Μαζί στα εύκολα, μαζί στα δύσκολα…

Της Σοφίας Καυκοπούλου

Την προηγούμενη φορά, μιλήσαμε για το κατά πόσο έχουμε μάθει να μοιραζόμαστε σε μία σχέση και να θεωρούμε δικά μας από κοινού, τα υλικά αγαθά που έχουμε. Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα άλλο ζήτημα, παρεμφερές, που έχει να κάνει με το κατά πόσο έχουμε μάθει να μοιραζόμαστε τις δυσκολίες. Όταν ανοιγόμαστε και μιλάμε για τα συναισθήματα, τους φόβους, τα όνειρα και όλα όσα μας απασχολούν.
Και ναι μεν τα καλά τα μοιραζόμαστε κάπως πιο εύκολα, γιατί η χαρά δεν κρύβεται, όμως τη λύπη πολλές φορές την καταπνίγουμε για να μην “φορτώσουμε” τον άλλο με αρνητισμό. Είναι ωφέλιμο ωστόσο να κρύβουμε τις σκέψεις και τα προβλήματα αντί να τα μοιραζόμαστε; Το ζευγάρι είναι μια μικρή ομάδα που χρειάζεται αλληλεγγύη και αλληλοστήριξη. Βέβαια, πρέπει και ο άλλος να μπαίνει στη διαδικασία να ακούει και να ενδιαφέρεται να βοηθήσει. Να μη μένει αμέτοχος ή να αφήνει τον άλλο μόνο στα δύσκολα. Με λίγα λόγια ενδιαφερόμαστε για τον άλλον όταν δεν είναι καλά ή ενδιαφερόμαστε μόνο για τα καλά και τον αφήνουμε στις δυσκολίες μόνο του, με το πρόσχημα της ελευθερίας που έχει να αποφασίζει; Είμαστε έτοιμοι να επωμιστούμε τα βάρη της σχέσης; Το σίγουρο είναι ότι μία σχέση, για να λειτουργήσει σωστά, είμαστε μαζί και στα καλά και στα άσχημα, αλλιώς είτε είναι σε νηπιακό επίπεδο, είτε δεν έχει βάση, πράγμα που όταν γίνει εμφανές, το ναυάγιο πλησιάζει.