιά Κατέτε του Ρίο ντε Τζανέιρο. Όλη η παιδική του ηλικία και η ανατροφή του είναι αδιαμφισβήτητα συνδεδεμένες με τη σχέση του με τον παππού του, Πέδρο. Ο Πέδρο ήταν το πιο σημαντικό πρόσωπο στον κόσμο για τον Μαρσέλο. Όταν έχασε τη μάχη με τον καρκίνο το 2014, μόλις δύο ημέρες πριν τον ημιτελικό με τη Γερμανία στο Παγκόσμιο Κύπελλο FIFA 2014, ο Μαρσέλο καταρρακώθηκε.
Παρόλο που δεν ήταν ένας ξαφνικός θάνατος, δεν ήταν δυνατό να προετοιμαστεί για μια τέτοια κατάσταση. Ο προπονητής της Εθνικής Βραζιλίας, Σκολάρι, είπε στον Μαρσέλο ότι έχει την επόμενη μέρα ρεπό, για να μπορέσει να ταξιδέψει στην κηδεία. Ο Μαρσέλο αρνήθηκε αυτή την προσφορά, γιατί ήξερε ότι αν πήγαινε εκεί, δεν θα μπορούσε, και δεν θα γύριζε πίσω στην εθνική ομάδα: «Ήξερα τον παππού μου καλύτερα από τον καθένα και δεν πήγα εκεί, γιατί δεν θα το ήθελε να πάω».
Ο Μαρσέλο, ο οποίος ως μικρό παιδί αποκαλούνταν Μαρσελίνιο, αγαπούσε να παίζει με την μπάλα από τότε που γεννήθηκε. Άρχισε να παίζει φούτσαλ, μια μορφή ποδοσφαίρου σάλας, μόλις στην ηλικία των τεσσάρων ετών. Όταν έγινε οκτώ, άρχισε επίσης να παίζει ποδόσφαιρο στην άμμο στις παραλίες της Μποταφόγκο, όπου του άρεσε να παίζει ως τερματοφύλακας, γιατί μπορούσε να βουτάει συνέχεια και δεν πονούσε καθόλου.
Η μητέρα του δεν ήταν πολύ χαρούμενη που ο μικρός Μαρσέλο έπαιζε συνεχώς με την μπάλα και κατέστρεφε πράγματα. Σε κάποιο σημείο, η υπομονή της εξαντλήθηκε και άρχισε να τρυπάει τις μπάλες. Ωστόσο, ο παππούς του Μαρσέλο ήταν πάντα εκεί για να του δώσει μια άλλη για να παίξει.
Από τότε που έγινε 10 ετών, ουσιαστικά μετακόμισε με τους παππούδες του, οι οποίοι τον πρόσεχαν, γιατί οι γονείς του δούλευαν πολύ αργά. Η γιαγιά του, όπως και η μητέρα του, προσπάθησε να εμποδίσει τον Μαρσέλο να καταστρέψει πράγματα στο διαμέρισμα, αλλά ο παππούς του, πάντα παρέμβαινε και υποστήριζε τον Μαρσέλο.
Φύλακας άγγελος
Ο παππούς του ήταν ο φύλακας άγγελός του Μαρσέλο και το καθοριστικό πρόσωπο στην παιδική του ηλικία. Ήταν επίσης ποδοσφαιριστής, οπότε μπορούσε να καταλάβει καλύτερα τον Μαρσέλο. Έγινε ο σύμβουλός του, η μεγαλύτερη υποστήριξή του, ο δάσκαλός του, ο έμπιστός του και ήταν μια πατρική φιγούρα για αυτόν. Μιλούσαν συνέχεια και ο Μαρσέλο ήταν εντελώς ανοιχτός μαζί του. Σε αντάλλαγμα, ο παππούς του είχε μια ακλόνητη πίστη στον Μαρσέλο και στήριζε την πίστη του με συγκεκριμένες πράξεις.
«Ήταν ο μόνος που με καταλάβαινε και με πίστευε.»
