του Αχιλλέα Ροδίτη (από εφ. Πολιτεία)
Ποιος είδε τον… γιατρό και δεν τον φοβήθηκε… στο νοσοκομείο Άγιος Ανδρέας της Πάτρας, την περασμένη Τετάρτη. Ακόμα και άνθρωποι της διοίκησης του νοσηλευτικού ιδρύματος όταν έξαλλος τηλεφώνησε απ’ τον πρώτο όροφο με αφορμή… άλλη μια βλάβης που σημειώθηκε στο ιατρικό μηχάνημα σπινθηρογραφήματος το οποίο είχε… στήσει στην ουρά αμέτρητους ασθενείς!
Όταν λέμε «χάλασε το μηχάνημα του τάδε νοσοκομείου», αυτό είναι απλώς μια φράση. Εύκολα λέγεται. Κρύβει μέσα της, όμως, μία απίστευτη ταλαιπωρία που δύσκολα την περιγράφει κανείς με ακρίβεια. Πρέπει να την ζήσεις, για να την καταλάβεις.
Όλα άρχισαν γύρω στις 10 το πρωί και ενώ οι ασθενείς που είχαν προσέλθει από πολύ νωρίτερα στο νοσοκομείο για να εξεταστούν στο πλαίσιο προγραμματισμένων ραντεβού, ενημερώθηκαν πως θα καθυστερούσε η διαδικασία λόγω ξαφνικής βλάβης. Μόνο που όπως προέκυψε από τα λεγόμενα του ίδιου του γιατρού που τηλεφώνησε στη διοίκηση για να διαμαρτυρηθεί, δεν ήταν η μοναδική βλάβη τώρα κοντά… Και το ακόμα χειρότερο;
Ότι το μηχάνημα προσφάτως είχε επισκευαστεί, όπως ακούστηκε να λέει, μιας και οι φωνές του έφταναν μέχρι και έξω από το γραφείο του… Συγκεκριμένα ακούστηκε ότι δόθηκαν 16.000 ευρώ για επισκευές αλλά και πάλι το μηχάνημα χαλάει… Οι ασθενείς κοιταζόντουσαν μεταξύ τους. Έριχναν δίκιο στην έντονη αγανάκτηση του γιατρού που φώναζε, έκαναν τον Σταυρό τους για την κατάντια του όλου συστήματος υγείας!
ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟ… ΒΡΑΔΥ!
Σκεφθείτε λίγο… τους ασθενείς. Είχαν πάει από τις 9, άλλοι κι απ’ τις 8, το πρωί. Αφάγωτοι! Δεν είχαν πιει ούτε καφέ! Γιατί μόνο έτσι μπορείς να κάνεις εξέταση σε ένα τέτοιο μηχάνημα. Κι απλά, έμαθαν, στις 10 το πρωί, ότι το μηχάνημα χάλασε. Κι ότι έπρεπε να κάνουν υπομονή μέχρι να ‘ρθει το ειδικό συνεργείο και να προσπαθήσουν να επιδιορθώσουν τη ζημιά. Αλλά για… πόσο; Για… μία 1 ώρα; Για δύο; Για τρεις ή παραπάνω; Τελικά, το μηχάνημα επισκευάστηκε κάπου λίγο πριν τις… 5μιση με 6 το βράδυ! Κάποιοι προς το μεσημέρι και νωρίς το απόγευμα άρχισα να νιώθουν σε κατάσταση παραζάλης από την πολύωρη ταλαιπωρία.
Ένας ασθενής ο οποίος αντιμετώπιζε ενδείξεις που παρέπεμπαν σε σοβαρό πρόβλημα υγείας, (που για την ιστορία, ευτυχώς τελικά δεν ήταν), είχε έρθει από μακρινή περιοχή στα όρια της πόλης, κι έπρεπε μετά να ξαναγυρίσει πίσω στο σπίτι του. «Τελικά εξετάστηκα στις 8μιση το βράδυ, τελείωσα μια ώρα αργότερα, γύρισα σπίτι κατά τις 10 και…», μας λέει.
Ο ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗΣ
Ανάμεσά τους, στους ταλαίπωρους ασθενείς, κι ένας καρκινοπαθής. Δεν τον έφθανε η ταλαιπωρία και όλη αυτή η αγχωτική διαδικασία των χημειοθεραπειών και η καθημερινή «μάχη» που δίνει για την υγεία του, είχε απέναντί του και το «αθάνατο» ελληνικό σύστημα να αντιμετωπίσει. Κάποιοι μάλιστα του έδωσαν τη θέση του, για να περάσει νωρίτερα και να τελειώσει πρώτος. Εκείνος ευγενικά αρνήθηκε, αφού ευχαρίστησε.
Κέρδισε τον σεβασμό, τον θαυμασμό! Ό,τι δηλαδή δεν έχουν κερδίσει οι υπεύθυνοι που έχουν ταχθεί να «υπηρετήσουν» τον πολίτη και να του εξασφαλίσουν τα μέσα εκείνα – και τον άψογο τρόπο λειτουργίας τους – ώστε να εξετάζεται9 και να γιατρεύεται. Και για να ξεκαθαρίζουμε τη θέση μας, εννοούμε φυσικά, όχι τους υπευθύνους σε επίπεδο διοικήσεων, αφού απλά διαχειρίζονται, όσο μπορούν, μια πάγια κατάσταση, κινούμενη στα όρια που το ίδιο το κράτος βάζει. Άρα μιλάμε για τους αληθινά υπευθύνους…
