8 Ιανουαρίου 1942
Γεννιέται στην Οξφόρδη ο Βρετανός φυσικός Stephen Hawking, ο επιστήμονας που προσπάθησε να «ξεκλειδώσει» τα μυστικά του σύμπαντος, εμπνέοντας εκατομμύρια ανθρώπους από όλο τον κόσμο.
Ήταν μόλις 21 ετών όταν διαγνώστηκε με Αμυοτροφική Πλευρική Σκλήρυνση (ALS). Ανέπτυξε σοβαρές αναπηρίες, αλλά κόντρα σε όλες τις πιθανότητες, έζησε πολύ περισσότερο από το μέσο προσδόκιμο ζωής όσων πάσχουν από την ασθένεια αυτή.
Και παρότι πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, αυτό δεν τον απέτρεψε από το να επικοινωνήσει το όραμά του στον κόσμο.
Μερικά χρόνια πριν από τον θάνατό του, στις 14 Μαρτίου του 2018, ο Hawking αποκάλυψε τις συμβουλές που είχε δώσει στα παιδιά του, Lucy, Robert και Tim, για να τα καθοδηγήσει στις πολυπλοκότητες της ανθρώπινης ζωής.
«Αυτές είναι οι πιο σημαντικές συμβουλές που έχω δώσει στα παιδιά μου. Πρώτον, να θυμάστε να κοιτάζετε ψηλά στα αστέρια και όχι κάτω στα πόδια σας. Δεύτερον, ποτέ να μην σταματήσετε να δουλεύετε. Η δουλειά σου δίνει νόημα και σκοπό και η ζωή είναι άδεια χωρίς αυτήν. Τρίτον, εάν είστε αρκετά τυχεροί ώστε να βρείτε την αγάπη, να θυμάστε ότι είναι σπάνια και να μην την χαραμίσετε».
Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα
Την εποχή που διαγνώστηκε με ALS, ο Hawking ξεκινούσε το διδακτορικό του στο Κέιμπριτζ.
«Στην αρχή, έπαθα κατάθλιψη. Φαινόταν ότι η υγεία μου επιδεινωνόταν με αρκετά γρήγορο ρυθμό. Έμοιαζε σαν να μην είχε κανένα νόημα να δουλεύω πάνω στο διδακτορικό μου, γιατί δεν ήξερα εάν θα ζούσα αρκετά για να το τελειώσω», είχε πει ο Hawking σε ένα μήνυμά του, για τα 70α γενέθλιά του.
Παρά την επιδείνωση της κατάστασής του, ο αρραβώνας του με την σύντροφό του αναπτέρωσε το ηθικό του και τον έκανε να δει τα πράγματα διαφορετικά. «Εάν επρόκειτο να παντρευτούμε, έπρεπε να έχω μια δουλειά και να τελειώσω το διδακτορικό μου. Άρχισα να δουλεύω σκληρά και το απολάμβανα», έχει πει.
«Όσο άσχημη και εάν φαίνεται η ζωή, υπάρχει πάντα κάτι που μπορείς να κάνεις και να είσαι επιτυχημένος. Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα», είχε πει το 2006.
Ο Hawking αρνιόταν να επιτρέψει στην αναπηρία του να τον περιορίσει σωματικά, διανοητικά ή πνευματικά.
«Δεν έχω πολλά θετικά να πω για τη νόσο του κινητικού νευρώνα. Αλλά με έμαθε να μην λυπάμαι τον εαυτό μου, επειδή άλλοι ήταν σε χειρότερη θέση και να συνεχίσω με αυτό που μπορούσα ακόμα να κάνω», είχε πει στους New York Times. «Είμαι πιο χαρούμενος τώρα από ό,τι πριν αναπτύξω την πάθηση. Είμαι τυχερός που εργάζομαι στη θεωρητική φυσική, έναν από τους λίγους τομείς στους οποίους η αναπηρία δεν αποτελεί σοβαρό μειονέκτημα».
Η συμβουλή του προς άλλους ανθρώπους που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες ήταν να μην «είναι ανάπηροι στο πνεύμα».
