«Η Τζωρτζίνα ήταν εδώ σ’ εμάς λίγο πριν πεθάνει όταν πια δεν μπορούσε να συνεννοηθεί. Δεν επικοινωνούσε, δεν μιλούσε. Μόνο τα χέρια της κούναγε και γέλαγε. Όταν το παιδί μας έβλεπε, έδειχνε ευτυχισμένο, γελούσε. Όταν βρισκόταν με πρόσωπο από τον οικογενειακό του χώρο άλλαζε… Έδειχνε φοβισμένο. Βλέπαμε ότι από την οικογένεια το ίδιο πρόσωπο δεν ακολουθούσε τις οδηγίες που δίναμε σε πολλά πράγματα. Δεν μπορούσαμε να συνεργαστούμε. Μας κατηγόρησε ότι εμείς χτυπούσαμε την Τζωρτζίνα και την είχαμε μελανιάσει. Είδαμε όντως μελανιές στο χέρι του παιδιού. Και τα σημάδια ήταν έντονα… Βέβαια γίνανε αλλιώς, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Όταν βλέπεις το παιδί να πνίγεται από φλέματα και εκείνη την ώρα να φοβάται κιόλας, νομίζω τρέχεις να το βοηθήσεις. Αυτό ξέρω. Όταν απλά το κοιτάζεις να κοκκινίζει με απάθεια και τρέχεις μόνο όταν εμφανιστούν οι νοσηλεύτριες, είναι άλλο πράγμα… Έφτασε το ίδιο πρόσωπο να με ρωτάει αν έχω μιλήσει στην κυρία Νικολούλη. Αν με πήρε τηλέφωνο να με ρωτήσει για την Τζωρτζίνα.»