Ο παππούς του ήταν οδηγός, αλλά αποφάσισε να εγκαταλείψει τη δουλειά του, γιατί πήγαινε τον Μαρσέλο στην προπόνηση και πίσω. Είχε ένα αυτοκίνητο, αλλά δεν είχαν χρήματα για βενζίνη και δεν είχαν χρήματα για εισιτήρια λεωφορείου. Έτσι, αποφάσισε να πουλήσει το αυτοκίνητο, να κρατήσει τα χρήματα στην άκρη και να τα χρησιμοποιήσει για εισιτήρια λεωφορείου.
Ήταν μια εξαιρετική χειρονομία πίστης στον 10χρονο εγγονό του. Δεν μπορούσε να γνωρίζει ότι ο Μαρσέλο θα γινόταν πράγματι ποδοσφαιριστής, αλλά τον πίστευε και έκανε ό,τι μπορούσε για να πραγματοποιήσει αυτό το όνειρο.
Ο παππούς του δεν σταμάτησε εκεί. Ξανά και ξανά, συνέχισε να δείχνει πίστη στον νεαρό Μαρσέλο σε απίστευτο βαθμό.
«Όταν βλέπω τον Λούκα (Μόντριτς), μου θυμίζει τον παππού μου.»
Όταν ο Μαρσέλο έπρεπε να πάει στο προπονητικό γήπεδο ή στους αγώνες στο Ξερέμ, τα οποία απείχαν περίπου 50 χιλιόμετρα, ο παππούς του πήγε και αγόρασε ένα μικρό παλιό πορτοκαλί αυτοκίνητο, το οποίο άλλαζε ραδιοφωνικούς σταθμούς όταν έστριβε το τιμόνι. Το αυτοκίνητο αγοράστηκε με χρήματα που κέρδισε σε μια λοταρία.
Ωστόσο, η απόκτηση ενός αυτοκινήτου έλυσε μόνο τα μισά τους προβλήματα. Χρειάζονταν ακόμα χρήματα για βενζίνη και συντήρηση. Δεδομένου ότι ο Μαρσέλο προερχόταν από μια φτωχή οικογένεια, χρειάστηκε όλη η ευρύτερη οικογένεια για να πληρώσει τα ταξίδια.
Πρώτες μέρες στη Φλουμινένσε
Ο Μαρσέλο ξεκίνησε στον σύλλογο φούτσαλ Ελένικο. Ήταν ένας τοπικός σύλλογος που δημιουργήθηκε από τον θείο του και άλλους. Ήθελαν να δώσουν στα νέα παιδιά έναν σκοπό και χαρά στη ζωή και προσπάθησαν να τα κρατήσουν μακριά από τη διακίνηση ναρκωτικών. Δεν άργησε να τραβήξει την προσοχή των μεγάλων συλλόγων φούτσαλ του Ρίο.
Ο πρώτος ήταν η διάσημη Φλουμινένσε, και σύντομα ο Μαρσέλο, ο οποίος ήταν οκτώ ετών εκείνη την εποχή, βρισκόταν καθ’ οδόν για δοκιμαστικά. Ωστόσο, τον απέρριψαν, γιατί σύμφωνα με αυτούς υπήρχαν καλύτεροι παίκτες από αυτόν. Ο επόμενος μεγάλος σύλλογος που χτύπησε την πόρτα ήταν η Βάσκο ντε Γκάμα. Αυτή τη φορά, όλα πήγαν καλά και υπέγραψε αλλά μετά από ένα χρόνο τον άφησαν να φύγει. Γιατί; Για άλλη μια φορά, του είπαν ότι υπάρχουν καλύτεροι παίκτες από αυτόν.
Έτσι, ο Μαρσέλο επέστρεψε για άλλη μια φορά στον Ελένικο και περίμενε. Σύντομα, η Φλουμινένσε τον κάλεσε ξανά και αυτή τη φορά τον δέχτηκαν. Στη Φλουμινένσε, γνώρισε τον Καΐο Άλβες, ο οποίος έγινε ο αγαπημένος του φίλος, αλλά και η μελλοντική του γυναίκα – η Κλαρίσε Άλβες, αδελφή του Καΐο. Όταν ο Μαρσέλο γνώρισε την Κλαρίσε, ήταν αποφασισμένος να την κερδίσει, και για να την εντυπωσιάσει έβαψε τα μαλλιά του ξανθά πριν από έναν αγώνα. Ωστόσο, ξαφνικά εμφανίστηκε ο πατέρας του στον αγώνα. Εξοργίστηκε όταν είδε τον Μαρσέλο και του έκανε νόημα ότι θα τον σκοτώσει.
