Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι σοβαροί, που αποφεύγουν αυτές τις επισημότητες, και δεν είναι τέλος πάντων διατεθειμένοι να ανταλλάξουν την ηρεμία τους με υποτιθέμενους ρόλους άσχετους με την ιδιότητά τους και την ιδιοσυγκρασία τους.
Αυτά σκεπτόμουνα προχθές, διαβάζοντας ένα ρεπορτάζ του Παύλου Νιρβάνα στην ΕΣΤΙΑ του 1928 γύρω από ένα πραγματικό συμβάν που έγινε στον εορτασμό της 25ης Μαρτίου.
Τα πράγματα συνέβησαν ως εξής:
Κάποιος έμπορος πήρε εκείνη την ημέρα τα παιδάκια του και τα πήγε πρωί-πρωί περίπατο στο Ζάππειο. Αφού απολαύσανε την πρωινή λιακάδα, ανεβήκανε στο ιδιόκτητο αυτοκίνητό τους και ο σοφέρ έλαβε εντολή να κάνει και μια βόλτα προς το Σύνταγμά. Καθώς όμως το αμάξι τους πήγε να στρίψει προς την Κηφισίας –όπως λεγόταν τότε η σημερινή Βασιλίσσης Σοφίας- βρέθηκε σε κλειστές διαβάσεις αφού πλέον θα περνούσαν οι επίσημοι για την δοξολογία στην Ιερά Μητρόπολη.
Ξαφνικά ο σοφέρ είδε τον επί κεφαλής της τροχαίας κίνησης αστυνομικό να του κάνει νόημα να προχωρήσει… Προφανώς το όργανο της τάξης, επηρεασμένο από το λαμπρό εξωτερικό του ιδιωτικού αυτοκινήτου, το εξέλαβε ως επίσημο που περίμενε να καταλάβει τη θέση του στην όλη πομπή!
Θέλοντας και μη, ο σοφέρ, υπακούοντας στη διαταγή, προχώρησε, για να βρεθεί τελικά μεταξύ του αυτοκινήτου του Προέδρου της Δημοκρατίας και των αυτοκινήτων των λοιπών μελών του Υπουργικού Συμβουλίου! Έτσι ο καλός μας έμπορος –δεύτερος πια τη τάξει επίσημος- άρχισε αναγκαστικά να δέχεται τις τιμές των παρουσιαζομένων όπλων των στρατιωτικών αγημάτων, ενώ τα πλήθη στα πεζοδρόμια προσπαθούσαν να μαντεύσουν ποιος ήταν αυτός ο επίσημος ξένος, που μετέβαινε στην τελετή, και με τα παιδιά του μάλιστα!
-Τι κάνεις εκεί χριστιανέ μου; ωρυόταν έξαλλος ο δυστυχής άνθρωπος προς τον σοφέρ. Πως χώθηκες εδώ μέσα;
-Δεν φταίω εγώ κύριε,,, με βάλανε…
-Αδύνατον κύριε. Δεν βλέπετε; Όλες οι διαβάσεις είναι κλεισμένες.
Ο δυστυχής έμπορος τα είχε κυριολεκτικά χαμένα. Έβλεπε τα φανταράκια να παρουσιάζουν όπλα, έβλεπε το πλήθος να χειροκροτεί, έβλεπε τα παιδιά του να πανηγυρίζουν, έβλεπε… και τι δεν έβλεπε.
-Κρυφτείτε εσείς τουλάχιστον –έλεγε στα παιδιά του- χαμηλώστε να μη σας βλέπουνε. Πω-πω τι θα πει ο κόσμος;
-Καλά είμαστε μπαμπά έτσι, απαντούσαν τα πιτσιρίκια, βλέπουμε τόσο ωραία…
Ο ακούσιος επίσημός μας διέτρεξε αναγκαστικά και εν πομπή την οδό Ερμού, έστριψε στην οδό Ευαγγελιστρίας και έφθασε μπροστά στη Μητρόπολη. Νέα αγήματα εδώ να παρουσιάζουν όπλα, οι μπάντες να παιανίζουν εμβατήρια, τέτοιες τιμές πια!
Ήρθε και η σειρά του ιδιωτικού αμαξιού να σταματήσει μπροστά στο κόκκινο χαλί των επισήμων. Η αγωνία πλέον στο κατακόρυφο…
-Τράβα να προσπεράσουμε διατάχθηκε μέσα σε γενική σύγχηση ο σοφέρ!
Δεν πρόλαβε να τελειώσει και ένας αστυφύλακας με λευκά γάντια είχε ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου, και περίμενε, σε στάση προσοχής, της αποβίβαση των ¨επισήμων¨. Ταυτόχρονα ο επί της εθιμοτυπίας ανώτερος υπάλληλος του Υπουργείου Εξωτερικών, με το ψιλό καπέλο στο αριστερό του χέρι ετοιμαζόταν να τους χαιρετίσει με το δεξί.
-Ο κύριος;
-Με συγχωρείτε κύριε… λάθος… βλέπετε ο πολίσμαν… το αυτοκίνητο…
-Δεν σας καταλαβαίνω κύριε! Τι γυρεύετε εδώ;
-Θέλω να με αφήσετε να προχωρήσω…
Πράγμα που έγινε, με το νεαρό διπλωμάτη να τους ρίχνει βλέμματα καθόλου διπλωματικά…
Ο ¨ευτυχής¨ έμπορος, διηγούμενος το βράδυ την περιπέτειά του στους φίλους του, έλεγε:
-Το θέμα, φίλοι μου, δεν είναι πως θα μπεις στην επισημότητα, Αλλά το πως θα βγεις…
*Το παρατιθέμενο έμμετρο είναι του Γεωργίου Σουρή (1885)
** Η φωτογραφία της Θεσσαλονίκης είναι από τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου του 1931
*** Η φωτογραφία με τα αντιαεροπορικά είναι από την παρέλαση στο Σύνταγμα το 1938
**** Η φωτογραφία μπροστά στη Μητρόπολη είναι του 1935
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς
