Το μεσημέρι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε να κάνει μια διαφορετικού περιεχομένου ανάρτηση. Συγκεκριμένα, δεν δίστασε να μεταφέρει τις εντυπώσεις του από το βιβλίο «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα» του Διονύση Σαββόπουλου.
Συγκεκριμένα, ο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης μίλησε για πρώτη φορά μέσα από την αυτοβιογραφία που κυκλοφόρησε πρόσφατα, σχετικά με την σκληρή μάχη που έδωσε για τον καρκίνο.
Η ανάρτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη για το βιβλίο του Διονύση Σαββόπουλου
Η σημερινή μου ανάρτηση δεν αφορά την πολιτική αλλά ένα βιβλίο που άρχισα να διαβάζω αυτές τις ημέρες, πρώτα στο αεροπλάνο και ύστερα, αργά το βράδυ, στο σπίτι, και ομολογώ πολλές φορές δυσκολεύομαι να το αφήσω από τα χέρια μου. Ο τίτλος του: «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα». Το έγραψε ο μεγάλος μας τραγουδοποιός Διονύσης Σαββόπουλος.
Το βιβλίο έχει χαρακτήρα αυτοβιογραφικό και για πολλούς από εμάς που αγαπάμε τα τραγούδια του Σαββόπουλου αποκαλύπτει τον κόσμο μέσα στον οποίο γεννήθηκαν. Διαβάζοντας τις ιστορίες της νιότης του, στη Θεσσαλονίκη στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και στη συνέχεια στην Αθήνα, όπου κατέβηκε με το περίφημο «Φορτηγό», τη σύλληψη και τον βασανισμό του από τη χούντα και κατόπιν τα ταξίδια με ωτοστόπ στην Ευρώπη, εισπράττεις με τρόπο ζωντανό την αγωνία και τα όνειρα των ανήσυχων νέων της εποχής του για ελευθερία και δημιουργία.
Η πολιτική και οι πολιτικοί δεν είναι πρωταγωνιστές αυτού του βιβλίου, που καλύπτει μια περίοδο 80 ετών. Πρωταγωνιστούν ωστόσο οι ποιητές που τον επηρέασαν, οι μεγάλες προσωπικότητες της ελληνικής μουσικής, όπως ο Μάνος Χατζιδάκις, οι στενοί φίλοι και σημαντικοί ομότεχνοί του, όπως ο Μάνος Λοΐζος και ο Νίκος Παπάζογλου. Αλλά και πολλοί άνθρωποι που τον βοήθησαν, έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στη ζωή του και μοιράστηκαν μαζί του τη διαδρομή.
Η επιμονή του να «συνομιλεί» μέσα από τις σελίδες του βιβλίου με τους στενούς του ανθρώπους, αυτούς που έφυγαν και όσους συνεχίζουν μαζί του, είναι ίσως το στοιχείο του βιβλίου που με συγκίνησε περισσότερο. Γιατί όλοι έχουμε βιώσει απώλειες και, καθώς τα χρόνια περνούν, ξεχωρίζουμε, πιστεύω, όσα είναι αληθινά σημαντικά.