Ο Μαρσέλο συνέχισε να παίζει φούτσαλ μέχρι την ηλικία των 15 ετών. Έκανε μεγάλη εντύπωση στους ιθύνοντες της Φλουμινένσε και αποφάσισαν να τον προωθήσουν στην πρώτη ομάδα της Φλουμινένσε. Χωρίστηκε από τους φίλους του γιατί περνούσε όλο τον χρόνο του προπονούμενος στη Φλουμινένσε, ενώ οι φίλοι του ήταν αλλού. Δεν βοήθησε το γεγονός ότι ο προπονητής του δεν τον χρησιμοποιούσε πολύ και ο Μαρσέλο άρχισε να απογοητεύεται σε σημείο που να πεί «αρκετά». Είπε στον παππού του ότι θέλει να εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο και να φύγει από τη Φλουμινένσε.
Ήταν ένα μεγάλο σοκ για τον παππού του, ωστόσο, τον κατάλαβε και του είπε να του δώσει μια ακόμη ευκαιρία. Συμφώνησαν ότι αν ο Μαρσέλο ξεκινήσει τον επόμενο αγώνα, θα μείνει στη Φλουμινένσε. Ξεκίνησε τον επόμενο αγώνα, οπότε ο Μαρσέλο συνέχισε.
Είναι απίστευτο που όλη η φανταστική καριέρα του Μαρσέλο εξαρτιόταν από αυτόν τον έναν αγώνα και το κομμάτι χαρτί με την αρχική ενδεκάδα.
Η μετάβαση από το φούτσαλ στο ποδόσφαιρο δεν είναι ποτέ εύκολη. Υπήρχαν πολλά πράγματα που έπρεπε να προσαρμόσει, όπως το να παίζει με παπούτσια με τάπες. Ήταν συνηθισμένος να κοντρολάρει την μπάλα με τις σόλες και χάρη στις λεπτές σόλες είχε καλύτερο έλεγχο της μπάλας. Ωστόσο, όταν προσπάθησε να κάνει την ίδια κίνηση με τις τάπες, δεν μπορούσε να σταματήσει την μπάλα. Του πήρε λίγο χρόνο, αλλά τελικά, έμαθε και ωφελήθηκε από το παρελθόν του στο φούτσαλ.
Η «αρπαγή» απο την Ρεάλ Μαδρίτης
Το ταλέντο του Μαρσέλο ήταν τόσο εμφανές που μετά από ενάμιση χρόνο και παίζοντας 31 παιχνίδια στη Φλουμινένσε, οι μεγάλοι ευρωπαϊκοί σύλλογοι άρχισαν να τον ζητούν – με πρώτο την Σεβίλλη. Οι Ανδαλουσιανοί συμφώνησαν γρήγορα με τη Φλουμινένσε και υπέγραψαν συμφωνία. Ήταν πρακτικά μια τελειωμένη υπόθεση.
Αλλά τότε ο Μαρσέλο άκουσε από κάποιον ότι η Ρεάλ Μαδρίτης ενδιαφέρεται για αυτόν. Ρώτησε το διοικητικό συμβούλιο της Φλουμινένσε αν είναι αλήθεια, και το επιβεβαίωσαν. Μόλις ο Μαρσέλο το άκουσε αυτό, ήξερε ότι υπάρχει μόνο ένα μέρος, όπου μπορεί και θέλει να πάει – η Ρεάλ Μαδρίτης.
Τα πράγματα πήραν μια απότομη τροπή και ξαφνικά βρέθηκε στη Μαδρίτη να υπογράφει συμβόλαιο, ενώ νόμιζε ότι απλώς θα συναντούσε κάποιους ανθρώπους από το διοικητικό συμβούλιο της Ρεάλ Μαδρίτης. Κατά τη διάρκεια της παρουσίασής του, έμεινε έκπληκτος που 55 άνθρωποι εμφανίστηκαν για να τον δουν να πατάει το γήπεδο. Δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με τις σημερινές παρουσιάσεις, αλλά για αυτόν ήταν απίστευτο.
