Στην κατάμεστη αίθουσα της Δημοτικής Πινακοθήκης Πατρών, έγινε χθες η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου της Σεμίνας Διγενή “ΑΠΟΔΕΛΤΙΩΣΗ ΙΙ” των Εκδόσεων Σύγχρονη Εποχή.
Το βιβλίο παρουσίασαν ο Δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης και η συγγραφέας, ενώ τη συζήτηση συντόνισε ο δημοσιογράφος Παναγιώτης Θεοδωρακόπουλος.
Στην παρουσίαση παρευρέθηκε, επίσης, πολυμελής αντιπροσωπία της δημοτικής Αρχής της Πάτρας, δημοσιογράφοι της πόλης μας, καθώς και κοινό, που έχει γνωρίσει τη συγγραφέα μέσα απ’ την πολυσχιδή της δραστηριότητα.
Ο Δήμαρχος, στην ομιλία του για το βιβλίο, είπε τα εξής:
“Κρατάμε στα χέρια μας, άλλο ένα δώρο της Σεμίνας προς εμάς, το δεύτερο μέρος των «Αποδελτιώσεών» της, οι οποίες μας μεταδίδουν έναν πλούτο ιδεών, γνώσεων, πλούτο ψυχής, τόσο της ίδιας, όσο και των συνομιλητών της στις συνεντεύξεις της, των συνταξιδιωτών της στα άρθρα της.
Παρόλο που στην αρχή τα πρόσωπα που συναντάς διαδοχικά στις σελίδες του βιβλίου, μπορεί να φαίνονται ασύνδετα στον αμύητο αναγνώστη, γρήγορα καταλαβαίνεις ότι υπάρχει ένα κόκκινο νήμα που τα συνδέει και σε καλεί να το ανακαλύψεις.
Το κόκκινο αυτό νήμα, όπως τουλάχιστον το κατανόησα εγώ, διαβάζοντας, είναι ο κοινός πόθος τους να ζήσουν, να ονειρευτούν, να αγωνιστούν, μέσα σ’ ένα κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον που δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους. Όλοι τους, αντιμετωπίζουν το πεδίο δράσης τους, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη μουσική, τη συγγραφή, την ίδια την επιστήμη, τη φιλοσοφία, ως πεδίο κοινωνικής δράσης. Πολλοί απ’ τους συνομιλητές της Σεμίνας, μας δίνουν τα ερεθίσματα, για να εμβαθύνουμε σε πολλά ζητήματα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Την επιλογή τους αυτή, την πλήρωσαν και την πληρώνουν, με προσωπικές και επαγγελματικές θυσίες, με κόστος συναισθηματικό. Όμως είναι και η επιλογή που τους έχει δώσει το μεγαλύτερο δώρο, την άμεση επικοινωνία, την επαφή και την εκτίμηση του κόσμου. Όσοι έχουν φύγει, έχουν μείνει στη μνήμη μας, γιατί αντιπροσωπεύουν τη θέληση και το ηθικό του λαού μας, που δεν πεθαίνει ποτέ και όσοι ζουν, αντλούν ακριβώς απ’ αυτή τη δύναμη, το κουράγιο να συνεχίσουν να δημιουργούν.
Αυτή τη δύναμη τη συναντάμε και στην ίδια τη Σεμίνα, η οποία, μέσα σε λίγες σελίδες που αφιερώνει σε κάθε πρόσωπο, καταφέρνει να αποτυπώσει την ουσία του. Δεν καταγράφει το φαίνεσθαι, δεν απαριθμεί επιτυχίες. Ψάχνει, με το μεράκι πολύπειρου ερευνητή, τις κοινωνικές, τις οικονομικές, τις οικογενειακές συνθήκες και τα γεγονότα που γέννησαν και διαμόρφωσαν κάθε προσωπικότητα. Βρίσκει για τον καθένα, την καθοριστική στιγμή, κατά την οποία πήρε την κομβική απόφαση για τη ζωή του, τη στιγμή που διάλεξε στρατόπεδο. Δεν ερμηνεύει μεταφυσικά το ταλέντο, τα κάθε λογής χαρίσματα των συνομιλητών της, αλλά με μαεστρία, τα καταγράφει ως αποτέλεσμα, ως προσωπική αντανάκλαση, των πιο προοδευτικών ιδεών, των κοινωνικών αγώνων, του κλίματος κάθε εποχής. Αντίστοιχα, δεν φοβάται να προβάλλει τις αδυναμίες, τους προσωπικούς δαίμονες, ακόμα και τις εξαρτήσεις, χωρίς εξιδανικεύσεις, δείχνοντας και τα ατομικά όρια, μέσα στα οποία είμαστε όλοι καταδικασμένοι να κινούμαστε, ακόμα και οι πιο «μεγάλες» προσωπικότητες.
Η «Αποδελτίωση» έχει πολλά να προσφέρει στον αναγνώστη της. Σε εκπλήσσει, όπως συνέβη και με το πρώτο μέρος, ειδικά αν βαδίσεις ανυποψίαστος, νομίζοντας πως σε περιμένει έλα «ελαφρύ» ανάγνωσμα, μικρών κειμένων και συνεντεύξεων.
Όμως, γρήγορα, το ευκολοδιάβαστο κείμενο σε φέρνει μπροστά σε νοήματα και ερωτήματα που σε καλούν να σκεφτείς, να προβληματιστείς, να κοιτάξεις κάτω από την επιφάνεια των γεγονότων, κάτω από το πέπλο και τη δημόσια εικόνα «λαμπερών» προσωπικοτήτων.
Αναρωτιέσαι για τη φύση της εξουσίας και τη στάση απέναντί της, για τη δικαιοσύνη, τον έρωτα, την τρέλα, το θάνατο. Στέκεσαι με δέος μπροστά στην «Καρυάτιδα» Ειρήνη Παπά, κρατάς το χέρι του Σιδηρόπουλου, ατενίζεις την ομορφιά του παραμορφωμένου προσώπου του Ιάννη Ξενάκη. Μεταφέρεσαι νοητά σε σημαντικές στιγμές της ιστορίας, στην εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και την Κουβανική Επανάσταση, αλλά και σε πιο πρόσφατα γεγονότα, όπως η δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν και σήμερα, στη χώρα μας, άνθρωποι, καλλιτέχνες, επιστήμονες, που αντιστέκονται, που χαράζουν το δικό τους δρόμο, που είναι ταυτόχρονα ο δικός μας δρόμος.
Τη στιγμή που διαβάζεις την τελευταία σελίδα του βιβλίου και το κλείνεις, συνειδητοποιείς την εσωτερική συνοχή των κειμένων, την αλληλεξάρτησή τους, το γεγονός πως αποτελούν μία ενότητα, που διατρέχει το παρελθόν και το παρόν, αλλά το βλέμμα της είναι στο μέλλον.
Όσους από εσάς δεν το έχετε ακόμα διαβάσει, σας καλώ να το κάνετε, να δώσετε στον εαυτό σας την ευκαιρία να εκτεθεί στο περιεχόμενό του, να εμπνευστεί απ’ αυτό και να προβληματιστεί, να χαρεί και να λυπηθεί.
Καλοτάξιδη να είναι, λοιπόν και αυτή η «Αποδελτίωση», να πάρει τη θέση που της αξίζει στις βιβλιοθήκες, στο μυαλό και την ψυχή όλων μας”.
