Πριν λίγες μέρες στο σήριαλ «Σέρρες» του Γιώργου Καπουτζίδη παρουσιάστηκε μία άκρως προκλητική ερωτική σκηνή μεταξύ δύο ανδρών. Η σκηνή, παρότι εξόργισε το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, αντιμετωπίστηκε δήθεν με ενθουσιασμό και επευφημίες από την πλειοψηφία των ΜΜΕ, τα οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, ανύψωσαν τη σκηνή σε «ιστορικό ορόσημο», επιβάλλοντας ένα αφήγημα προόδου που λίγοι τόλμησαν να αμφισβητήσουν χωρίς να στιγματιστούν, ακολουθώντας τους κανόνες της πολιτικής ορθότητας.
Οι περισσότεροι από εμάς που αντιδράσαμε νιώσαμε να παραβιάζεται ο πολιτισμικός μας κώδικας, αυτός ο κοινός κώδικας που μας συνέχει. Αυτό το σύστημα αξιών που αντλείται από τη χριστιανική παράδοση, την έννοια της παραδοσιακής οικογένειας και τη σταθερότητα των έμφυλων ρόλων. Προφανώς και δεν πρόκειται για προκατάληψη ή μισαλλοδοξία, αλλά για μια στάση με βαθιές ηθικές και πνευματικές ρίζες. Η αγάπη μεταξύ άνδρα και γυναίκας δεν είναι μόνο φυσική σχέση, αλλά και μυστηριακή, καθώς το ζευγάρι ενώνεται με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στο ιερό μυστήριο του γάμου.
Πέρα όμως από την ιδεολογική διάσταση του θέματος, υπάρχει και η κοινωνική. Η πλήρης αποδοχή από τα ΜΜΕ αναδεικνύει και ένα άλλο σημαντικό ζήτημα, αυτό της μετατροπής μιας τηλεοπτικής πράξης σε τελετουργία δημόσιου θαυμασμού, όπου η αποδοχή θεωρείται επιβεβλημένη, ενώ κάθε αντίθετη άποψη ταυτίζεται αυτόματα με τον σκοταδισμό.
Με άλλα λόγια, η τηλεόραση, που κάποτε ήταν ο καθρέφτης της κοινωνίας, έγινε εργαλείο προπαγάνδας και αναμόρφωσής της όχι μέσω ανοιχτού διαλόγου, αλλά μέσω επιβολής. Η «ιστορική» σκηνή δεν παρουσιάστηκε ούτε ως γνώμη, ούτε ως αφήγηση μιας ιστορίας, ούτε ως ο «διαφορετικός» έρωτας, αλλά ως μάθημα αποδοχής που ο θεατής υποχρεούται να χειροκροτήσει.
Η εξήγηση είναι απλή. Οι κάθε λογής ελίτ και οι διάφοροι ιδεοληπτικοί δεν επιβάλλουν την εξουσία τους μόνο μέσω των θεσμών, αλλά κυρίως μέσω της πολιτισμικής παραγωγής, πιστοί στη γραμμή του Γκράμσι, δημιουργώντας ένα σύστημα αξιών που φαίνεται αυτονόητο και «φυσικά» προοδευτικό.
Όταν ο δημόσιος λόγος γύρω από μια τηλεοπτική σκηνή καθορίζεται από μια μειοψηφία «διανοουμένων» και δημοσιογράφων, τότε η κοινωνική πλειοψηφία δεν συμμετέχει στον διάλογο. Τον μόνο ρόλο που της αφήνουν είναι αυτό του χειροκροτητή. Αν δε αυτή η κοινωνική πλειοψηφία επιλέξει να αντιδράσει δημόσια, τότε τα αναθέματα της πολιτικής ορθότητας γίνονται κανονικότητα και τους αντιδρώντες τους περιμένει «το πυρ το εξώτερον»!
Ο κύριος Καπουτζίδης είναι ο ευνοημένος αυτής της συνθήκης. Η ελίτ διαμόρφωσε για εκείνον έναν έτοιμο χώρο αποδοχής λόγω της «διαφορετικότητάς» του, πάντοτε προστατευμένου, καθώς οποιαδήποτε επίθεση ή αντίλογος θα ερμηνευτεί και θα παρουσιαστεί ως μισαλλοδοξία και καταπάτηση δικαιωμάτων των Άλλων. Με αυτό το πλεονέκτημα μπορεί να μετατρέψει την προσωπική του αφήγηση και τα προσωπικά του πάθη σε τέχνη που ζητά και απαιτεί συλλογική επιβεβαίωση. Είναι ανοικτός ο δρόμος να προβληθεί η «επαναστατικότητα» της τέχνης του, την οποία βέβαια δεν είδαμε σε φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα ούτε στην τέχνη του ούτε στις δημόσιες παρεμβάσεις του.
Προφανώς τα προσωπικά του βιώματα μετουσιώνονται σε «λόγο διδαχής» μόνο όταν δεν αγγίζουν επικίνδυνες πολιτικές γραμμές που μπορεί να του δημιουργήσουν ισχυρό αντίλογο στα ΜΜΕ ή δυσαρέσκειες που θα ήταν πρόσκομμα στις επιδιώξεις του. Όσο ο δημόσιος λόγος τον στηρίζει μπορεί να παρουσιάζεται ως ακτιβιστής των προσωπικών του υποθέσεων.
Οι καιροί είναι επικίνδυνοι για να μείνουμε σιωπηλοί.
Ως ΝΙΚΗ, παίρνουμε για άλλη μια φορά το τίμημα να μη γίνουμε αρεστοί στις ελίτ και σε κάθε ψευτοπροοδευτικό «διανοούμενο» και να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι σε μια μόδα ισοπέδωσης όσων μας καθόρισαν, μας ανέθρεψαν και μας κράτησαν ζωντανούς στην ιστορία.
Η απαράδεκτη ερωτική σκηνή των «Σερρών» πλήγωσε τις αξίες μας, προσέβαλε την πίστη μας και απέδειξε για άλλη μια φορά πως η ελίτ χειροκροτεί ό,τι αποδομεί την ταυτότητά μας ως έθνος, ως κοινότητα Χριστιανών, ως Έλληνες με συνείδηση και γνώση της παράδοσής μας.