Υποτίθεται ότι θα έπαιζε στην Καστίγια για το υπόλοιπο της σεζόν, αλλά ο Φάμπιο Καπέλο ήθελε να προπονείται με την πρώτη ομάδα. Η Ρεάλ Μαδρίτης ήθελε να τον δώσει δανεικό για να αποκτήσει περισσότερη εμπειρία στη La Liga και να αναπτυχθεί περαιτέρω. Ο Μαρσέλο δεν ήθελε να ακούσει τίποτα γι ‘αυτό. Δεν τον ένοιαζε να μην παίζει, αλλά ήθελε να μείνει και να παλέψει. Ήταν μια δύσκολη επιλογή για αυτόν, γιατί η ομάδα δεν τον χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή και αυτός έπρεπε να αναπτυχθεί, αλλά τελικά, όλα πήγαν καλά για αυτόν.
Παράδοση της σκυτάλης
Ο Ρομπέρτο Κάρλος ήταν το παιδικό ίνδαλμα του Μαρσέλο. Όταν ο Μαρσέλο έπαιζε στις παραλίες της Μποταφόγκο, σε αντίθεση με τους άλλους, προσποιούνταν τον Ρομπέρτο Κάρλος και όχι τον Ρονάλντο, τον Πελέ ή τον Γκαρίντσα.
Όταν ο Μαρσέλο συνάντησε για πρώτη φορά τον Ρομπέρτο Κάρλος, έμεινε άφωνος και δεν μπορούσε να πει ούτε μια λέξη. Απλώς τον κοιτούσε με μάτια γουρλωμένα. Παρόλο που δεν φαίνεται έτσι τώρα, ο Μαρσέλο ήταν πολύ ντροπαλός άνθρωπος εκείνη την εποχή.
«Ήταν ένα παιδί με τα ίδια όνειρα που είχα κι εγώ, αλλά χρειαζόταν βοήθεια», είπε αργότερα ο Ρομπέρτο Κάρλος που ήταν ο συμπαραστάτης του στις πρώτες του μέρες στη Μαδρίτη. Έγινε σαν οικογένεια για αυτόν και την Κλαρίσε. Όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά, ο Ρομπέρτο Κάρλος τους έδωσε τον αριθμό του και είπε ότι αν χρειαστούν κάτι, να τον καλέσουν αμέσως.
Ένα άλλο πράγμα με το οποίο δυσκολεύτηκε ήταν η τακτική. Δεν ήξερε σχεδόν τίποτα γι ‘αυτήν και, για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, ο Φάμπιο Καπέλο ήταν ο προπονητής του. Ο Καπέλο δεν ήταν αμυντικός προπονητής, αλλά επέμενε ότι η ομάδα του πρέπει να αμύνεται πολύ καλά.
Οι Βραζιλιάνοι αμυντικοί είναι ιδιαίτεροι. Έχουν αυτή την ιδιαίτερη αίσθηση για την επίθεση και ο Ρομπέρτο Κάρλος, το αρχέτυπο ενός επιθετικού αμυντικού, ήξερε ένα ή δύο πράγματα για το πώς να προσαρμοστεί στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Συμβούλεψε τον Μαρσέλο για το τι να κάνει και πώς να προσεγγίσει διαφορετικές καταστάσεις. Σιγά-σιγά, ο Μαρσέλο έμαθε.
Η προθυμία του Ρομπέρτο Κάρλος να βοηθήσει τον Μαρσέλο όσο μπορούσε είναι μια απόδειξη του χαρακτήρα του. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να βλέπεις ένα νέο ταλαντούχο παιδί να έρχεται για να είναι ο διάδοχός σου και να πάρει τη θέση σου. Κάποιοι παίκτες θα μπορούσαν να είναι πικραμένοι γι ‘αυτό, κάποιοι θα μπορούσαν να τον αγνοήσουν και να ελπίζουν ότι θα κρατήσουν τη θέση όσο το δυνατόν περισσότερο, αλλά ο Ρομπέρτο Κάρλος δεν έκανε τίποτα από αυτά. Έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να τον βοηθήσει να πετύχει.
