Από τις συνεντεύξεις της μητέρας των τριών νεκρών παιδιών στην Πάτρα προκύπτει μία σαφής απόσυρση συναισθήματος. Φυσικά αυτό μπορεί να οφείλεται στην υπερέκθεση και τις παρενέργειές της, μιας διαταρακτικής υπόθεσης που συνδέεται με εκείνην.
Η μητέρα μοιάζει να μην έχει έναν εδραιωμένο συναισθηματικό δεσμό με τα παιδιά της κι αυτό το εικάζω υποθετικά μέσα από τις λέξεις που χρησιμοποιεί. Οι λέξεις, ποτέ δεν είναι χωρίς νόημα. Συμβολίζουν συναισθήματα.
Δεν χρησιμοποιεί καθόλου κτητικές αντωνυμίες, αναφέρεται πχ στα ονόματα των παιδιών χωρίς το «μου». «Το παιδί μου, το μωρό μου» απουσιάζουν από τον λόγο της ώς μια αδυναμία έκφρασης βαθύτερου συναισθήματος. Υπάρχει μία απόσταση ανάμεσα στον εαυτό της και στα πρόσωπα που αναφέρει. Τα μικρά παιδιά παρουσιάζονται και εκφέρονται στον λόγο της σαν ένα είδος «αντικειμένων». Σαν να μην έχουν οντότητα. Σαν να μην έχουν ζωή. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το ότι είναι νεκρά. Πίσω απ’ αυτά, για μένα ,υποκρύπτεται μία απουσία συναισθηματικού δεσμού. Το άλλο που φαίνεται μέσα από τις συνεντεύξεις ,είναι ότι πρόκειται για μία γυναίκα που βάζει στόχους που ενορμητικά θέλει να εξυπηρετεί με πάση θυσία π.χ. ώς προς το πώς θέλει να παρουσιάσει τον εαυτό της. Βέβαια ο λόγος της παρουσιάζει αντιφάσεις και στο περιεχόμενο και στο επίπεδο του εκφρασμένου συναισθήματος. Μοιάζει να προσπαθεί να κατασκευάζει συστηματικά μία πολύ ευνοϊκή εικόνα του εαυτού της ,την οποία υποστηρίζει, διεκδικεί και προβάλλει. Πίσω από αυτήν την εικόνα υποκρύπτεται ένα συναίσθημα αρκετά επίπεδο. Η ανάγκη της είναι ,αν θέλετε, να έχει μία ευνοϊκή μεταχείριση από το κοινό.
Ωστόσο εκεί αποτυγχάνει να δημιουργήσει συμπάθειες διότι αυτή η κεντρική συναισθηματική απόσυρση δημιουργεί οργή, απορία, φόβο, ερωτηματικά. Κυριαρχεί στο οικουμενικό συναίσθημα ένα αίτημα από τη μάνα να θρηνήσει.
Και εδώ έχουμε μία καταλύτική απουσία θρήνου. Ο θρήνος φυσικά και βιώνεται υποκειμενικά από το κάθε άτομο. Τα στάδια του θρήνου εναλλάσσονται και είναι τελείως εξατομικευμένα, το πώς θα λειτουργήσουν οι διεργασίες στον μέσα στον ψυχισμό του κάθε ατόμου αλλά το βίωμα της οδύνης είναι ένα. Και εδώ δεν βλέπουμε μία μορφή θρήνου που να εντάσσεται στο πολιτισμικό μας πλαίσιο.
Μυρσίνη Κωστοπούλου-
Δρ. Κλινική Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια
