Η εικόνα ήταν βγαλμένη από τους αρχέγονους μύθους – της Ιστορίας και του Χόλιγουντ: ο ηγέτης αιμόφυρτος αλλά ανδρείος αψηφά τον κίνδυνο θανάτου και υψώνει τη γροθιά, παρακάμπτοντας τους ανθρώπους της Μυστικής Υπηρεσίας που προσπαθούν να τον προστατεύσουν. Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να δημιουργήσει μια πιο δυνατή εικόνα, ακόμη κι αν ήθελε. Και δεν χωρεί αμφιβολία ότι η αντοχή και η υπέρβαση ως συστατικά στοιχεία επιβίωσης έμειναν στο μυαλό των ψηφοφόρων του Νοεμβρίου και επιβεβαίωσαν ένα σχήμα αμυνομένης δύναμης που αναδύεται μέσα από μια θάλασσα αμφισβήτησης με λόγια και έργα. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία…
Αν όμως δεν ήταν έτσι; Αν η απόπειρα ήταν επιτυχής και ο προβληματικός νεαρός είχε καταγραφεί μεταξύ αυτών που άλλαξαν την πορεία του κόσμου – όπως για παράδειγμα ο δολοφόνος του Ρόμπερτ Κένεντι το 1968; Θα ζούσαμε και πάλι το τρενάκι του τρόμου που βιώνουμε τους τελευταίους έξι μήνες, με δασμούς που ανεβοκατεβαίνουν κατά τα κέφια του προέδρου, τινάζοντας επιχειρηματικά σχέδια, κρατικούς προϋπολογισμούς και την οικογενειακή καθημερινότητα στον αέρα; Θα κρατούσε και πάλι την αναπνοή του ο πρόεδρος Ζελένσκι αντιμετωπίζοντας τη σκαιά συμπεριφορά του οικοδεσπότη στο Οβάλ Γραφείο, τη στέρηση πληροφοριών και όπλων για κρίσιμα χρονικά διαστήματα, που επέτρεψαν στον ρωσικό στρατό να ανακτήσει περιορισμένη αλλά κρίσιμη πρωτοβουλία, ικανή για να ανακτήσει την επαρχία του Κουρσκ και να στερήσει από την Ουκρανία πολύτιμα διαπραγματευτικά χαρτιά, το αδιάκοπο σκωτσέζικο ντους με πιέσεις για τον τερματισμό του πολέμου εντός 24 ωρών ή αναγγελθείσες περιόδους αναμονής 50 ημερών, μέχρι που να παρέλθει το καλοκαίρι και να κλείσει η θερινή πολεμική περίοδος ώστε να μπορεί ο πρόεδρος Πούτιν να διατάξει ευλόγως και ευσχήμως την αναστολή των εχθροπραξιών; Θα παρακολουθούσαμε και πάλι τη Μέση Ανατολή να αντιμετωπίζεται ως οικόπεδο σε περίοπτη περιοχή, με παινέματα στην Τουρκία που χιλιάδες χρόνια τώρα καθαρίζει στη Συρία, με τους αξιωματούχους του State Department να μαθαίνουν από την τηλεόραση ότι ο πρόεδρός τους αναγνώρισε το νέο καθεστώς της Συρίας, με τις ΗΠΑ να βομβαρδίζουν χωρίς επαρκή νομική δικαιολόγηση το Ιράν επειδή ο στενότερος σύμμαχός τους ξέρει να (δια)χειριστεί τον αρχηγό; Και θα βιώναμε την πλήρη ρήξη της εμπιστοσύνης μεταξύ των ατλαντικών εταίρων δημιουργώντας μείζον ψυχολογικό τραύμα για την παρούσα και ίσως και την επόμενη γενεά του άλλοτε κραταιού δυτικού κόσμου;
Αν εκείνος ο προβληματικός νεαρός τα είχε καταφέρει, ο 45ος πρόεδρος δεν θα είχε γίνει ποτέ και 47ος. Η φυσική εξαφάνιση του ανθρώπου, όμως, δεν θα είχε εξαλείψει την αλλαγή που βιώνουμε τόσο στο εσωτερικό των ΗΠΑ όσο και στο διεθνές πεδίο. Αντιθέτως, η διαδικασία της ηρωοποίησης θα είχε πλήρως ολοκληρωθεί και ο διάδοχος του μάρτυρα υποψήφιου θα είχε εκλεγεί με πραγματική λαοθάλασσα. Η υποψήφια της τελευταίας στιγμής θα είχε εξαϋλωθεί μπροστά στο τσουνάμι της εκλογικής καταιγίδας και ο Τζέι Ντι Βανς δεν θα χρειαζόταν να αποδείξει την πίστη του στον πρόεδρο με μικρές καθημερινές εκδηλώσεις εκφοβισμού στο Οβάλ Γραφείο ή στις επίσημες συνάξεις των δυνατών της Γης. Θα μιλούσε, με δάκρυα στα μάτια και σπασμένη φωνή, στους απόκληρους, στους ξεχασμένους, στους deplorables της ισχυρής γυναίκας και των αποφοίτων των μεγάλων πανεπιστημίων για τον μάρτυρα που χάθηκε, για την τελευταία ελπίδα της μικρής λευκής Αμερικής, που χάνεται στον ωκεανό των σκουρόχρωμων μεταναστών από τον Νότο, που επιβάλλουν τη δική τους γλώσσα αντί να ενταχθούν στο χωνευτήρι του νέου κόσμου. Η εκλογική του επικράτηση θα ήταν καταιγιστική. Η λαϊκή του νομιμοποίηση θα ήταν έτσι πολλαπλώς ισχυρότερη από αυτή του σημερινού προέδρου.
Στο εσωτερικό, όμως, των ΗΠΑ, υποπτεύομαι ότι η μετάβαση σε μια ανελεύθερη δημοκρατία τύπου Ουγγαρίας θα ήταν ταχύτερη, βιαιότερη και τελικά αποτελεσματικότερη. Ο μαθητής έχει την πνευματική συγκρότηση, επιμονή και υπομονή που καταφανώς λείπουν από τον δάσκαλο και δείχνει επίσης απαλλαγμένος από ηθικούς φραγμούς. Η ανάγκη ενίσχυσης του θεσμικού του ρόλου θα οδηγούσε στην πλήρη και γοργή επικράτηση των φανατικών της νέας εποχής, που ως πραγματικοί γενίτσαροι θα είχαν πολλά να αποδείξουν και ακόμη περισσότερα να κερδίσουν στην πορεία – κάνοντας τελικά απείρως μεγαλύτερη και μονιμότερη ζημιά στην αμερικανική δημοκρατία. Ισως τελικά να γλιτώσαμε τα χειρότερα…