Ντεμπούτο και πρώτα χρόνια στη Ρεάλ Μαδρίτης
Ο Μαρσέλο έκανε το ντεμπούτο του ως αλλαγή στην ήττα με 2–0 από τη Ντεπορτίβο Λα Κορούνια στις 7 Ιανουαρίου 2007. Στις 14 Απριλίου 2007, ο τότε προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης, Φάμπιο Καπέλο, του έδωσε την πρώτη του συμμετοχή ως βασικός σε αγώνα απέναντι στη Σανταντέρ, σε ένα ματς που η Ρεάλ ηττήθηκε με 2–1.
Την επόμενη σεζόν (2007–08), υπό τις οδηγίες του Μπερντ Σούστερ, ο Μαρσέλο καθιερώθηκε ως βασικός στην ομάδα. Η ταχύτητα, η επιθετική του διάθεση και η ικανότητά του να κινείται σε όλο το μήκος του γηπέδου τον καθιέρωσαν ως σημαντικό παίκτη για τη Ρεάλ.
Το 2009, μετά από μια σειρά κακών εμφανίσεων, ο Μαρσέλο βρέθηκε στον πάγκο από τον νέο προπονητή Χουάντε Ράμος, ο οποίος προτιμούσε τον Γκαμπριέλ Εϊνζε στη θέση του. Ωστόσο, ο Ράμος τον χρησιμοποίησε και ως εξτρέμ, ρόλο στον οποίο προσαρμόστηκε καλά. Σημείωσε το πρώτο του γκολ με τη Ρεάλ Μαδρίτης στη νίκη με 4–0 επί της Σπόρτινγκ Χιχόν, ενώ σκόραρε και στη νίκη επί της Αλμερία.
Άνοδος και καταξίωση
Υπό τον νέο προπονητή, Μανουέλ Πελεγκρίνι, ο Μαρσέλο αγωνίστηκε σταθερά ως βασικός, κυρίως σε πιο επιθετικούς ρόλους. Τη σεζόν 2009–10 αναδείχθηκε πρώτος σε ασίστ στη La Liga, αποδεικνύοντας τη δημιουργική του ικανότητα. Ως ανταμοιβή, η Ρεάλ Μαδρίτης του ανανέωσε το συμβόλαιο μέχρι το 2015.
Με την έλευση του Ζοζέ Μουρίνιο τη σεζόν 2010–11, ο Μαρσέλο επανήλθε στη φυσική του θέση ως αριστερός μπακ. Υπό τον Πορτογάλο τεχνικό, απέδειξε ότι μπορούσε να συνδυάζει εξαιρετικά την άμυνα με την επίθεση. Σημαντική στιγμή της σεζόν ήταν το γκολ του εναντίον της Λυών στο Champions League, που βοήθησε τη Ρεάλ να προκριθεί στα προημιτελικά για πρώτη φορά από το 2004. Οι εμφανίσεις του τον οδήγησαν στη λίστα των κορυφαίων παικτών της UEFA για εκείνη τη σεζόν, ενώ ο Ντιέγκο Μαραντόνα τον χαρακτήρισε ως τον τρίτο καλύτερο παίκτη της La Liga μετά τους Κριστιάνο Ρονάλντο και Λιονέλ Μέσι.
Καθιέρωση και πρώτες μεγάλες επιτυχίες
Το 2011, ο Μαρσέλο αποβλήθηκε στον τελικό του Σούπερ Καπ απέναντι στη Μπαρτσελόνα. Ωστόσο, στη συνέχεια της σεζόν, συνέχισε να εντυπωσιάζει, με τον Ρομπέρτο Κάρλος να τον αποκαλεί “καλύτερο από εμένα τεχνικά” και “διάδοχό μου”.
