Ούτε η λέξη «αναλγησία» δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει την εικόνα ενός κρατικού μηχανισμού που αδιαφορεί συστηματικά για την κατάσταση της υγείας, μίας πενηντάχρονης γυναίκας από το Νεοχώρι Κυλλήνης, η οποία εδώ και δέκα χρόνια είναι παραπληγική και καθηλωμένη στο κρεβάτι.
Το τραγικό της περίπτωσης δεν είναι μόνο ότι η γυναίκα αυτή αντιμετωπίζει την πολύ σοβαρή ασθένειά της χωρίς κάποιο προνοιακό επίδομα αλλά το γεγονός ότι αυτά τα δέκα χρόνια ο κρατικός μηχανισμός που θα έπρεπε να έχει συνδράμει στην επίλυση του προβλήματος, κλείνει τα μάτια και αδιαφορεί προκλητικά.
Ένα και μόνο χαρτί το οποίο θα έπρεπε να έχει φτάσει στις αρμόδιες υπηρεσίες της Πάτρας για να προχωρήσει η διαδικασία της αναπηρικής σύνταξης που έπρεπε να λαμβάνει η πενηντάχρονη, Ελευθερία Ασβεστά, παραμένει μετέωρο από όροφο σε όροφο του ΕΦΚΑ, με την άτυχη παραπληγική και την οικογένειά της να βιώνουν ένα μαρτύριο. Αναπάντητα ερωτήματα και κατειλημμένες τηλεφωνικές γραμμές αφήνουν έναν άνθρωπο στο «περίμενε».
«Δεν έχω να της πάρω τα φάρμακα»
Μοναδικό της στήριγμα ο πατέρας της ο οποίος με την σύνταξη των 330 ευρώ, προσπαθεί να της παρέχει τα βασικά για να καταφέρει να ζήσει. Όμως αυτά τα χρήματα δεν φτάνουν για να ακολουθήσει σωστά την φαρμακευτική αγωγή της ενώ σε πολλές των περιπτώσεων η λιγοστή σύνταξη δεν είναι ικανή να τους προσφέρει ούτε ένα πιάτο φαγητό. Εκεί είναι που αναλαμβάνει δράση η γειτονιά και ο Βασίλης Ασβεστάς δέχεται την βοήθεια των ανθρώπων που είναι δίπλα του. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που στην απελπισία του, ζητά ένα χέρι βοηθείας και μέσω της εφημερίδας Πατρίς, κάνει έκκληση σε κάθε αρμόδιο φορέα να ακούσει.
«Ταλαιπωρούμαι δέκα χρόνια με αυτή την υπόθεση για να μπορέσει να πάρει μια αναπηρική σύνταξη. Δεν με φτάνουν τα χρήματα», τονίζει και αποκαλύπτει: «Όταν πέρασε τελευταία φορά από επιτροπή στον Πύργο, για γνωστοποίηση ποσοστού της αναπηρία της, με ενημέρωσαν πως θα έστελναν το χαρτί στην Πάτρα, οι ίδιοι υπηρεσιακά. Μετά από έναν χρόνο που τους ενοχλήσαμε καθώς δεν είχε έρθει κάποια απαντητική απόφαση για την σύνταξη του παιδιού μου, είπαν ελαφρά τη καρδία, ότι δεν το έστειλαν και ότι το είχαν ξεχάσει. Έναν χρόνο δεν είχαν στείλει το χαρτί στην Πάτρα και χάσαμε την προθεσμία».
Ο Γολγοθάς
Η Ελευθερία Ασβεστά, το τρίτο παιδί της οικογένειας, λίγο μετά τα 35 χρόνια της ζωής της, εμφάνισε τα πρώτα συμπτώματα της κληρονομικής νόσου Χάντινγκτον η οποία είναι νευροεκφυλιστική γενετική διαταραχή που επηρεάζει τον συντονισμό των μυών και οδηγεί σε γνωστική εξασθένιση και άνοια. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε μια όμορφη οικογένεια και ζούσε μόνιμα στην Αθήνα. Ο σύζυγός της όμως, την εγκαταλείπει, μόλις το πρόβλημα γίνεται εμφανές και ο πατέρας της ανέλαβε να την φροντίσει στο φτωχικό του σπίτι στο Νεοχώρι. «Την πήρα από την Αθήνα, γιατί όταν αρρώστησε την εγκατέλειψε ο άντρας της. Τι να έκανα; Να άφηνα το παιδί μου; Να το πετάξω;», λέει ο Βασίλης Ασβεστάς. Αλλά δεν είναι το μοναδικό περιστατικό που ο ίδιος έχει βιώσει.
«Κληρονομιά» η ασθένεια
Σύμφωνα με επιστημονικές αναφορές, η ασθένεια αυτή· που ονομάζεται και χορεία του Χάντινγκτον, προκαλείται από μία αυτοσωματική επικρατούσα μετάλλαξη σε ένα από τα δύο αντίγραφα του γονιδίου Χάντινγκτον ενός ατόμου, το οποίο σημαίνει ότι κάθε παιδί πάσχοντος γονέα έχει 50% πιθανότητα να κληρονομήσει την ασθένεια. Στις σπάνιες περιπτώσεις όπου και οι δύο γονείς έχουν μεταλλαγμένο αντίγραφο, ο κίνδυνος αυξάνεται σε 75% και όταν ένας από τους γονείς έχει δύο μεταλλαγμένα αντίγραφα, ο κίνδυνος είναι 100% (όλα τα παιδιά θα νοσούν).
«Αυτή η ασθένεια είναι κληρονομική. Την είχε η γυναίκα μου -την αντιμετωπίσαμε για εννέα χρόνια- και πριν πολλά χρόνια απεβίωσε αφήνοντάς μου τα τέσσερα κορίτσια μας να τα μεγαλώνω μόνος μου. Δυστυχώς το μαρτύριο δεν σταμάτησε εκεί. Και τα τέσσερα παιδιά μου τα έχω ουσιαστικά χάσει. Η δεύτερη κόρη απεβίωσε πριν δύο χρόνια από αυτή την ασθένεια ενώ η πρώτη φιλοξενείται στο ίδρυμα στη Βλαχέρνα. Η τέταρτη κόρη μου που είναι η μικρότερη είναι και αυτή κατάκοιτη και την φροντίζει η οικογένειά της ενώ την τρίτη κόρη την έχω εγώ», αναφέρει.
«Ξέρετε πόσο όμορφη ήταν η κόρη μου; Η Ελευθερία μου; Και τώρα δέκα χρόνια την έχω στο κρεβάτι. Θέλω να της αγοράσω κάτι να φάει και δεν έχω. Θέλω να την φροντίσω να μην πονάει και δεν μπορώ», λέει με τρεμάμενη φωνή ο Βασίλης Ασβεστάς που το μόνο που ζητά είναι το κοινωνικό κράτος να ασκεί στο ακέραιο τον ρόλο για τον οποίο δημιουργήθηκε.
πηγη patrisnews
