Η θεατρική σεζόν ξεκινά πολύ δυναμικά φέτος στη χώρα μας με μία παραγωγή που έρχεται απευθείας από το Broadway – το Chicago. Το μακροβιότερο μιούζικαλ του ιστορικού δρόμου με τα θέατρα της Νέας Υόρκης θα ταξιδέψει σε σχεδόν όλη την Ευρώπη για τους επόμενους 8 μήνες ξεκινώντας το ταξίδι του από τη χώρα μας και το Christmas Theater στις 18 Οκτωβρίου.
Το «Chicago» διαδραματίζεται στην καρδιά της ομώνυμης πόλης την εποχή της ποτοαπαγόρευσης και ακολουθεί την καθηλωτική ιστορία της Roxie Hurt, μιας μικρής χορεύτριας με μεγάλα όνειρα για δόξα. Όταν η Roxie βρίσκεται μπλεγμένη σε μια σκανδαλώδη υπόθεση δολοφονίας, προσλαμβάνει τον επιδέξιο και χαρισματικό δικηγόρο Billy Flynn για να χειραγωγήσει τα μέσα ενημέρωσης και να επηρεάσει την κοινή γνώμη υπέρ της. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι δεν είναι η μόνη που διεκδικεί τα φώτα της δημοσιότητας, καθώς η συγκρατούμενή της, Velma Kelly, μια βαριετέ σταρ, παλεύει επίσης για τη φήμη και την ελευθερία της μέσα στο χάος της φυλακής της κομητείας Κουκ.
Η διαχρονικά γοητευτική ιστορία εγκλήματος, πάθους και φήμης του Bob Fosse θα μας μεταφέρει στη δεκαετία του 1920 μέσα από τραγούδια, χορό και ιστορίες, βασισμένες σε αληθινά πρόσωπα, όπως ακριβώς αυτές παρουσιάζονται στο Broadway, και έναν θίασο εξαίρετων καλλιτεχνών επιλεγμένο από την ελίτ του West End και του Broadway.
Ανάμεσά τους και η Νάντια Μπουλέ – η πρώτη Ελληνίδα καλλιτέχνις που εντάσσεται στο δυναμικό παράστασης του Broadway. Υποδύεται τη Roxie και, όπως μας είπε στην κουβέντα που είχαμε μαζί της λίγο πριν από την πρεμιέρα της παράστασης, νιώθει μεγάλη χαρά και ανυπομονησία για το συγκεκριμένο επαγγελματικό ταξίδι.
Tο πιο ωραίο από όλα είναι όταν βγαίνεις στη σκηνή και έχεις μπροστά σου τον κόσμο.
Πώς νιώσατε όταν σας είπαν ότι πήρατε τον ρόλο;
«Έμαθα από την εταιρεία μου για την οντισιόν που γινόταν – αυτές οι οντισιόν είναι κλειστές, δηλαδή, οι ατζέντηδες μαθαίνουν για αυτές και ειδοποιούν τους καλλιτέχνες τους – και έστειλα ένα show reel, δηλαδή ένα δείγμα της δουλειάς μου πάνω στο μιούζικαλ και έπειτα από αυτό ένα self tape στην ομάδα των creatives και μετά συναντήθηκα με τον σκηνοθέτη. Ήταν αρκετά τα στάδια.
Όταν με πήραν τηλέφωνο από την εταιρεία και μου είπαν πως πήρα τον ρόλο ξετρελάθηκα. Πέρασε αρκετός καιρός, επειδή έγιναν όλα σε διάφορες φάσεις μέσα στο καλοκαίρι. Είχα αγωνία και ένιωθα προσμονή, ειδικά για ένα τέτοιο έργο.
Γενικά στη ζωή μου έχω κάνει πολλές οντισιόν, οπότε είμαι εξοικειωμένη με αυτή τη διαδικασία και το γεγονός ότι μπορεί να μην συμβεί αυτό για το οποίο έχεις πάει. Παίζουν πολλά πράγματα ρόλο και είναι και πολλά θέμα τύχης – δεν περνούν τα πάντα από το χέρι σου. Ξέρω ότι αν δεν πετύχω σε μία δεν σημαίνει ότι είμαι αποτυχημένη ή αν πετύχω ότι είμαι η καλύτερη όλων. Παρ’ όλα αυτά, επειδή οι απαιτήσεις σε τέτοιους ρόλους και τέτοιες παραγωγές είναι πάρα πολύ μεγάλες η χαρά είναι, επίσης, πολύ μεγάλη.
Ακόμα μεγαλύτερη βέβαια είναι η χαρά όταν έχει τελειώσει αυτή η διαδικασία και πηγαίνεις στην πρόβα και συναντάς ανθρώπους με τους οποίους δουλεύεις καθημερινά – οπότε κάθε μέρα ξεδιπλώνεται η δουλειά και η προσπάθεια. Θεωρώ ότι αυτό είναι πιο όμορφο και από τις οντισιόν, οι οποίες σαν διαδικασία είναι πολύ ψυχοφθόρες. Φυσικά, το πιο ωραίο από όλα είναι όταν βγαίνεις στη σκηνή και έχεις μπροστά σου τον κόσμο».
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετωπίσατε στις οντισιόν;
«Η παγκόσμια αγορά πλέον είναι ανοιχτή για όλους. Παλαιότερα, υπήρχαν πολύ πιο στενά πλαίσια για το τι μπορούσε να κάνει ο καθένας – με πιο βασικό εμπόδιο τη γλώσσα. Για εμένα είναι μεγάλο στοίχημα. Μπορεί να είσαι ο πιο ταλαντούχος άνθρωπος, αλλά αν δεν μπορείς να μιλήσεις τη γλώσσα και να ακουστείς ως native speaker, δεν προχωράς εύκολα. Θεωρώ ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο.
Νομίζω το ότι μια Ελληνίδα εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά τους και είπε “Γεια σας, ήρθα” ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. Δεν με αντιμετώπισαν διαφορετικά – ίσα ίσα ήταν εξαιρετικοί. Απλώς, μάλλον, δεν περίμεναν να μιλάω τόσο καλά αγγλικά ή να ακούγομαι ως Αμερικανίδα. Με ρωτούσαν διαρκώς αν μένω στην Ελλάδα και πώς θα κάνω το έργο σε μια γλώσσα που δεν ήταν η μητρική μου. Δεν τους ήταν οικείο».
Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που η Νάντια Μπουλέ υποδύεται τη Roxie Hurt. Λίγο πριν η πανδημία του Covid-19 κλείσει τα πάντα στον κόσμο, το 2020, συμμετείχε στην ελληνική μεταφορά του μιούζικαλ στο θέατρο, στο πλευρό του Αργύρη Πανταζάρα, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Κακλέα.
Τι ρόλο έπαιξε αυτή η επαφή με το έργο στην τωρινή προσέγγισή σας;
«Επειδή το έχω ξαναπαίξει νιώθω μια οικειότητα. Υπάρχει όμως μια βασική διαφορά. Το έργο εκείνο δεν ήταν ρέπλικα, δηλαδή δεν ήταν το ίδιο με το original. Τώρα σε αυτό το έργο δουλεύουμε με τους συντελεστές που το στήνουν στο Broadway, με τις χορογραφίες του Bob Fosse και ό,τι αυτό συνεπάγεται σε απαιτήσεις και παρ’ ότι είναι το ίδιο έργο, η προσέγγιση είναι εντελώς διαφορετική.
Το έχω δουλέψει ξανά γι’ αυτό και το νιώθω πιο κοντά μου από κάποιο έργο το οποίο θα διάβαζα πρώτη φορά, αλλά η γλώσσα, η σκηνοθεσία, τα σκηνικά και όλη η παραγωγή το αλλάζουν αρκετά. Ταυτόχρονα νιώθω και ένα δυνατό σκίρτημα, επειδή ξέρω ότι το ελληνικό κοινό θα με δει να παίζω πρώτη φορά σε ξένη γλώσσα».
Οφείλουμε όλες να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο, γιατί – όπως είδαμε- και τα κεκτημένα μπορεί να τα χάσεις.
Πότε ήταν η πρώτη φορά που είδατε το έργο;
«Το είδα στο Λονδίνο πρώτη φορά και έπειτα το 2017, αν δεν κάνω λάθος, στο Broadway. Ξετρελάθηκα. Είναι ένα έργο καταπληκτικό, γι’ αυτό και παίζεται 28 χρόνια. Είναι το μακροβιότερο μιούζικαλ στο Broadway αυτή τη στιγμή, και αυτό δεν είναι τυχαίο.
Πρόκειται για ένα έργο που έχει μια απλότητα στην αισθητική και στην προσέγγιση, αλλά πολύ σημαντικά μηνύματα και ωραίους χαρακτήρες. Δεν συζητάμε μόνο για τις χορογραφίες και οτιδήποτε κυκλώνει αισθητικά αυτήν την παράσταση. Είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στην Ελλάδα – έρχεται ακριβώς όπως παίζει στη Νέα Υόρκη. Ακόμα και η χορογραφία είναι ακριβώς η ίδια με αυτό που παρουσιάζεται αυτή τη στιγμή στο Broadway. Φανταστείτε ότι ο υπεύθυνος των χορογραφιών είναι αυτός που παίζει στο Broadway το ίδιο και ο υπεύθυνος της μουσικής. Είναι συνεργάτες που έρχονται κατ’ ευθείαν από τη Νέα Υόρκη».
Ποιο θεωρείτε ότι είναι το πιο δυνατό μήνυμα του έργου;
«Είναι το κοινωνικό του σχόλιο. Η ιστορία ξεδιπλώνεται στο Σικάγο, στην Αμερική, το 1920. Όμως κάνει πολλά σχόλια για το πώς η Αμερική, η αμερικάνικη δικαιοσύνη και η αμερικάνικη κοινή γνώμη αντιμετώπιζαν τότε τις γυναίκες και το έγκλημα. Νομίζω ότι η εποχή που ζούμε με όλα αυτά που συμβαίνουν και με την εμπλοκή της Αμερικής στη Μέση Ανατολή, το κάνει πολύ σύγχρονο, σαν σχόλιο. Εξακολουθεί ο τρόπος που η Αμερική αντιμετωπίζει και τους εγκληματίες και γενικά τους πάντες, να είναι ίδιος. Το σχόλιο που κάνει ο Βob Fosse στο έργο είναι μοναδικό.
Από την εποχή που εξελίσσεται το έργο, βέβαια, έχουν αλλάξει πάρα πολλά, κυρίως στο φεμινιστικό ζήτημα, και έχουν αλλάξει επειδή οι γυναίκες (και πολλοί άντρες που στηρίζουν τις γυναίκες) προσπάθησαν με νύχια και με δόντια για αυτά.
Αλλά το να έχουμε 2024, να είσαι Αμερικανίδα πολίτης (θα μιλήσω για την Αμερική, αφού αναφερθήκαμε σε αυτή) και να σου απαγορεύεται να κάνεις έκτρωση καταλαβαίνετε ότι μας πηγαίνει πάρα πολλά βήματα πίσω. Οφείλουμε όλες να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο, γιατί – όπως είδαμε- και τα κεκτημένα μπορεί να τα χάσεις. Αυτό είναι συγκλονιστικό και το ότι συμβαίνει σε μία χώρα που υποτίθεται είναι υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το κάνει ακόμα πιο έντονο.
Το φεμινιστικό κίνημα έχει κάνει πολλά βήματα μπροστά, αλλά θεωρώ ότι βιώνουμε μια εποχή όχι μόνο για τις γυναίκες, για την ανθρώπινη υπόσταση γενικώς, κατά την οποία πρέπει να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα, αυτά που θεωρούσαμε κεκτημένα και δεν είναι. Αναγκαζόμαστε να μηδενίσουμε το κοντέρ και να μιλήσουμε και να ζητήσουμε ξανά, αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα».
Χορός, τραγούδι, μιούζικαλ: Τι προτιμάτε από όλα;
«Έχω ασχοληθεί και με τα τρία από μικρή, αλλά δεν ήξερα ότι μπορούν να συνδυαστούν σε ένα έργο τόσο αριστοτεχνικά. Όταν είδα το Chicago, για πρώτη φορά στο Λονδίνο, τότε κατάλαβα ότι αυτό με ενδιέφερε. Συνέχισα να σπουδάζω και υποκριτική και τραγούδι και μιούζικαλ, αλλά μετά το Λονδίνο κατάλαβα ότι μπορώ αυτά τα τρία να τα συνδυάσω. Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία όταν είχα περάσει ένα καλοκαίρι στη Νέα Υόρκη για μαθήματα μιούζικαλ. To Chicago είχε πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, αλλά μου αρέσουν πολλά μιούζικαλ, όπως η Μέρι Πόππινς, Οι Άθλιοι, το Μουλέν Ρουζ.
Το μιούζικαλ το αγαπώ πάρα πολύ. Συγκεντρώνει τα περισσότερα στοιχεία που μου αρέσουν. Δεν μπορώ να σκεφτώ το παρακάτω τώρα. Είμαι προσηλωμένη στο Chicago. Έχω 8 μήνες μπροστά μου. Γενικά μένω στοχοπροσηλωμένη, γιατί το μεγαλύτερο βάθος και τα πολλά πράγματα μαζί με αγχώνουν. Το χιούμορ με βοηθά πολύ στην καθημερινότητα, ποιον δεν βοηθά, όμως;».
Ο ρόλος που υποδύεστε, η Roxie Hurt, είναι μια πολύ φιλόδοξη νεαρή γυναίκα. Βρίσκετε κοινά σημεία μαζί της;
«Κοινά στοιχεία δεν μπορώ να πω ότι βρίσκω. Την έχω αντιμετωπίσει με ευαισθησία και κατανόηση, γιατί ναι μεν μπορεί να έχει κάνει δολοφονία, μέσα από το έργο, όμως, μου δίνεται η ευκαιρία να δείξω μια πιο εύθραυστη πλευρά της. Και αυτή ήταν και η προσέγγιση του σκηνοθέτη μας, με τον οποίο μιλήσαμε εξονυχιστικά ήδη από την πρώτη μας συνάντηση γι’ αυτή την ευαισθησία που θέλουμε να της δώσουμε, έτσι ώστε να μην είναι μονοδιάστατος χαρακτήρας, αλλά να αναδείξουμε το όλα τα στοιχεία που πιστεύουμε ότι έχει η προσωπικότητά της. Έχουμε δουλέψει πολύ σε αυτόν τον δρόμο. Θέλω να πιστεύω ότι θα είναι ξεκάθαρο αυτό στον θεατή».
Η Νάντια, πέρα από σκληρά εργαζόμενη ηθοποιός είναι και μητέρα ενός παιδιού. Όπως μας αποκάλυψε, είχε κοντά της την κόρη της κατά τη διάρκεια των οντισιόν και των προβών και θα την έχει μαζί της και στην περιοδεία.
Όταν έρχεται ένα παιδί στον κόσμο καταλαβαίνεις ότι περνά ο καιρός, αλλά τίποτα δεν χρειάζεται να το ξεχνάς.
Πώς κυλά αυτή η συνθήκη;
«Την πήρα μαζί μου, ναι. Δεν την έχω αφήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα μόνη και δεν θα ήθελα να την αφήσω ακόμα. Θα την έχω μαζί και στην περιοδεία, καλώς εχόντων των πραγμάτων. Θεωρώ ότι θα είναι και για εκείνη πολύ ωραία. Το κάνω, δηλαδή, για εκείνη, διότι είναι ένα task που θέλει οργάνωση οικογενειακή και βοήθεια, αλλά βλέπω ότι η κόρη μου θέλει να είναι κοντά στους γονείς της. Δεν μπορώ να την αφήσω».
Πώς μπορεί να συνδυαστεί η καριέρα με τη μητρότητα;
«Όλες οι γυναίκες – όποιο επάγγελμα και να κάνουν – έχουν αυτό το ερώτημα μέσα τους. Μιλούσα πριν από λίγη ώρα με μία φίλη, επίσης, μαμά και αναρωτιόμασταν η μία για την άλλη πώς τα καταφέρνει. Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα ταυτόχρονα. Όταν είσαι στη δουλειά σου, επικεντρώνεσαι σε αυτή. Όταν είσαι με το παιδί σου είσαι απόλυτα συγκεντρωμένη εκεί. Πρέπει να επιλέγεις τι είναι σημαντικό για εσένα κάθε στιγμή. Κάθε μία πρέπει να κάνει αυτό που την ευχαριστεί, αλλά νομίζω πως όλα μαζί δεν γίνονται.