Το 2012, κατέκτησε το πρωτάθλημα Ισπανίας, συμβάλλοντας καθοριστικά στην πορεία της Ρεάλ. Την επόμενη σεζόν, ξεκίνησε τη σεζόν σκοράροντας εναντίον της Μάντσεστερ Σίτι στο Champions League, ενώ τον Φεβρουάριο του 2013 φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού για πρώτη φορά.
Τσάμπιονς Λιγκ
Ο Μαρσέλο περίμενε οκτώ χρόνια για την ευκαιρία του να παίξει στον τελικό του UEFA Champions League, αλλά όταν η Ρεάλ Μαδρίτης έφτασε στον τελικό το 2014, βρέθηκε στον πάγκο. Παρόλο που έπαιξε τέσσερα συνεχόμενα παιχνίδια πριν από τον τελικό, ο Κάρλο Αντσελότι εμπιστεύτηκε τον Φάμπιο Κοεντράο, ο οποίος είχε εμφανιστεί υπέροχα εναντίον της Μπάγερν Μονάχου στους ημιτελικούς.
Είναι δύσκολο για κάθε παίκτη να μείνει εκτός τελικού, ειδικά αυτού του μεγέθους, αλλά σεβάστηκε την απόφαση του Κάρλο. Ο Κάρλο προσπάθησε να τον καθησυχάσει και του είπε ότι θα είναι σημαντικός. Τελικά, μπήκε ως αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο και έγινε ένας από τους βασικούς παράγοντες, που βοήθησαν να ξεκλειδώσει η άμυνα της Ατλέτικο.
«Στο τέλος, μπήκα και βοήθησα την ομάδα και κερδίσαμε τη La Décima και ένιωσα πολύ σημαντικός.»
Μετά τη νίκη της πολυπόθητης Décima, δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Οκτώ χρόνια μετά την ένταξή του στη Μαδρίτη, εξελίχθηκε σε έναν θεαματικό αριστερό μπακ και άνθρωπο. Έγινε ηγέτης όπως το είδωλό του, ο Ρομπέρτο Κάρλος.
Αναγνώριση και ηγεσία
Από τη La Décima, ο κόσμος πρόσεξε τον Μαρσέλο. Υπό τον Κάρλο Αντσελότι, οι αμυντικοί είχαν ακόμη μεγαλύτερη σημασία στο επιθετικό τρίτο και ο Μαρσέλο ξεχώρισε. Οι εμφανίσεις του γοήτευσαν τον κόσμο και τους Μαδριλένους. Η συνεισφορά του στην ομάδα αυξήθηκε και έγινε ένας από τους σημαντικότερους παίκτες στη σύνθεση.
Σύντομα, έγινε ο πρώτος υποψήφιος στις καθημερινές συζητήσεις για το ποιος είναι ο καλύτερος αριστερός μπακ στον κόσμο. Αλλά αντιμετώπισε μεγάλο ανταγωνισμό εκείνη την εποχή, συγκεκριμένα τον Ντέιβιντ Αλάμπα. Ωστόσο, σύντομα, όλες οι αμφιβολίες ξεκαθαρίστηκαν και έγινε ο αδιαμφισβήτητος καλύτερος αριστερός μπακ στον κόσμο.
Όταν ρωτήθηκε, ποια ήταν η καλύτερη στιγμή που έζησε στη Μαδρίτη, έδωσε μια κάπως εκπληκτική, αλλά και πολύ κατανοητή απάντηση.
«Η καλύτερη στιγμή για μένα ήταν όταν ένιωσα ότι οι οπαδοί, οι άνθρωποι εδώ, ο πρόεδρος και οι συμπαίκτες μου με θεωρούσαν έναν από τους αρχηγούς της ομάδας. Έχω παλέψει και έχω περάσει πολλά, έχω κάνει πολλές θυσίες, αλλά δεν μπορείς να βάλεις τιμή στο να είσαι ένας από τους αρχηγούς στη Ρεάλ Μαδρίτης και να ακούς τους ανθρώπους να σε αποκαλούν ‘Capi’.»
