Το πραγματικό Mid Night Club δεν ήταν ένα βιντεοπαιχνίδι, καθώς ήταν ίσως η πιο σοβαρή “συμμορία” αγώνων δρόμου στον κόσμο.
Το Mid Night Club γνωστό και ως “Mid Night Racing Team”, ήταν μια ιαπωνική λέσχη αγώνων δρόμου που φιλοξένησε παράνομες κούρσες ταχύτητας σε επιβατικά αυτοκίνητα υψηλών προδιαγραφών και με ταχύτητες μέχρι 320 km/h, στη διαδρομή Bayshore (γνωστή και ως Wangan) στον Shuto Expressway, μεταξύ του Τόκιο και της Γιοκοχάμα. Η ομάδα αγώνων δρόμου και μεταγενέστερα κλειστή λέσχη, δημιουργήθηκε το 1982 και ήταν ενεργή (ως ομάδα αγώνων) μέχρι το 1999, πριν από την μερική διάλυση της, παραμένοντας μόνο ως κλειστή λέσχη.
Το “Mid Night Club” έγινε μια από τις πιο γνωστές και αξιοσέβαστες λέσχες του είδους της, γεγονός που οδήγησε στο να γραφτούν περισσότερα από 200 editorial από κορυφαία ιαπωνικά περιοδικά αυτοκινήτων ακόμη και από ξένα περιοδικά όπως το δανέζικο Autoviz, το βρετανικό Max Power και το αμερικανικό Turbo. Μια από τις πρώτες μη ιαπωνικές παραπομπές στην λέσχη ήταν το πρώτο επεισόδιο του Motor Jorld του Jeremy Clarkson τον Ιανουάριο του 1995, όταν ο παρουσιαστής οδηγώντας ένα Nissan Skyline GT-R στην Ιαπωνία, δήλωσε ότι το αυτοκίνητό του είναι πιο πιθανό να το δείτε στο “Mid Night Club”. Η εκπομπή περιελάμβανε περίπου 30 δευτερόλεπτα ερασιτεχνικού footage αποκαλύπτοντας την τυπική φύση της λέσχης. Ο συνδυασμός της επικίνδυνα υψηλής ταχύτητας και του επιθετικού στυλ των αγώνων έδωσαν παγκόσμια φήμη στο δρόμο της Ιαπωνίας.
Συμμετοχή
Η συμμετοχή στη λέσχη, δεν ήταν τόσο εύκολη όσο σε άλλες, καθώς είχε μια σειρά από κανονισμούς και ήταν πολύ καλύτερα οργανωμένη. Επιπλέον, σε αντίθεση με άλλες λέσχες, το hashiriya (street racer αυτοκίνητο) του κάθε μέλους έπρεπε να μπορεί να υπερβεί τα 250 km/h, καθώς η ταχύτητα οδήγησης πάνω από 300 km/h ήταν συνηθισμένη. Δεδομένου ότι τα νέα μέλη θεωρούνταν ως μαθητευόμενοι για ένα έτος, ήταν υποχρεωτικό να παρίστανται σε όλες τις συναντήσεις. Μόνο το 10% αυτών των οδηγών πληρούσαν τις προϋποθέσεις για πλήρη ένταξη και θα έπρεπε να αποχωρήσουν αν έθεταν σε κίνδυνο άλλους οδηγούς και άλλα μέλη.
Τα αυτοκίνητα των μελών έφερναν ένα μικρό ορθογώνιο αυτοκόλλητο “Midnight Car Specialall” στους προφυλακτήρες τους, ένα μεγαλύτερο αυτοκόλλητο στην περιοχή του αλεξήνεμου και μερικές φορές ένα αυτοκόλλητο “Mid Night Racing Team” στο πλαϊνό μαρσπιέ. Το υψηλό επίπεδο των οδηγών καθιστούσε δύσκολό στην αστυνομία να τους πιάσει, καθώς τα αστυνομικά αυτοκίνητα της εποχής περιορίζονταν σε 180 km/h.
Κατά μέσο όρο, υπήρχαν 30 μέλη εντός της λέσχης που βρισκόντουσαν ανά πάσα στιγμή σε ένα προκαθορισμένο σημείο συνάντησης τα μεσάνυχτα, όπως υπονοούσε άλλωστε το όνομα. Ο νικητής του αγώνα εξαρτιόταν από πολλούς παράγοντες, όπως “η ικανότητα να μην βλέπεις πλέον άλλο οδηγό μπροστά” ή “να περάσεις πρώτα από μια συγκεκριμένη στάση στην εθνική οδό”. Παρόλο που ήταν μια πολύ μυστικοπαθής λέσχη, ακούστηκε κάποτε ότι ένα μέλος της είπε, “Το “drifting” και το “autocross” είναι για τις κότες. Ασχολούμαστε μόνο με τη μέγιστη ταχύτητα”.
Για να οργανώσει μια συνάντηση, ένας αρχηγός του Mid Night Club θα τοποθετούσε μια διαφήμιση σε μια τοπική εφημερίδα του Τόκιο, στο τμήμα “Classifieds”. Συνήθως, κάποιος θα διάβαζε κάτι εντελώς διαφορετικό από μια συνάντηση για αγώνες, για να μην τραβήξει την ανεπιθύμητη προσοχή. Το θέμα της διαφήμισης θα είχε συζητηθεί κατά την προηγούμενη συνάντηση, έτσι ώστε τα μέλη της ομάδας να μπορούν να αναζητήσουν τη διαφήμιση και να συναντηθούν στην ακριβή τοποθεσία για να ξεκινήσουν τον αγώνα, στον ακριβή χρόνο. Ένα παράδειγμα της διαφήμισης είναι κάτι τέτοιο:
Πωλούνται: Μικρές τσάντες σε τιμή έκπτωσης. Για περισσότερες πληροφορίες, είμαι διαθέσιμος για συνάντηση στον χώρο στάθμευσης Daikoku την Πέμπτη, μεταξύ 11:00 και 2:00. Ευχαριστώ.
Το Daikoku PA ήταν ο πιο δημοφιλής χώρος στάθμευσης για τις καθορισμένες συναντήσεις της ομάδας και σήμερα είναι αποκλειστικό PA για street racing μαζώξεις.
Το τέλος της λέσχης
Το Mid Night Club διαλύθηκε μόνο ως αγωνιστική ομάδα το 1999, όταν τα μέλη της συμμορίας Bōsōzoku περίμεναν να «παίξουν» με την λέσχη καθώς θα έτρεχαν στον αυτοκινητόδρομο, με μερικά από τα μέλη να δέχονται την πρόκληση. Δεδομένου ότι τα μέλη οδήγησαν σε πολύ υψηλές ταχύτητες και εισήλθαν τυχαία σε μια ζώνη υψηλής κυκλοφορίας, δημιουργήθηκε μια τεράστια αλυσιδωτή συντριβή με τους θανάτους δύο μελών της Bōsōzoku και οκτώ αυτοκινητιστών (έξι από αυτούς ήταν αθώοι οδηγοί). Δεδομένου ότι ήταν η πολιτική της λέσχης να αποφύγει να θέσει σε κίνδυνο ή να τραυματίσει οποιονδήποτε άλλο οδηγό, ανεξάρτητα από το αν αγωνιζόταν ή ήταν αθώος παρευρισκόμενος, αυτό το γεγονός είχε ως αποτέλεσμα την άμεση διάλυση της λέσχη για πάντα. Από τότε έχουν υπάρξει πολυάριθμοι μιμητές, αλλά με αυστηρότερους κανόνες κυκλοφορίας που δυσκολεύουν τα πράγματα, με τις περισσότερες απο αυτές τις ομάδες να έχουν διαλυθεί. Κατά το χρονικό διάστημα από τότε, τα περισσότερα μέλη της “Mid Night” απέχουν από τους αγώνες δρόμου και έχουν στρέψει την προσοχή τους αλλού.
Πολλοί λάτρεις της αυτοκίνησης πιστώνουν στη λέσχη μια υψηλή αίσθηση ηθικής και τιμής, λόγω της άμεσης διάλυσης της μετά την καταστροφή. Πολλά μέλη της λέσχης παραμένουν άγνωστα και κρατούν το απόρρητο μέχρι και σήμερα, αρνούμενοι να μιλήσουν ή μάλιστα να αναφέρουν την λέσχη υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
