Το τελευταίο χρονικό διάστημα καταγράφτηκε μια ακόμα παρόξυνση στις σχέσεις ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Ο λόγος είναι ότι ο πρόεδρος του κόμματος Νίκος Ανδρουλάκης απέρριψε την πρόταση, που διατύπωσε ο Σωκράτης Φάμελλος, για εκλογική σύμπραξη μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ.
Ακολούθησε η απρέπεια του Ν. Παππά σε βάρος του προέδρου μας, το ΠΑΣΟΚ απάντησε κατάλληλα, όμως όλη αυτή η σύγκρουση είναι μια καλή ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα.
Οι εκλογικές συμπράξεις εάν και όποτε αυτές επιτυγχάνονται είναι η κατάληξη μιας ολόκληρης πορείας σύγκλισης που εν προκειμένω δεν έχει καν δρομολογηθεί αλλά και ούτε έχει ζητηθεί από καμιά πλευρά.
Το να συζητάμε, δήθεν, για εκλογικές συνεργασίες χωρίς να έχουν προηγηθεί προγραμματικές συμφωνίες δεν είναι παρά ένας επιπόλαιος τακτικισμός που δεν μπορεί να έχει καμιά μακροπρόθεσμη προοπτική.
Δεν συνηθίζω να ασχολούμαι με άλλα κόμματα αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση θα κάνω μια εξαίρεση.
Από το ΣΥΡΙΖΑ έχουν προκύψει το ΜέΡΑ 25 του κ. Βαρουφάκη, η Πλεύση Ελευθερίας της κυρίας Κωνσταντοπούλου, το Κίνημα Δημοκρατίας του κ. Κασσελάκη και η Νέα Αριστερά του κ. Χαρίτση, ενώ δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν με τον κ. Τσίπρα. Το κόμμα αυτό μέσα σε λίγα χρόνια έχει υποστεί τέσσερις διασπάσεις και παρά ταύτα κουνάει το δάχτυλο στο ΠΑΣΟΚ. Νομίζω ότι πρόκειται για τυπική περίπτωση αμετροέπειας και σταματάω εδώ.
Για το ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Μας ενδιαφέρει και μάλιστα αποκλειστικά να ασκήσουμε σοβαρή αντιπολίτευση με τη συγκρότηση μιας επίσης σοβαρής εναλλακτικής πρότασης για τη διακυβέρνηση του τόπου. Και προκειμένου να υπηρετήσουμε αυτόν το στόχο, επιχειρούμε να σχηματίσουμε το μόνο μέτωπο που έχει νόημα.
Κι αυτό είναι η συμμαχία και η εκπροσώπηση της κοινωνίας που υποφέρει και πλήττεται από την κυβερνητική πολιτική.