«Είχα περισσότερη δύναμη από τον Μαρσέλο, αλλά αυτός είναι πιο επιδέξιος και πιο έξυπνος. Όταν παίρνει την μπάλα, έχει απόλυτο έλεγχο πάνω της. Έχει περισσότερη ποιότητα από ό, τι είχα. Ο Μαρσέλο είναι ήδη στα βιβλία της ιστορίας της Ρεάλ Μαδρίτης, του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου και του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Θα υπάρξουν πολλοί σπουδαίοι αριστεροί μπακ, αλλά θα είναι δύσκολο γι ‘αυτούς να φτάσουν στο επίπεδο του Μαρσέλο. Ο Μαρσέλο είναι μοναδικός» είπε ο Ρομπέρτο Κάρλος.
Το 2015, ανανέωσε το συμβόλαιό του έως το 2020 και συνέχισε να αποτελεί βασικό στέλεχος της ομάδας. Το 2016, συνέβαλε στην κατάκτηση του Champions League απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης για δεύτερη φορά, ενώ το 2017 η Ρεάλ Μαδρίτης κατέκτησε το πρωτάθλημα και το Champions League, με τον Μαρσέλο να αποτελεί κλειδί στην πορεία της ομάδας.
Το 2018, κατέκτησε το τρίτο διαδοχικό Champions League με τη Ρεάλ Μαδρίτης, νικώντας τη Λίβερπουλ στον τελικό.
Τελευταίες σεζόν, αρχηγία και αποχώρηση
Μετά το 2018, η παρουσία του στην αρχική ενδεκάδα άρχισε να μειώνεται λόγω τραυματισμών και της ανόδου του Φερλάν Μεντί. Το 2021, μετά την αποχώρηση του Σέρχιο Ράμος, ο Μαρσέλο έγινε αρχηγός της Ρεάλ Μαδρίτης, ο πρώτος ξένος αρχηγός από το 1904.
Στις 30 Απριλίου 2022, μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, έγινε ο παίκτης με τα περισσότερα τρόπαια στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης, ξεπερνώντας τον Πάκο Χέντο, με 24 τίτλους.
Στις 28 Μαΐου 2022, σήκωσε το πέμπτο Champions League της καριέρας του, αν και δεν αγωνίστηκε στον τελικό. Μετά τον αγώνα, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τη Ρεάλ Μαδρίτης, ολοκληρώνοντας μια θρυλική 15ετή πορεία στον σύλλογο.
Η «χρυσή» εποχή στη Ρεάλ Μαδρίτης
Σε 16 χρόνια παρουσίας στη Ρεάλ, ο Μαρσέλο έγινε θρύλος. Κατέκτησε 25 τίτλους, μεταξύ των οποίων 6 πρωταθλήματα Ισπανίας, 5 Champions League, 4 Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων, 3 Ευρωπαϊκά Super Cup.
Με την «βασίλισσα», ο Μαρσέλο έγραψε ιστορία, καταγράφοντας 546 εμφανίσεις και σκοράροντας 38 γκολ. Το πιο αξιομνημόνευτο από αυτά ήρθε στον τελικό του Champions League το 2014 απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης, όπου “σφράγισε” τη νίκη στην παράταση.
Δεν ήταν απλά ένας αριστερός μπακ, αλλά ένας δημιουργός από τα άκρα. Με την τεχνική του κατάρτιση, την εξαιρετική του ντρίμπλα και τη μοναδική του ικανότητα να μοιράζει ασίστ, ο Μαρσέλο έκανε το αδύνατο να φαίνεται εύκολο. Η ικανότητά του με την μπάλα, η εκρηκτική ταχύτητα, η ευελιξία και οι ντρίμπλες του, του επέτρεπαν να νικάει αντιπάλους σε καταστάσεις ένας εναντίον ενός με εντυπωσιακές προσποιήσεις. Αποτελούσε διαρκή απειλή στις αντεπιθέσεις, καθώς μπορούσε είτε να διασπάσει την αντίπαλη άμυνα με κούρσες είτε να βρεθεί σε θέσεις όπου μπορούσε να απειλήσει. Επιπλέον, η ικανότητά του στις σέντρες, η ακρίβεια στις πάσες και η εξαιρετική του ικανότητα να διαβάζει το παιχνίδι τον κατέστησαν έναν δευτερεύοντα δημιουργό παιχνιδιού, καθώς μπορούσε να φτιάχνει ευκαιρίες για τους συμπαίκτες του.
