Oι Hiboux είναι μια ομάδα αρχιτεκτόνων που δουλεύουν μαζί από το 2005. Έχοντας παράλληλα ερευνήσει τον χώρο μέσω προσεγγίσεων άλλων πεδίων (ανθρωπιστικές επιστήμες, εικαστικά, παραστατικές τέχνες, θεωρία του χώρου), ενδιαφέρονται να διευρύνουν την αρχιτεκτονική πράξη. Συνδυάζοντας στοιχεία αυτών των αναζητήσεων, εφαρμόζουν σε κάθε project μια εστιασμένη προσέγγιση. Στο κέντρο του προβληματισμού της ομάδας βρίσκεται ο μοναδικός τρόπος κατοίκησης και ζωής του κάθε ανθρώπου. Από την συνθήκη αυτή εκκινεί κάθε φορά μια μελέτη που αφορά τις ανάγκες και τις επιθυμίες που εκφράζουν οι χρήστες του χώρου. Η ομάδα στην κατεύθυνση ενός σύγχρονου σχεδιασμού, επαναδιαπραγματεύεται στοιχεία εντοπιότητας και μοντερνισμού. Αποδεσμευμένη από μανιέρες, κατασκευαστικές νόρμες ή από την ιδέα μιας “γραφής” κινείται προς την πραγμάτωση πειραματικών επιλύσεων.
Το έργο τους στο Μεγανήσι, αυτή η εξοχική κατοικία σε ελαιώνα, αποτελεί ένα ήδη διακεκριμένο δείγμα της φιλοσοφίας τους. Κέρδισε το βραβείο του καλύτερου πραγματοποιημένου έργου στα Ελληνικά βραβεία αρχιτεκτονικής του 2022 και είναι φέτος στα υποψήφια ελληνικά έργα για τα Ευρωπαϊκά βραβεία αρχιτεκτονικής Mies Van De Rohe του 2024.
Οι ίδιοι λένε για αυτό: “Η κατοικία διαμορφώνεται ως ένα σύμπλεγμα από διάσπαρτους θολωτούς κτιριακούς όγκους και ένα τετραγωνικού κανάβου στέγαστρο που τους συνδέει, ανάμεσα στα 42 υπάρχοντα ελαιόδεντρα και πάνω σε αναβαθμίδες που συγκρατούνται από τις ξερολιθιές. Εκκινώντας από τις ποιμενικές κυκλικές πέτρινες κατοικίες που απαντώνται στην ύπαιθρο -όπως στο χωριό Εγκλουβή της Λευκάδας- οι πέτρινοι όγκοι ακολουθούν την βαθμιδωτή διαμόρφωση του εδάφους παρακολουθώντας τα καμπύλα μοτίβα των ξερολιθιών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αφουγκραζόμαστε την προϋπάρχουσα κατοίκηση του τόπου υπηρετώντας την ιδέα μιας νέας ανθρώπινης κατοίκησης υφασμένης ανάμεσα στις υπάρχουσες μη ανθρώπινες ζωντανές (δέντρα) ή μη-ζωντανές (πέτρες) οντότητες, με τη μικρότερη δυνατή διατάραξη. Κανένα από τα δέντρα δεν κόπηκε ούτε μετακινήθηκε.
Το μεταλλικό στέγαστρο αντιπαραβάλλεται με τη σχεδόν αρχαιολογική υπάρχουσα επιφάνεια του εδάφους και της κατοίκησης του, ως ένα προστατευτικό στρώμα, αποκτώντας μια μορφή που συναντάται συχνά στα υπόστεγα των βοσκών του μεσογειακού τοπίου -ένα λεπτό κάλυμμα παράλληλο με την κλίση του εδάφους. Το λεπτό στρώμα του στεγάστρου αποτελεί ένα νέο έδαφος, αιωρούμενο και φυτεμένο. Έτσι το νέο εμβυθίζεται στο προϋπάρχον.
Το συγκρότημα αποτελείται από την κύρια κατοικία και 5 θολωτούς ξενώνες. Ο θολωτός όγκος της κύριας κρεβατοκάμαρας, ο διώροφος πύργος -παρατηρητήριο με βατό δώμα, και το κελάρι, σχηματίζουν την κεντρική κατοικία. Τα υαλοπετάσματα εξασφαλίζουν έναν εσωτερικό θερμαινόμενο χώρο (καθιστικό/τραπεζαρία και κουζίνα) ενώ επιτρέπουν την αδιάκοπη συνέχεια του βαθμιδωτού εδάφους, το οποίο διασχίζει την κατοικία στην ολότητά της. Η ροή του εσωτερικού – εξωτερικού δημιουργεί χώρους μιας υπαίθριας διαβίωσης.
Το συγκρότημα αποτελεί ένα συλλογικό καταφύγιο τοπιακής εμβύθισης για ομάδες οι οποίες μπορούν να κάνουν πρόβες στην εξάγωνη σκηνή (shala), να ασκηθούν και να συγκεντρωθούν γύρω από ένα κοινό εξωτερικό τραπέζι στην ονομαζόμενη πιάτσα”.