Πριν από το παιδί ήμουν εντελώς αφοσιωμένη στη δουλειά. Δούλευα όλες τις ώρες όλες τις ημέρες. Αλλά όταν ήρθε η μικρή στον κόσμο, μου προέκυψε σαν ανάγκη να δώσω περισσότερη βάση σε εκείνη. Ο ερχομός της άλλαξε τον τρόπο που αντιμετωπίζω τη δουλειά – με την έννοια ότι με το που γεννήθηκε δεν ήθελα να δουλέψω βράδυ. Μέχρι τώρα, που είναι τριών ετών, δεν είχα κάνει παράσταση. Δεν ήθελα να λείπω βράδια. Ταυτόχρονα, όμως, προσπαθώντας να κυνηγήσω και τα δικά μου όνειρα, την έχω μαζί μου.
Όταν έρχεται ένα παιδί στον κόσμο καταλαβαίνεις ότι περνά ο καιρός, αλλά τίποτα δεν χρειάζεται να το ξεχνάς. Ό,τι θέλεις να το κάνεις. Δεν πρέπει να ακυρώνεις τα όνειρά σου, γιατί και το παιδί σου βλέπει ότι κυνηγάς πράγματα για εσένα και είσαι χαρούμενη. Αυτό θέλει από τη μαμά του, να είναι καλά.
Δεν νομίζω, ωστόσο, ότι η μητρότητα αλλάζει τον χαρακτήρα. Ίσως τονίζει ορισμένα χαρακτηριστικά που έχεις. Εμένα μου ενίσχυσε το κομμάτι της ενσυνείδησης. Βλέπω τι περνούν άλλοι άνθρωποι, άλλα παιδιά στον κόσμο και δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Δεν ξέρω… αν δεν είχα παιδί, μπορεί να μην το αντιμετώπιζα έτσι. Τώρα, βλέπω στα άλλα παιδιά το πρόσωπο της κόρης μου. Αυτό με συγκλονίζει. Μου είναι πιο δύσκολη η επικαιρότητα, να τη δω, να την αντέξω και να συνεχίσω την ημέρα μου χωρίς να τη σκέφτομαι. Είναι κάτι που έχω ξαναπεί, αλλά είναι αλήθεια. Όταν αγαπάς το παιδί σου αυτό σε κάνει να νοιάζεσαι και να αγαπάς όλα τα παιδιά γύρω σου. Σου ανοίγει ένα κανάλι συναισθημάτων τόσο μεγάλο που δεν αφορά μόνο εκείνο, αλλά κάθε πλασματάκι. Γίνεται δικό σου βίωμα».
Είστε άνθρωπος με άγχος;
«Είμαι πολύ αγχώδης τύπος. Προσπαθώ να βάζω φρένο. Κλείνω την τηλεόραση. Θα κάνω γυμναστική, διαλογισμό. Μου αρέσουν πολύ τα βιβλία και όλα αυτά με τα οποία ασχολούμαι στο site ευεξίας που διατηρώ, το wellb.gr. Η καθημερινότητα μπορεί να γίνει αποπνικτική. Είναι ένα μεγάλο άγχος. Ήθελα να είμαι ενημερωμένη, μα δεν άντεχα. Οι γυναικοκτονίες, οι επιθέσεις που αφορούν και στα παιδιά, δεν το αντέχεις. Το μυαλό σου το απορρίπτει».
Ποιο είναι το πιο δυνατό σημείο του χαρακτήρα σας και ποιο το μεγαλύτερο ελάττωμά σας;
«Νομίζω ότι μεγαλώνοντας έχω καλλιεργήσει αρκετά την ενσυναίσθησή μου. Να βλέπω τα πράγματα και από την πλευρά του άλλου. Το αρνητικό μου είναι ότι είμαι αναποφάσιστη και αν κολλήσει το κεφάλι μου σε κάτι δυσκολεύομαι να μετακινηθώ από αυτό».
Η Νάντια Μπουλέ ξεκινά το ταξίδι της ως Roxie Hurt στο Christmas Theater στις 18 Οκτωβρίου και για τρεις ημέρες θα βρίσκεται στην Ελλάδα. Στη συνέχεια θα ταξιδέψει σε 18 ευρωπαϊκές χώρες, ορισμένες από τις οποίες δεν έχει επισκεφθεί ποτέ, και γι’ αυτό δηλώνει επίσης ενθουσιασμένη.
Chicago, the Musical
18, 19 και 20 Οκτωβρίου στο Christmas Theater, Λεωφόρος Βεΐκου 137, Γαλάτσι
Βρείτε εισιτήρια εδω.