Η Εθνική Βραζιλίας και το απωθημένο του Μουντιάλ
Ο Μαρσέλο αγωνίστηκε 58 φορές με τη «σελεσάο», συμμετέχοντας σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα (2014, 2018) και κατακτώντας το Κύπελλο Συνομοσπονδιών το 2013. Ήταν βασικός στη διοργάνωση του 2014, όμως δεν κατάφερε να οδηγήσει τη Βραζιλία στην κορυφή, με τον ιστορικό διασυρμό από τη Γερμανία (1-7) να αποτελεί το πιο πικρό κεφάλαιο της καριέρας του με το εθνόσημο.
Η τελευταία σελίδα: Ολυμπιακός και επιστροφή στη Φλουμινένσε
Μετά την αποχώρησή του από τη Ρεάλ, ο Μαρσέλο έκανε μια σύντομη στάση στον Ολυμπιακό το 2022, όπου έπαιξε ελάχιστα. Παρά τις μεγάλες προσδοκίες, οι τραυματισμοί και η έλλειψη ρυθμού τον οδήγησαν σε πρόωρη αποχώρηση. O Βραζιλιάνος υπέγραψε στις 3 Σεπτεμβρίου 2022 και από τα λίγα που έχουν να θυμούνται οι φίλοι του Ολυμπιακού είναι τα τρία γκολ σε δύο αγώνες εναντίον του Ατρόμητου. Στις 18 Φεβρουαρίου 2023, ο Μαρσέλο έλυσε το συμβόλαιό του με τον Ολυμπιακό, αποχωρώντας από τον σύλλογο μετά από πέντε μήνες. Στη συνέχεια, επέστρεψε στη Φλουμινένσε, την ομάδα όπου ξεκίνησε, κλείνοντας ιδανικά έναν σπουδαίο κύκλο.
Επιχειρηματικές δραστηριότητες στο ποδόσφαιρο
Το 2017, ο Μαρσέλο ξεκίνησε να επενδύει σε ποδοσφαιρικές ομάδες μέσω της εταιρείας του DOZE (“Δώδεκα”). Η εταιρεία έγινε ο κύριος μέτοχος του συλλόγου Azuriz, που αγωνίζεται στο Campeonato Paranaense και εδρεύει στο Μαρμελέιρο της Βραζιλίας. Το 2021, η DOZE επένδυσε και στην πορτογαλική ομάδα Μάφρα.
Προσωπική ζωή
Το 2008, ο Μαρσέλο παντρεύτηκε την παιδική του φίλη, Κλαρίς Άλβες. Στις 24 Σεπτεμβρίου 2009, γεννήθηκε ο πρώτος τους γιος, Ένζο Άλβες Βιέιρα, ενώ ο δεύτερος γιος τους, Λίαμ, γεννήθηκε την 1η Σεπτεμβρίου 2015.
Ο Μαρσέλο έχει πολλά τατουάζ, συμπεριλαμβανομένου του αριθμού της φανέλας του και της ημερομηνίας γέννησής του (12), τα οποία έχει χαραγμένα στο αριστερό του χέρι.
Στις 26 Ιουλίου 2011, ο Μαρσέλο απέκτησε την ισπανική υπηκοότητα, γεγονός που του επέτρεψε να καταχωρηθεί ως κοινοτικός παίκτης και όχι ως μη Ευρωπαίος, κάτι που τον απάλλαξε από τους περιορισμούς της La Liga.
Μια κληρονομιά που μένει ζωντανή
Ο Μαρσέλο δεν ήταν μόνο ποδοσφαιριστής, ήταν ένας καλλιτέχνης των γηπέδων. Ήταν ένας από τους τελευταίους “φαντεζί” παίκτες που έκαναν το ποδόσφαιρο πιο όμορφο. Η αποχώρησή του σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, αλλά το αποτύπωμά του θα μείνει για πάντα χαραγμένο στο άθλημα.
